Bob Mould Band - Hoofd in de wolken
Het Depot, 25 november 2025
Bob Mould mag terug optreden. 't Is te zeggen: nadat hij met het vorige album 'Blue Hearts' vanwege corona niet de baan op mocht, haalde hij daarna eerst solo en nu dus met band zijn hartje op en stond hij ook in Het Depot. En daar waren wij dus ook.
Het blauwe roodborstje in Lore Borremans mocht dan zelf aangeven zich enigszins ongemakkelijk te voelen zo zonder band, eigenlijk was daar weinig van te merken. De dromerige indiepopliedjes kwamen er zelfverzekerd uit en de brede lach, die ze tussen de songs door op het gezicht toverde evenals het gegiechel tijdens het stemmen van de gitaar (uiteindelijk lukte dat niet en kreeg ze hulp), deed de rest. Blue Robin – merk de leuke woordspeling op in de bandnaam – charmeerde echt wel het eerder op leeftijd zijnde publiek, dat op zijn beurt de jonge zangeres met de gitaar met regenboogband het nodige respect betoonde door in stilte en met aandacht te luisteren. Dit was een aangename kennismaking.
Zo ingetogen en klein als het voorprogramma was, zo ruig en wild was de hoofdmoot. Bob Mould had naar goede gewoonte geen zin om er doekjes om te winden. Aftellen met die drumsticks en gaan! Hij blijft nog steeds de punker in zich koesteren. En dat deed hij niet voor dovemansoren (hoewel achteraf misschien...) In zijn typische stijl hoste hij van links naar rechts over het podium, de benen uitzwierend, rondwentelend en het hoofd, voorzien van de onmisbare bril, die met een elastiekje op zijn neus werd gehouden, steeds weer in korte schokjes heen en weer schuddend. Het zweet vloog daarbij alle kanten op, maar dat kon de vijfenzestigjarige niet deren. Hier was er eentje die de Belgische regering graag bezig zou zien, want van pensioen wil de voormalige Hüsker Dü-gitarist en -zanger nog lang niet weten.
Dat hij dat verleden koestert, bleek ook uit de setlist. Maar liefst zeven van de vijfentwintig nummers, die de revue passeerden in Leuven, waren van de punkpioniers en het waren uiteraard vooral die nummers waarop de fans van weleer de vuisten in de lucht staken en de artritis in de oude botten vergaten (zij het op toch eerder bescheiden manier). Celebrated Summer werd luidkeels meegebruld en afsluiter Makes No Sense At All onderstreepte nog maar eens hoe Mould toch steeds de melodie weet te vinden in een muur van distortie. En dat siert hem.
Maar er was dus ook dat nieuwe album 'Here We Go Crazy', waaraan we deze Europese tournee dankten, en waarvan de show in België de laatste was met drummer Jon Wurster en bassist Jason Narducy. En dat dat drietal echt wel een (naar eigen zeggen) “great fucking band” is, bleek eigenlijk de hele set lang. Ze amuseerden zich, checkten elkaar voortdurend en konden vaak een brede lach niet onderdrukken. Uit die laatste plaat (die ons bij momenten echt wel deed denken aan Sugar, nog zo'n project van Bob Mould, waaraan hier (helaas) helemaal voorbij werd gegaan) kwamen naast het eerder rustige titelnummer ook nog het monster Neanderthal en de fantastische ode aan Johnny Thunders & The Heartbreakers Hard To Get. En uiteraard werd het rauwe 'Blue Hearts' ook eer aan gedaan met een boos Next Generation en American Crisis (en te weten dat Donald Trump toen nog niet eens opnieuw aan de macht was).
Verder zetten wij ook nog de nodige sterretjes bij onder meer Daddy's Favorite, het molenwiekende Fur Mink Augurs en het geweldige I Don't Know You Anymore. Er viel dus meer dan genoeg te genieten in de bijna twee uur durende show. En het was dus echt wel “Walking round with your head in the clouds” dat wij huiswaarts keerden om daar nog even na te sidderen van de Fireball die wij in de aderen gespoten kregen.
