BSF 2017: Allez Allez - Eén keer goed raak

Warandepark, 12 augustus 2017

De opkomst voor de terugkeer van Allez Allez was ongetwijfeld bevredigend, maar La Madeleine zat lang niet vol, ondanks de overvloed aan media-aandacht. Het was hoe dan ook voor velen ongetwijfeld een blij weerzien met wat ooit de muzikale hoop van België was. En toch…

BSF 2017: Allez Allez - Eén keer goed raak

Dat het overgrote deel van de aanwezigen ouder dan veertig was, zoals bassist Marka (echte naam: Serge Van Laeken en vader van rapper Roméo Elvis) ironisch vroeg, halverwege het concert, zal geen verrassing zijn geweest. Toch blijft de muziek van Allez Allez tot de verbeelding spreken. Het gejoel en gekir was dan ook niet van de poes toen de eerste junglegeluiden de band aankondigden. Meer nog, vooraf werd de naam van de band al gescandeerd op de tonen van het gelijknamige liedje.

Dat de voormalige, Engelse frontvrouw Sarah Osborne een belangrijke factor was binnen het geheel van de Brusselaars, kan niemand ontkennen. Nu eens diep ernstig, dan weer extravert gillend was zij zo onmisbaar voor de groep dat de heren er (zo goed als) de brui aan gaven, toen Osborne Engeland en Glenn Gregory (van Heaven 17) de voorkeur gaf boven België. Ook in La Madeleine werd dat duidelijk doordat de band zowaar twee zangeressen nodig had om haar ontbreken op te vangen.

Uiteraard werd het gezelschap met open armen ontvangen. En uiteraard werd er enthousiast meegeklapt bij dat eerste nummer, maar het werd pas echt ernstig bij She’s Stirring Up waarvoor Marie Delsaux (Lady Cover) erbij kwam. Haar microfoon stribbelde nog even tegen (net zoals dat later bij de eerste syllaben van andere zangeres Kyoko Baertsoen (Hooverphonic, Lunascape) het geval zou zijn), maar zij gaf zich wel helemaal en zou de act in Marathon Dance ook nog eens onderstrepen met een wilde dans.

Maar eerlijk is eerlijk: niet alle nummers van Allez Allez doorstaan de test. Swedish Girl (Papa Was) en Flesh And Blood haalden toen al niet het niveau van de ‘African Queen’-ep en deden dat ook nu niet. Het was vooral wachten op die songs en jammer genoeg zijn er dat slechts drie. Ook al niet bevorderlijk was de tape die tijdens Valley Of The Kings en African Queen meeliep. Maar dan nog bleef Valley Of The Kings de moeite, ondanks het feit dat dat nummer hier de vaart uit de set haalde. De gewaardeerde gitaar- en saxsolo zorgden dan gelukkig voor een verfrissend effect.

Nog vermeldenswaard was Wrap Your Legs (Around Your Head) waarin plaats voorzien werd voor een stukje Rapper’s Delight (rappen was iets wat de band sowieso niet vreemd was) en daar rechtstreeks bij aansluitend Chics Good Times (inclusief vocoder). Ook in het enige bisnummer werd nog een gesmaakte ode gebracht; dit keer aan Donna Summer en Giorgio Moroder.

Maar echt kippenvel voelden wij enkel en alleen bij de song, genoemd naar de bandnaam (of omgekeerd), waarmee de eigen roots in de verf werden gezet en tegelijk een internationaal gamma aan genres (postpunk, funk, rock,…) werd aangesproken. Overbodig om te zeggen dat het publiek met enorm veel enthousiasme het refrein van de band overnam en dat tot lang nadat de song was afgelopen, bleef herhalen.

Het was misschien niet waarop wij gehoopt hadden, maar dat kan aan ons liggen. Mogelijk hadden wij de verwachtingen te hoog ingesteld. Maar die paar keer dat het lukte, was het meteen goed raak, waardoor wij al bij al zeker niet ontevreden de zaal verlieten.

13 augustus 2017
Patrick Van Gestel