Couleur Café 2018 - Dag 1: Ibeyi aan kop

Atomiumsquare, 29 juni 2018 - 1 juli 2018

Het was bakken en braden op de eerste dag van Couleur Café. Ellenlange rijen vol enthousiaste festivalgangers wachtten zuchtend en puffend onder de blakende zon tot ze eindelijk de weide konden betreden. Maar het wachten heeft geloond: de openingsdag was meer dan geslaagd.

Couleur Café 2018 - Dag 1: Ibeyi aan kop

 

Aan de basis van die geslaagde dag lag Angèle. Nog een keer: zij is de zus van de razendpopulaire Brusselse rapper Roméo Elvis. Tegenwoordig kan haar populariteit wedijveren met die van haar broer. Waar ze vorig jaar nog voor slechts een nummer (J'ai Vu) met haar broer op het podium verscheen, troffen we haar nu alleen aan op de Main Stage voor een enorme menigte. En shinen, dat deed ze. Hoewel vooral La Loi De Murphy en Je Veux Tes Yeux de menigte deden ontploffen, scoorden ook de minder bekende nummers uitermate goed. Zo wist Angèle met Flemme iedereen door de knieën te doen gaan om vervolgens op de beat terug op te springen. Een classic, maar het werkte.

 

Melanie de Biasio troffen we aan op de kleinere Green Stage. En hoewel het daar ook behoorlijk vol stond, leek het publiek nauwelijks mee te zijn. Goed, deze muziek is niet om voortdurend als een dolle stier op en neer te springen, maar toch. Hoewel alles, zowel vocaal als instrumentaal, goed zat, wist De Biasio niet te overtuigen. Aan haar muziek en kunde twijfelen we helemaal niet, maar misschien is ze gewoon voorbestemd om in kleinere, donkere zaaltjes te spelen, intiem en dicht bij het publiek.

 

Wie wel wisten uit te pakken, waren de zusjes Ibeyi. Een tot in de nok gevulde Green Stage zong, danste en vierde mee met de twee jongedames, die een ongelooflijk sterke performance brachten. Niet alleen de nummers waren sterk (I'm On My Way en Deathless werden luidkeels meegebruld, Me Voy was – met die vrolijke marimba's en Spaanse lyrics - een aanslag op de dansbenen), ook gewoon de manier waarop het duo de nummers bracht, was fenomenaal. Dansend en zingend naar elkaar toe leek de hele show gewoon één verhitte, intense dialoog. Om de haverklap hitsten ze de massa nog eens extra op. Totaal overbodig, want de toeschouwers waren al wild. Maar het toonde nog maar eens hoe spontaan de zusjes waren, alsof het podium hun tweede thuis was.

 

Nog een laatste, dikke shout-out naar afsluiter van dienst Panda Dub. De Fransman maakte hiermee eindelijk zijn intrede in Brussel. En hoe! Een uur lang bleef hij beats pompen, want rust, dat is voor mietjes. Zijn set begon aanvankelijk vrij gemoedelijk met lichtere dubplaatjes, die eigenlijk gewoon reggaenummers waren. Maar naarmate de minuten wegtikten, werd de muziekkeuze agressiever. De ene beukplaat na de andere werd opgegooid, en iedereen ging zo hard dat het ons zou verbazen als er nog iets heel is gebleven van de mensen in de moshpit. Een uitstekende lichtshow ook trouwens, die de set perfect ondersteunde en de weinige "bijna saaie" momenten toch interessant wist te houden. Bravo!

30 juni 2018
Jeroen Poelmans