Bryan Ferry - Dieselmotor

Lotto Arena, 7 juni 2018

72 is Bryan Ferry ondertussen en het lijkt er niet op dat hij aan stoppen denkt. Hoewel Ferry al even geen nieuw materiaal heeft uitgebracht, heeft hij wel een nieuwe uitdaging gevonden. Momenteel is hij op tournee met het Metropole Orkest waarmee hij in de Lotto Arena een selectie bracht uit zijn allergrootste werk (solo en Roxy Music).

Op tournee met een orkest en zijn eigen kernband wil zeggen dat er veel volk op het podium stond. Hoewel met de Lotto Arena voor een best groot podium werd gekozen, moest men logistiek gezien wringen om iedereen een plaatsje toe te wijzen. Vooraan stonden natuurlijk Ferry zelf, twee backing vocalisten, een bassist en een gitarist. In de tweede linie de toetsen en de drums, een violiste en de schitterende saxofoniste Jorja Chalmers die in de loop van de avond meer dan één keer met de pluimen zou gaan lopen.

Daarachter was een hele lading strijkers neergestreken. We zagen ook nog ergens een harp staan. Dat we de strijkers niet écht zagen, behalve die keer of twee dat ze van Ferry het publiek mochten groeten, was best jammer. Het klonk magnifiek, maar de ervaring van het zien spelen werd ons in de Lotto Arena grotendeels ontzegd. Om praktische redenen, maar toch.

Bryan Ferry bleek over een dieselmotor te beschikken. Het vuur sloeg pas echt in de pan in het laatste gedeelte van het concert. Dat wil niet zeggen dat het voordien nooit leuk was. Alleen werd er bijvoorbeeld met Don’t Stop The Dance te weinig gedaan en hoorden we pas vanaf het derde nummer Ladytron welke meerwaarde zo’n orkest met zich mee kon brengen.

Het concert was altijd degelijk, maar van degelijk worden we niet dolenthousiast. Stronger Through The Years, song nummer negen, was de ommekeer. Het leek wel alsof de bende muzikanten op het podium pas dan bleek te ontdekken dat ze écht wel wat schwung in huis had.

Hierna waren er alleen nog maar hoogtepunten, zoals het speelse en spokerige Bittersweet. Tijdens de solotrack Mamouna spleet het grote rode doek achter het podium eindelijk open. Of het magnifieke If There Is Something van het heel vroege Roxy Music, waarin Jorja Chalmers zich nog eens de longen uit het lijf mocht blazen. Het was het meest spannende trio songs van de avond.

Hierna werd Bryan Ferry een levende jukebox en kwam ook de zaal tot leven. Bij Do The Strand stormden de eerste dansers door het gangpad naar voren. We zagen een koppeltje stilletjes slowen op Avalon. Virginia Plain en Let’s Stick Together brachten de keet helemaal op gang, alsof het een club was net voor sluitingsuur. De Jealous Guy die daar nog achter kwam, was fijn, maar iets te opgepompt en hoefde zelfs niet meer.

Als het hele concert zo goed geweest zou zijn als de tweede helft, was dit een briljant optreden geweest. Nu blijven we met het gevoel achter dat de Lotto Arena toch een maatje te groot en te ongezellig was voor Bryan Ferry en zijn orkest. Aan die 72-jarige lag het echter niet. Die zat nog vol leven en was nog goed bij stem. Dus doe hetzelfde nog eens over in de Koningin Elisabethzaal en we zijn er weer bij.