Brian Fallon - Doen wat je graag doet

De Roma, 27 februari 2018

“No, I’m not on drugs. I’m just a weird guy and I like it and it’s fun”, zei Brian Fallon toen hij minutenlang zijn publiek entertainde met lollig, doch onzinnig geratel. Wie de man al eens vaker aan het werk zag, wist nochtans dat dat erbij zou horen. In interviews zei hij al eens dat hij eigenlijk bloednerveus is en niet zo graag voor een grote menigte staat, maar voor wie hem dinsdagavond vol zelfvertrouwen grappen hoorde maken lijken dat holle woorden.

Brian Fallon - Doen wat je graag doet

Zijn bindteksten kenden haast geen einde en haalden soms wel het noodzakelijke tempo uit de set, maar ze droegen wel bij aan de sfeer van onbezorgdheid en puur plezier die over de Roma waaide. En dus vermaakte de Amerikaanse rocker ons met uiteenzettingen over hoe hij zijn koffie zet. Over die andere Brian Fallon, die deel uitmaakte van het communicatieteam van presidentskandidate Hillary Clinton, hoe dat wel eens voor de nodige verwarring op Twitter zorgde en hoe de twee er een fijne vriendschap aan overhielden. Over hoe zijn enkele maanden oude zoon bandmaat en boezemvriend Ian Perkins onder plaste. Over de pracht van de Roma, ook wel: “Leuk dat jullie speciaal voor mijn komst zo’n prachtige zaal hebben gebouwd”, zei hij meermaals.

Tussendoor zong Brian Fallon ook liedjes, voor wie het nog in twijfel trok. Kwam het concert nog traag op gang, met onderkoelde versies van nochtans up-tempo nummers als A Wonderful Life en Forget Me Not, dan sloeg Fallon ons wel aan de haak met het duo dat hij uit zijn zijproject The Horrible Crowes plukte: in Sugar ging Fallon in de diepste krochten van zijn keel op zoek naar een laag stemgeluid dat met akelige perfectie over de melancholische gitaarlijn van Perkins paste. Net als het daaropvolgende, al even zwaarwichtige Ladykiller hét bewijs dat het duo Fallon – Perkins een match made in heaven is.

Het rauwe en extatische punkaura van Fallon gecombineerd met de Britse tristesse die de introverte Perkins aan de dag legt: geen wonder dat Fallon hem, nadat hij eerst roadie was voor The Gaslight Anthem, aan boord haalde bij de moedergroep, samen met hem een eigen plaat maakte (het prachtige ‘Elsie’ van diezelfde The Horrible Crowes) en hem ook bij The Crowes en The Howling Weather (de respectievelijke begeleidingsbands die Fallon samenstelde voor zijn twee soloplaten) mee in bad trok.

Dat melancholie nog steeds een wezenlijk deel uitmaakt van de psyche van Brian Fallon, bewees Etta James later in de set – een song die vanwege de gitaarriff en de donkere sfeer perfect op ‘Elsie’ had kunnen staan. Zinnen als “And all we wanted was absolutely everything / Like foolish, hungry young lions / I was lost and alone, a million light years from home / It was nobody's fault but mine” laten immers weinig over aan de verbeelding. Painkillers en Neptune zorgden dan weer voor snedige rock-‘n-roll die wat meer herinnert aan het oeuvre van The Gaslight Anthem.

Rauwe opzwepende americana vond dan weer zijn plaats in de set met Red Lights en Smoke. Met Dirt in the Ground van Tom Waits, een flard Sultans of Swing van Dire Straits en een euforisch I Still Haven’t Found What I’m Looking For (Fallon bewees zijn liefde voor U2 in het verleden al door zinnen uit dit lied in liveversies van The Gaslight Anthem-song The Backseat te verwerken) kwamen ook de liefhebbers van het betere coverwerk aan hun trekken.

In De Roma zagen we een man die nog steeds gebukt gaat onder vertwijfeling: hij heeft met The Gaslight Anthem al een verhaal geschreven, dat echter (nog) geen happy end heeft gekregen. Maar Fallon bewees hier de waarachtigheid van het mantra dat ook de leidraad voor zijn nieuwste album 'Sleepwalkers' vormde: "doe wat je graag doet". En daarom kregen we een optreden te zien dat schipperde tussen verschillende muzikale stijlen, gebracht door een man die oprecht blij leek om voor dit publiek te kunnen optreden.

Hét mooiste moment van de avond was ongetwijfeld toen Fallon solo aan de piano plaatsnam en de meest intieme versie van succesnummer The ’59 Sound presenteerde. Fallon wist in de Roma op knappe wijze het verleden en het heden aan elkaar te verbinden. Vooruit kijken, maar tegelijkertijd ook aandacht schenken aan de mooie dingen van vroeger. Het is de reden waarom hij The Gaslight Anthem deze zomer tijdelijk van onder het stof haalt voor enkele concerten om de tiende verjaardag van het album ‘The ’59 Sound’ te vieren. Zoals hij het zelf zingt in Neptune: “And maybe we believed in very, very foolish things / Maybe these songs kept us breathing another tomorrow.” 

Bekijk alle foto's hier.

28 februari 2018
Filip Van der Elst