Catfish & The Bottlemen - De rock terug in indierock

Trix, 2 februari 2020

Hoewel de Britten van Catfish And The Bottlemen reeds in 2014 hun debuutalbum uitbrachten, hielden ze nog maar zelden halt in ons land. Maar dit jaar besloten ze om daar verandering in te brengen.

De Gentse band RAMAN. mocht de avond op gang trekken. Hiervan maakten ze gretig gebruik om de debuut-ep ‘Birth Of Joy’ voor te stellen. En dat ging zonder enig probleem. Het publiek kon de met blues doordrenkte alternatieve rock van de jonge band zeker smaken en liet dit duidelijk horen en zien. De band, die reeds enkele prijzen (o.a. Jonge Wolven 2016) op het palmares mocht schrijven, stond voor de eerste keer voor een publiek van deze omvang. De rauwe emoties, no nonsense-gitaren en melancholische, instrumentale intermezzo’s galmden door de zaal en warmden het publiek vlotjes op voor de headliner van de avond.

Catfish And The Bottlemen paste het zogeheten "academisch kwartiertje" toe, maar verscheen dan toch op vrij imposante wijze. Na The Beatles’ Helter Skelter als intro door te zaal te laten schallen, liet het viertal er geen gras over groeien en vlogen ze in de setlist met de knaller Longshot. Meteen was de toon gezet voor de rest van de avond: loeiende gitaren, waarvan de snaren roodgloeiend stonden en knallende drums die extra cachet gaven aan het geheel. De fans smulden ervan. 

De nummers volgden elkaar in sneltempo op en frontman Van McCann smeet zich volledig. Stilstaan is hem duidelijk niet gegeven en hij, zijn gitaar en de microfoonstandaard verkenden alle hoeken van het podium. Er werd gretig meegezongen bij de eerste noten van Pacifier staken de toeschouwers nog een tandje bij.

Jammer genoeg zakte de show vanaf Sidetrack een beetje in. De nummers begonnen steeds meer op elkaar te lijken en de aandacht verslapte. Interactie met het publiek was er ook zo goed als niet, waardoor enkel nog de fans van het eerste uur op de eerste rijen de nummers meebrulden. Zij waren het trouwens, die uiteindelijk de sfeer in de zaal hoog hebben gehouden en dat werkte aanstekelijk voor de rest van het publiek. Bij 2all werd het publiek opnieuw op de rails gezet, waardoor het optreden toch nog op een positieve noot kon beëindigd worden.

Met 7 en Cocoon sloten ze de race, die dit optreden was geweest,af en verdwenen ze van het podium. Uiteraard werd er om meer gevraagd, maar daar werd helaas niet op ingegaan. In een tijdspanne van amper vijfenzeventig minuten hadden ze met zeventien nummers alle albums aangestipt. De gitaren en drums waren dringend aan afkoeling toe. En ook onze oren konden wel enige rust en stilte verdragen.