Catherine Graindorge - dromerige winterslaap
Het Predikheren, 6 december 2025
In de donkere maanden van het jaar presenteert Cultuurcentrum Mechelen met ‘Winterslaap’ concerten die “het winterse gevoel met veel warmte omarmen”. Traagheid en verstilling staan centraal en voor de rest kan er vrijwel alles. Hier stonden Berlinde Deman en Catherine Graindorge op het podium in het Predikheren in Mechelen.
Berlinde Deman kan je kennen als tubiste van Flat Earth Society Orchestra, maar daarnaast duikt ze op in allerhande muzikale projecten. Onlangs bracht ze de solodebuutplaat ‘Plank 9’ uit op het gerenomeerde New Yorkse label Relative Pitch Records. Als tubaspeelster raakte ze in de ban van de Franse zestiende-eeuwse voorloper van de tuba, de serpent. Het renaissance-instrument werd vooral gebruikt om Gregoriaanse gezangen te begeleiden in een kerkelijke setting. De setting klopte wel in de tot bibliotheek annex culturele hotspot omgevormde Predikherenkerk, de muzikale invulling was toch net andere koek. Wat Berlinde Deman uit de serpent puurde, werd door een pedalboard gejaagd waar menig gitarist bij zou watertanden. Loops en vervormingen verweefden zich tot dromerige soundscapes als A Mere Tuft Of Grass Between Stones en Hum Of Bees. Berlinde nam het publiek mee op een reis naar binnen, in een poging om het geluid van de zestiende eeuw naar het nu te vertalen. In één ruk van een half uurtje nam ze ons mee op een melancholische trip vol hoop. Elke keer weer een stapje verder vooruit in het onbekende om zo verder te groeien.
Ook Catherine Graindorge heeft een nieuwe plaat uit. Ook zij is iemand die het geluid van haar instrument, in haar geval de viool, door een trits knoppen en “pedallekes” jaagt om er de meest exquise klanken uit te puren. Met ‘Songs For The Dead’ maakte ze met band een plaat over liefde en dood, somberheid en hoop, geïnspireerd door oude en recente(re) mythes. Griekse mythen en sagen van Orpheus en Eurydice, verhalen waardoor Nick Cave of Mark Lanegan zich ook wel lieten meeslepen. Maar evengoed zwaar beïnvloed door de beatpoëet Allen Ginsberg, wiens gedicht ‘Dream Record: June 8, 1955’ de ruggengraat vormt van This Is A Dream. “What kind of knowledge have the dead? Can you still love your mortal acqaintances?” Wijsheid vanachter de dunne grens tussen leven en dood. De kracht van het woord gekapseld in een muzikale versmelting van neo-klassiek, rock en ambient. Een droomsequentie, balancerend tussen licht en duisternis, met nummers uit de nieuwe plaat als Orpheus’ Head, Joan en Time Is Broken in duet met dochter Lula Rabinovitch, maar ook vroeger werk als Ghost Train en Animal.
“We need more artists like her”, liet Iggy Pop zich onlangs ontvallen en dan buigen wij ootmoedig het hoofd bij deze wijze woorden. Onze winterslaap is alvast goed begonnen.
