Blijf In Uw Kot Festival - Deel 3: schone afronding

Ons eigen kot, 31 maart 2020

Blijf In Uw Kot Festival  - Deel 3: schone afronding

U weet het ondertussen wel. We moeten met zijn allen in ons kot blijven. Heel wat festivals en optredens worden geannuleerd. Maar de spitsvondigheid van de mens en de huidige techniek zorgt er voor dat we toch een uitweg vinden. Zo vond op de laatste dag van maart het eerste BIUK Festival plaats.

 

Niet helemaal scherp, maar wel sfeervol verlicht was het bij Piet De Pessemier, die startte met een splinternieuw nummer, bestemd voor de nieuwe plaat van Mad About Mountains. Maria beloofde alweer het beste voor één van de platen, waar wij met veel ongeduld op wachten. “It’s not easy to find your way out”, klonk het. Alsof we dat nog niet aan den lijve ondervonden hebben. Om John Prine een hart onder de riem te steken werd ook Clay Pigeons (van Blaze Foley) gebracht. Je voelde bijna de warmte afstralen van het scherm bij dit heerlijke nummer over de eenvoudige dingen des levens, die in tijden als deze zo belangrijk zijn, hoe huizenhoog dat cliché ook moge zijn. In The End sloot de set af, waarbij De Pessemier nog even aan de buren dacht.

Philip Bosschaerts van Mintzkov deed het dan wel alleen, in gedachten en ook een klein beetje fysiek (foto’s op het scherm geplakt?) waren zijn bandleden aanwezig. Hij zette ook de drumcomputer in en maakte gebruik van gierende geluidseffecten in de opener. De gitaar werd daarbij niet gespaard. Bosschaerts was dus vooral niet zinnens om de akoestische toer op te gaan, ook niet voor August Eyes, waarvoor de gitaar opnieuw krijste en piepte. Veel uitleg werd daarbij niet gegeven: gewoon inpluggen en spelen. Meer nog, er was zelfs ruimte voor experiment in de vorm van een cover van Midnight Oils Beds Are Burning, opnieuw opgeluisterd met grommende gitaar. Misschien is dit wel een indicatie voor wat we binnenkort ook op de podia van hen mogen verwachten. Intussen was dit alvast genieten. 

Was het de thee of steeg de temperatuur echt toen we binnen mochten blikken in de kamer van Fabian van Pavlove en van daaruit Give Me All You Got, de grootste hit van de Gentse band, de huiskamer kwam binnengewaaid, gezongen door zijn zus Reina? Het duo liet slim een bandrecorder meelopen en net buiten beeld stond ook een pc. Bij een echte show zouden we dit niet meteen pruimen, maar nu gaf het dit intieme concertje toch net iets meer. Een brede glimlach deed onze lippen krullen, toen Reina beweerde dat Savages geschreven was voor de graaiers in de supermarkten op zoek naar het laatste velletje toiletpapier. Maar het lachen verging ons, toen ze ook zei dat dit het laatste nummer van de set was. Maar drie songs? Dit was toch Humo’s Rock Rally niet? U snapt het al. Dit mocht voor ons wat langer geduurd hebben. Dan toch nog maar eens die ep opgezet. 

Als er één band is die zich de afgelopen jaren heeft weten te specialiseren in de betere afbraakwerken, is het wel Equal Idiots. Thibault Christiaensen en Pieter Bruurs staan garant voor explosieve en meebrulbare punk. Bruurs bleef, gezien de omstandigheden, braaf in zijn kot. Dus nam Christiaensen, enkel gewapend met een akoestische gitaar, de honneurs waar. Wie zijn oren sloot, zag de Kempische neef van Ed Sheeran aan de andere kant van het scherm zitten. Gelukkig sloten wij tijdens dit optreden enkel de ogen en waanden we ons op een uniek unplugged optreden van de guitigste punkband van het land. Topsongs als Toothpaste Jacky en Put My Head In The Ground bleken wonderwel goed te werken in deze stripped down versies. Moest het duo binnen dertig jaar last beginnen krijgen van nekhernia's en andere ouderdomsverschijnselen, zit er zeker een tournee in langs de culturele centra. Al hopen we Equal Idiots na deze pandemia zo snel mogelijk in een zweterige zaal aan het werk te zien.

Vorige week diepten we nog een concert van Great Lake Swimmers op om de concertloze avonden te vullen. We hadden toen echt niet verwacht de band zo gauw al terug te zien. Vanavond mocht Tony Dekker als enige niet-Belgische act op de affiche dit Blijf In Uw Kot-festival afronden met een handvol parels van zijn band Great Lake Swimmers. Hij droeg de set gepast op aan alle “hospital workers around the world”. Dekker had vanavond eigenlijk in Trix moeten staan, waar een Europese tour van start zou gaan met het al even Canadese Picastro.

De split toursingle blijft nog even in de kast (je kan hen wel steunen door hem via het label (weewerk) digitaal te bestellen!), maar we hoorden wel de mooie song Getting To The Heart Of It. Verder plukte Dekker vooral het vorige zomer verschenen album 'The Waves, The Wake'. We onthouden vooral prachtige versies van In A Certain Light en The Real Work. Tegen de achtergrond van zijn platenkast - mooi voor voyeurs, zo’n huiskamerfestival! - grapte Dekker dat hij thuis veel meer gitaren kon gebruiken dan op tour.

Even later was hij iets serieuzer, toen hij net voor Your Rocky Spine (uit 2007) terugkeek op de voorbije acht dagen thuis, waarna hij ons met Talking In Your Sleep stilletjes aan meenam richting de nacht. “Ik zal gepast eindigen met een slaapliedje”, besloot hij na een klein half uurtje. Moving Pictures Silent Films was inderdaad een geknipt einde aan een bizar, maar erg mooi event. Bizar? Welja, je wou zo graag dat de artiest je applaus kon horen en je glimlach kon voelen, maar in het beste geval zagen de muzikanten duimpjes en hartjes over een scherm dwarrelen. Liefde in tijden van corona...

Lees ook het verslag van deel 1 en deel 2 van dit festival.

1 april 2020
Patrick Van Gestel