Couleur Café 2019 - Dag 1: Guy voor keizer van Brussel

Atomiumsquare, 28 juni 2019 - 30 juni 2019

In het Ossegempark, aan de voet van het Atomium, werd Couleur Café op gang getrapt. Hoe het was? Guyniaal!

Moesten wij vandaag eigenlijk op de proclamatie zijn in plaats van deze recensie te schrijven? Misschien, maar wanneer Couleur Café opent met overweldigende artiesten, kunnen we gewoon niet anders dan onmiddelijk in de pen kruipen. We werden overdonderd, begeesterd, ontroerd en geëntertaind. Zelfs nu voelen we het nog tintelen, als we eraan terugdenken.

Dat begon al bij Kabaka Pyramid, één van de zeldzame reggae-artiesten die grote massa's kan entertainen en tegelijkertijd kritisch durft te zijn. Met nummers als Never Gonna Be A Slave, No Capitalist, Global Warming en Liberal Opposer uit de Jamaicaan zich uiterst activistisch. Het is echter de toon en de presence waarmee hij ze brengt die ze tot echte protestnummers transformeert. Koelbloedig, compromisloos en buitengewoon hard rolde de ene bedachtzame zin na de andere uit zijn mond.

Harde taal was gelukkig niet het enige dat we hoorden tijdens de show. Dat zou nogal zwaar en bombastisch zijn geweest. Kabaka weet ook hoe hij moet entertainen. Zo kreeg hij met het luchtige Kontraband de weide op de benen en wist hij met klassiekers van o.a. Sister Nancy de kelen los te weken. Veel te snel kwam dan ook het einde van de show.

Veel tijd om te treuzelen hadden we niet, omdat Kokoroko op de Green Stage in actie zou schieten, iets wat we niet wilden missen, gezien de legendarische performance in Bulgarije. Als de bliksem repten we ons naar de overdreven volle stage - we waren klaarblijkelijk niet de enigen die beseften hoe goed de achtkoppige groep was - maar misten onvermijdelijk enkele nummers.

Desniettemin zagen we nog hoe de groep de toeschouwers bespeelde als waren ze protagonisten in een Grieks toneelstuk. Met dansbare nummers als Ti-De en Abusey Junction veranderde de arena als het ware in een openlucht dansfestijn. De zwoele beats creëerden alweer een magische sfeer, waardoor het optreden zonder meer geslaagd was. We vervloekten onszelf, omdat we het begin hadden gemist.

Hoogtepunt van de avond was echter Zwangere Guy. Als we de verschillende recensies over zijn show op Rock Werchter mogen geloven, gaf hij daar al van katoen. Maar headlinen in zijn eigen geliefde stad, op het festival waar hij al jaren naartoe komt en waar letterlijk iedereen hem kent, kweekt ongetwijfeld nog een heel ander gevoel, zowel voor hem als voor het publiek. Hij ging dan ook hard tekeer, zodat alle aanwezige "Brusseleirs" zeker waar voor hun geld kregen. Driftig spuwde hij verse na verse uit, van zijn wat oudere pareltjes naar zijn nieuwste hits. De bikkelharde hit Gorik Pt.1, ingezet met behulp van voicemailberichten van zijn moeder, bracht hij met een angstaanjagende koelbloedigheid die je haren recht overeind kregen. Het luidde het begin in van een laatste halfuur vol overdondering. Hij haalde de ene artiest na de andere op het podium, van Peet en Jazz tot Blu Samu, Darrell Cole en Selah Sue. Het nummer Guy-Funk brak het publiek open en leek het laatste nummer te worden, maar zo onveroorspelbaar als hij is, knalde ZetGee er gewoon nog een paar nummers achter. Bij RÀF liet hij het publiek nog uiteengaan voor een Wall Of Death om niet veel later af te sluiten met het komische ZG Is Zo Haai. Verdorie, wat een performance.

Een anticlimax kwam niet veel later met Sean Paul, de headliner van het festival. Met zijn waaier aan hits lokte hij heel wat volk naar de Red Stage, maar daar deed hij jammer genoeg niets mee. Niet dat het publiek niet mee was, hoor. De rapper stopte monsterhit Get Busy meteen vooraan in de set en kreeg iedereen op de been, maar aan echt rappen kwam hij niet toe. Hij liet zijn dj de nummers gewoon spelen, om er slechts af en toe met de eigen stem bovenuit te komen. In enkele uitzonderlijke momenten deed hij wel een poging om de lyrics uit de keel te persen, maar dan wensten we dat hij dat niet deed. Of het nu lag aan de ongeloofijk slechte geluidskwaliteit, het feit dat hij bijzonder slecht rapte of beide: we waren blij toen hij aanbelandde bij zijn laatste hits, Trumpets en Temperature. Bij die nummers deed de man zelfs geen enkele moeite meer om iets anders te doen dan "sfeer creëren", maar echt nodig was dat ook niet. De hele weide kende de lyrics en zong luidkeels mee. Dat klonk zelfs een pak beter dan wanneer hijzelf het deed.

Gelukkig konden we achteraf nog terecht bij Mick Jenkins, die met nummers als Spread Love duidelijk liet merken dat hij wél kon rappen, en Xavier Rudd om de dag goed af te sluiten na zo'n dieptepunt. Die laatste wist, gewapend met een didgeridoo, een mondharmonica en djembé's, het publiek wel in te pakken. Desondanks bleek hij niet de popsensatie die we dachten dat hij was. Integendeel, ondanks het feit dat hij maar één hit heeft, wist hij ons toch enorm te boeien met zijn experimentele show. Die was weliswaar rustig van aard met slechts sporadisch een dansnummer, maar zat ook vol boeiende en filosofische interacties. Uiteindelijk schudde hij het publiek nog eens goed wakker met het wondermooie Follow The Sun, dat meer dan welkom was na een iets te weinig dynamische set. Afsluiten deed hij met bisnummer Lioness Eye, waarvoor hij tegelijk drumde en de digeridoo bespeelde. En zo sloot hij de eerste dag op een behoorlijk indrukwekkende manier af. Wij zijn benieuwd naar wat dag twee zal brengen.