Cash 90 - Verademing

CC De Steiger, 21 januari 2022

Langs de ene kant waren we als een kind zo blij dat we nog eens buiten mochten. Aan de andere kant is er een soort concertlethargie over ons gekomen. Het kost moeite om nog uit die zetel te komen. Maar dat was vooraf. Achteraf bekeken waren we verdomd tevreden dat we in De Steiger in Boom terecht waren gekomen.

En tot onze grote verwondering was de interesse voor 'Cash 90' in dit provinciestadje ook meer dan verwacht. Vermoedelijk waren zo goed als alle tweehonderd tickets de deur uit. Des te beter, ze kunnen het vast goed gebruiken.

De aanleiding tot deze mini-tournee is gemeenzaam bekend: op 26 februari 2022 zou Johnny Cash negentig jaar oud zijn geworden. En dat wilden Guy Swinnen, Nathalie Delcroix, Patrick Riguelle, Bjorn Eriksson, Piet De Pessemier, Axl Peleman, Jan Hautekiet en Ron Reuman niet ongemerkt voorbij laten gaan. Tegelijkertijd was dit ook voor hen een ideale gelegenheid om eindelijk nog eens een instrument vast te pakken.

Nochtans leek dat plezier aanvankelijk een beetje ver te zoeken. De enige die er echt zin in leek te hebben, was Piet De Pessemier, die dan ook meteen Folsom Prison Blues voor zijn rekening nam, degelijk geruggesteund door de rest van de band. Daarna werd min of meer het rijtje afgegaan (en weer terug) en kregen we versies van Don't Take Your Guns To Town (Riguelle) en Orange Blossom Special (Swinnen) voorgeschoteld. Nathalie Delcroix gaf I Walk The Line een vrouwelijke toets mee en Bjorn Eriksson waagde zich aan een vergeten Straight A's In Love.

Maar pas bij de tweede ronde, die opnieuw begon met De Pessemier, leek het plezier te sluipen in de band en kwam er steeds meer leven in de show. En dat ging dan gepaard met nu en dan een streepje uitleg. Zoals de manier waarop Cash Sunday Morning Coming Down in zijn set opnam, bijvoorbeeld. Maar we gaan hier uiteraard ook niet te veel weggeven. Er zijn nog genoeg shows om dat zelf uit te kunnen vissen.

Steeds meer gingen de muzikanten zich inleven in de muziek en verscheen een glimlach op de gezichten. Met onder meer een ronduit prachtige versie van Tim Hardins (maar ook door Cash gecoverd) If I Were A Carpenter door de ega's Delcroix en Eriksson tot gevolg. Een ander duet dat er meer dan mocht zijn, was Jackson, waarbij Swinnen en Delcroix elkaar voortdurend plaagden.

Tussendoor was er nog een subliem akoestisch tussenstuk. De Pessemier, Delcroix, Riguelle en Eriksson zorgden voor een muisstille zaal en vloeibaar kippenvel met een krachtige versie van Wildwood Flower van The Carter Family, dat in de set kwam geslopen via Cash' vrouw June Carter. En dat werd ook nog eens gevolgd door Riguelle, Eriksson en De Pessemier met Girl From The North Country, waarbij Hautekiet met accordeon voor een extra toets zorgde. Even vergaten we zelfs dat vervelende mondmasker op onze neus.

Het hoge niveau werd hierna gewoon aangehouden en resulteerde in mooie versies van onder meer A Thing Called Love (Swinnen) en Cry Cry Cry (De Pessemier). Logisch dus dat werd afgerond met nog enkele bisnummers, waaronder ook Hurt (door Axl Peleman), dat door Cash werd verheven uit de industrial, waarin Nine Inch Nails het had genesteld.

'Cash 90' is een verademing in deze donkere tijden en verdient het om vermeld te worden. Er staan trouwens nog heel wat van deze shows op stapel en wij durven wedden dat er nog wel gevarieerd zal worden in de set ook. Reden genoeg om te ontdekken wat "The Tennessee Eight" (vrij naar The Tennessee Two, zoals de band van Johnny Cash heette) nog zoal in petto heeft.