BRDCST18: Young Fathers - Triple Threat

Ancienne Belgique, 6 april 2018

BRDCST draait om muzikale grenzeloosheid en vernieuwing. Dat Young Fathers daarbij betrokken wordt hoeft niet te verbazen: het Schotse trio slaagt er al sinds hun ‘Tape One’-dagen hun diepe wortels in de muziekgeschiedenis tot uiting te brengen in een relevante, steeds evoluerende sound. Een avond in stijgende lijn.

Onheilspellende basdreunen begroetten ons bij het binnenwandelen van de zaal. Chino Amobi ging op zijn eentje zijn gang met soundcloud-trap, Sinatra’s New York en Adventure Time-samples. Maar meer dan de man achter de draaitafels eisten de visuals de aandacht op: pseudo-diepzinnige oneliners verpakt in een hippe Playstation-esthetiek. Muzikaal was het een amusant boeltje dat richting miste.

De twee heren van Faka waren hun eigen visuals. Gehuld in aansluitende, zwarte niemendalletjes verloren ze tijdens het sensueel dansen zelden hun oogcontact met het publiek. Dat ze de eerste helft van hun set meer gromden dan zongen, zorgde voor een aardig contrast. Na een woordje uitleg  (“I just want to say, this shit is African spirituality”) namen gqom-beats de set over, voorzien van dezelfde repetitieve zang. Dansbenen verdrongen de geïntrigeerde fronsen. Prima opwarmer.

Young Fathers straalde van de eerste seconde zelfvertrouwen uit en bewezen een uur lang daar reden toe te hebben. Met de juiste keuzes uit een oeuvre van drie full albums én twee mixtapes grepen ze de Ancienne Belgique bij het nekvel om pas los te laten wanneer de laatste cymbalen van de chaotische eindjam uitgestorven waren. Opener Wire van hun jongste worp ‘Cocoa Sugar’ valt moeilijk een song te noemen, maar liet live de adrenaline door het lichaam gieren. The Queen Is Dead, van toen Young Fathers nog min of meer onder de noemer hiphop vielen, deelde de eerste mokerslag uit.

Geen tijd om te bekomen, want in een razend tempo volgden onder meer het fantastische Toy, Get Up en Rain Or Shine. De melodischere, aan gospel schatplichtige songs kregen naar het einde toe de ademruimte die ze verdienden. I Heard, In My View en Lord: parels die stuk voor stuk een doorleefde uitvoering kregen. Mildere momenten als Wow waren er amper en konden de flow van de set niet deren.

Ook visueel klopte het plaatje. De triple threat vocals van de band leenden zich tot dynamische choreografieën, de hoed van het ‘Cocoa Sugar’-artwork was van de partij en vlakke kleuren werden spaarzaam maar effectief geprojecteerd. Contact met het publiek was er amper en de show was in een oogwenk voorbij, wat de vraag doet oprijzen of dit voor de jongens een routineklus was. Het antwoord doet er niet echt toe: Young Fathers waren gepassioneerd, gevaarlijk en gefocust. Excellent voorbeeld van wat een liveshow anno 2018 kan zijn.