Clouseau - Dertig jaar vormen een sympathiek geheel
De Roma, 7 februari 2018
Net als toen we naar Will Tura gingen kijken een tijdje geleden ,willen we hier zeggen: het is heel gemakkelijk om over de artiesten van het Vlaamse lied lacherig en meewarig te doen, maar niemand heeft in Vlaanderen ooit gepresteerd wat Clouseau heeft gedaan. Op een bepaald moment stond Clouseau jaar na jaar een dozijn keer in het Sportpaleis. In 2007 achttien keer op één eindejaar. In totaal honderdachttien keer tussen 2000 en 2016. Honderdachttien Sportpaleizen, dat is waanzinnig.
Momenteel pakt Clouseau het iets kleinschaliger en bijna geheel akoestisch aan, speciaal om hun dertigste verjaardag te vieren. Geen vuurwerk, geen vliegende podia en geen volgepropte arena’s meer in 2018, maar wel de kleinere zalen met een show van drie uur voor een zittend publiek en naast Koen en Kris Wauters maar drie extra muzikanten: een bassist, een gitarist en een percussionist. Voor Clouseau is dat zoveel als back to basics.
Het is een overzichtsshow van dertig jaar Clouseau en dus gaan we graag nog eens kijken, want eerlijkheidshalve moeten we wel zeggen: hoewel we veel respect hebben voor Clouseau, hebben we de drie laatste platen niet meer beluisterd. Een groot euvel blijkt dat niet te zijn, want het enige nummer dat we niet kenden op de setlist was Honger, over dansen, en dus van de meest recente plaat, gokken we. Onvoorwaardelijk Wij was het andere nummer uit de nieuwste periode, maar dat hadden we wel al horen voorbijkomen. Het is niet het spannendste nummer uit hun carrière, maar het vat wel de broederband tussen Koen en Kris mooi samen en past mooi in dit concept.
Clouseau is de U2 van Vlaanderen; in die zin dat U2 de luxe heeft om op een concert pakweg Sunday Bloody Sunday, Pride (In The Name Of Love) en New Year’s Day niet te spelen en toch iedereen tevreden naar huis te sturen. Clouseau baadt in dezelfde weelde; en op de setlist stond dus geen Afscheid Van Een Vriend, geen Ik Wil Niet Dat Je Weggaat en geen Altijd Heb Ik Je Lief; en toch iedereen tevreden naar huis.
Voor ons ligt het hoogtepunt van Clouseau midden jaren negentig, toen ze na elkaar ‘Oker’ en Adrenaline’ uitbrachten. Het deed ons dan ook deugd dat ook minder vaak gespeelde nummers als Dat Ze De Mooiste Is (één van de mooiste liefdesliedjes die we kennen en geschreven door Jan Leyers) en Oker (ook Koen vindt het het mooiste liedje van Clouseau over afscheid) vanavond op de setlist stonden.
Naast de ballades, die talrijk aanwezig waren, werd er natuurlijk ook nog ambiance gemaakt, dat andere handelsmerk van Clouseau. Tijdens Swentibold ging Koen het publiek in tot op het balkon toe (voor wie De Roma niet kent: dat is ver); Brandweer kreeg een bluesy versie mee; Anne was een noodzakelijk kwaad en voor En Dans toverde Kris drums uit zijn iPad.
Zevenentwintig nummers passeren in een show van drie uur, bestaande uit twee sets van een half uur met tussendoor een halfuurtje pauze. Het tempo lag dus niet verschroeiend hoog en soms zelfs te laag. Na vijfendertig minuten waren er drie nummers gespeeld. Het hoort bij deze tournee: Koen en Kris vertelden over de geschiedenis van Clouseau. Daar zaten veel verhalen bij die de doorsnee fan vast al kent: dat van het eerste singeltje Brandweer maar vierhonderdzevenentwintig stuks werden verkocht; dat Hans Kusters Daar Gaat Ze maar niks vond; en dat zowel het Eurosong-gebeuren (Geef Het Op) als het internationale avontuur (waar Worship uit werd geplukt) koude douches waren.
Leuker waren de waanzinnige verhalen uit de periode toen we nog van een Clouseaumania spraken (al is twintig minuten wijden aan een verhaal over je stalker misschien net een beetje te veel van het goede); het Kamerplant-verhaal (dat we hier niet gaan verklappen); Nobelprijs dat bijna nooit een single was geworden; en het weetje dat Passie het enige nummer is waarvoor Koen tekst en muziek schreef.
Ook waren we heel blij om De Tegenpartij nog eens te horen. In die dertig jaar is Clouseau slechts zeldzame keren politiek geweest, maar De Tegenpartij (2007) droeg destijds duidelijk de 0110-stempel, de concerten voor verdraagzaamheid in 2006 waarvan Tom Barman de stuwende kracht was. De Tegenpartij is de nasleep ervan. Toen was het zinloze geweld en de dreiging van het Vlaams Belang de trigger, vandaag met de vluchtelingencrisis en ongeleide projectielen als wereldleiders lijkt het nummer actueler dan ooit tevoren. “We moeten geloven in een betere tijd / Open je ogen, zet je woede opzij / Het kan ook anders: we keren het tij / Wat als we ze omarmen, de tegenpartij?”
De verhalen duurden soms te lang en de grapjes en plaagstootjes waren ingestudeerd, maar desondanks was het geheel sympathiek. De broers van Clouseau verstaan hun vak; ze zijn de beste in wat ze doen en weten in elk geval goed waar ze mee bezig zijn. Tussen de dozijnen singles zitten een aantal pareltjes en wie ze begint te tellen, beseft al snel dat het er best veel zijn. En voor de muzieksnobs, die het vreemd vinden dat we een concert van Clouseau recenseren, citeren we even uit En Dans: “Muziek kent geen rang of stand, nee / Ze kan alleen je blik verruimen.”
Er is al een heel gedeelte van de tournee voorbij. Na De Roma volgen er nog concerten in Hasselt, Gent, Breda en Amsterdam. De tournee wordt afgesloten met een concert in de AB (4 maart) en in de Koningin Elisabethzaal (18 maart). Alle komende concerten zijn uitverkocht, maar wie wil kan hier de concertdata nakijken en Ticketswap in de gaten houden.
Dit verslag verscheen ook op Newsmonkey.be.