Bob Mould - Overtuiging en power

Het Depot, 12 maart 2019

Bob Mould - Overtuiging en power

Het staat al lang en breed vast: Bob Mould is een survivor. Zo van het soort waar wij alvast niet genoeg van krijgen.

U mag het dan misschien vreemd vinden dat net Styrofoam in het voorprogramma van een oude reus als Bob Mould speelde, maar dat was het eigenlijk helemaal niet. Niet alleen kennen de twee elkaar, Mould is ook niet vies van een streepje dancemuziek en kijkt bijvoorbeeld op naar iets als Disclosure.

Maar hier was het dus Arne Van Petegem (de man achter het project) die de draadjes bijna letterlijk aan elkaar moest knopen. En dat deed hij met verve en met de uitstekende nummers van zijn meest recente plaat. Hoofd tussen de schouders wiebelde hij mee op het tempo van de beat terwijl hij de vingers heen en weer liet flitsen over de batterij elektronica voor zijn neus, af en toe een blik werpend op de Macbook. Veel volk was er niet om te genieten van nummers als We Can Never Go Home, maar zij die er wel waren, hielden een open geest en lieten de bassen, bleeps en ticks vrolijk de zenuwuiteinden en de oren overspoelen. Styrofoam kan het nog en toonde dat ook.

Dat Bob Mould het ook nog kan, bewees hij al met ‘Sunshine Rock’ en leeftijd – hij wordt er dit jaar negenenvijftig - noch condens op zijn brilletje zouden daarbij een hindernis vormen. Als een jong everzwijn denderde hij over het podium van links naar rechts, soms vreemde hoeken makend, alsof hij aan een reusachtige elastiek hing, die hem er net op dat punt van weerhield om verder te gaan. De stem begon na het intensieve touren lichtjes te raspen en kraken, maar dat maakte de liedjes er alleen maar doorleefder op. Trouwens ook door zijn set knalde hij als een briesende stier, maar dat was voor wie hem al eens aan het werk zag, niet echt een verrassing. Het best werd het nog omschreven door onze buurman, die zich langs zijn neus weg liet ontvallen dat hij de indruk had dat de oude knar niet vijfentwintig, maar eerder vijfenzeventig nummers had gespeeld.

Het stond in de sterren geschreven dat er op de setlist ook een resem songs van Sugar en vooral van Hüsker Dü zouden staan en dat net die songs bij sommige oude(ren) van dagen het nodige jeugdsentiment inclusief zwaaiende vuisten en andere wild bewegende lichaamsdelen tot gevolg zouden hebben, maar beginnen deed hij wel met solosong The War, waarin levensbeschouwelijke waarheden als “This war has worn me down” de kop opstaken. Afsluiten doet hij de track wel met: “Don’t give up / And don’t give in”. En dat is net wat hij hier deed.

A Good Idea en verderop ook Hoover Dam en If I Can’t Change Your Mind kregen allemaal de typische Mould-behandeling: aan dubbele snelheid en met minder nuance dan op plaat, maar dat maakte het er niet minder intens op. En dat was al helemaal niet het geval bij Hüsker Dü-songs als I Apologize helemaal aan het begin van de avond en het naar de vulkaanuitbarsting van Chartered Trips toewerkende aanloopje Something I Learned Today.

Maar dit alles doet eigenlijk oneer aan wat daar allemaal tussen zat. Want zoals hoger al aangegeven, is die nieuwe plaat van Mould the shit en dat bewees hij met het spetterende trio Sunny Love Song, The Descent en Thirty Dozen Roses, waarvan twee derde toch van de nieuwe plaat afkomstig was.

Af en toe werd er – bijna onvermijdelijk – gas teruggenomen, maar dat was dan om naar nieuwe hoogtepunten als I Fought (jawel, ook van ‘Sunshine Rock’) te kunnen klimmen. En dat werd gewoon tweeëntwintig songs lang volgehouden. Ook de bisronde kende dergelijke stijgende lijn met Never Talking To You Again dat door Mould in zijn eentje werd gebracht voor de twee stilaan vaste pionnen – Jason Narducy op bas en Jon Wurster op drums – er weer werden bijgehaald en de remmen nog een keer werden losgegooid met een cover van Sonny Curtis’ Love Is All Around (ooit nog het thema van de ‘Mary Tyler Moore Show’) en een laatste Hüsker Dü-tirade Makes No Sense At All.

Hij ziet er altijd een beetje grappig uit, Bob Mould, in zijn flanellen hemd (dat je je trouwens aan de merch-stand kon aanschaffen), maar eens de gitaar is ingeplugd, is hij één en al overtuiging en power.

Bob Mould @ Het Depot 12/3/2019

13 maart 2019
Patrick Van Gestel