Couleur Café 2019 - Dag 2: over een jazzvirtuoos en een hiphopcollectief

Atomiumsquare, 28 juni 2019 - 30 juni 2019

Een wolkenloze hemel en een verschroeiende zon: dag twee van Couleur Café beloofde warm te worden. Alsof dat nog niet genoeg was, deden de artiesten er gisteren nog eens een schepje bovenop.

De start liep echter niet zo van een leien dakje. Veence Hanao, een Belgische belofte in de rapscene en tevens de man achter Angèle, moest de dag op gang trappen en deed dat naar behoren, maar liep al vrij snel tegen technische storingen aan. Een viertal nummers ver in de set - we vielen van het krachtige Sinistrose en het hypenummer Jungle in de oldschoolsingle Lexomil en het verdomd krachtige Kick, Snare, Bien… - kwam er geen geluid meer uit de draaitafel van Le Motel. Veence Hanao wist de aandacht even vast te houden door Kick, Snare, Bien… nog eens a capella te brengen, maar toen de storing nog steeds niet opgelost was, kon de rapper niet anders dan afdruipen. Na een dik kwartier was de storing pas verholpen en kon hij weer aantreden. Hij pikte de draad dan maar weer op met het snoeiharde Les Brebis om de wachtende mensen meteen terug mee te krijgen en eindigde ook meteen met een knal. Jammer van die technische problemen, want de rapper bleek het nog in zich te hebben, ook na die pauze van vier jaar. Zijn performance was ongelooflijk sterk, van het energieke heen-en-weergeloop op het podium tot het snelle raptempo en de compromisloze lyrics.

Fantastische rap zouden we nog genoeg krijgen, zo bleek later. Bij Joyner Lucas bijvoorbeeld, die zijn Europese debuut maakte op Couleur Café. Ook hij schuwde de straffe taal en de goede performance niet. Een clip vol schaamteloze zelfpromotie, waarin verschillende grote meneren (zoals Eminem) lof uitten over Joyner Lucas, opende de show. En al die lof bleek niet overdreven. Aan hoog tempo ramde hij Devil's Work door de keel, alles en iedereen omver blazend. Zonder ook maar even een adempauze te nemen, schakelde hij al meteen weer over naar de hit Lucky You. Toegegeven, hij verprutste het daar wel even. Hij ging zo mee in de hype dat hij de snelle woordenstroom in het nummer niet verwerkt kreeg. Struikelend over zijn woorden en happend naar adem, ploegde hij het nummer door. Jammer, want hij kan veel beter. Hij herpakte zich gelukkig al bij I Don't Die, waarin hij als een woeste neushoorn tekeerging. Daar lukte die razendsnelle rap, waarvoor hij bekend staat, dan weer wel. Hoogtepunten uit de show waren Isis en Not Racist, twee uiterst politieke nummers en waarschijnlijk ook wel zijn grootste hits. Fantastisch hoe deze knaap zaken als onderliggend racisme zo hard aan de tand durft te voelen. Jammer dat hij dat laatste nummer grotendeels playbackte. Waarom, vragen we ons af. Bij de vorige nummers bewees hij dat hij wel degelijk kan rappen. Dus waarom je verschuilen achter een lopend bandje?

Ook Niveau 4 (XXL, deze keer) stelde niet teleur en pakte uit met fantastische rap. Het concept zet sinds 2016 jonge talenten in de spotlights. Eerder mochten ondermeer Romeo Elvis, Brihang, Coely, Zwangere Guy en Isha hun talent laten zien. Dit jaar was het de beurt aan Luie Louis, Juicy, Miss Angel, Venlo, en Eleven. Zonder dj, maar met liveband. En wat voor één. Commander Spoon bewees dat er voor harde beats geen dj nodig is. Vanaf de eerste tunes stond een volgepakte arena van de Green Stage volop te dansen. Afwisselend brachten de artiesten enkele nummers - soms alleen, soms met één van de andere artiesten - en wisten ze de show zo heerlijk gevarieerd te houden. Voor iedereen was er wel wat wils.

Dat gezegd zijnde zou je haast denken dat er alleen maar rap te zien was. Maar er waren nog zoveel andere fantastische acts en genres te horen. Tamino, bijvoorbeeld. Als je al dat gehype en gedans even beu was, kon je je laten betoveren door zijn kraakheldere stem en sobere performance. Een verademing. Afsluiten deed hij, uiteraard, met de doorbraakhit Habibi.

Toch liever wat meer dance? Dan kon je afzakken naar de fonkelnieuwe Black Stage, de plaats bij uitstek voor liefhebbers van house en subgenres. Zo bracht Dominik Eulberg, een Duitse techno- en house-dj, er een fantastische, minimalistische set. De nachtelijke duisternis, de fonkelende lichten en de indrukwekkende stage-opstelling vormden de ideale setting voor de lichtmelancholische, maar zeer dansbare muziek.

Toch was het, van de niet-rappers, Kamasi Washington die de show stal. De jazzvirtuoos weet het publiek als geen ander te bespelen. Samen met een fantastische band bracht hij nummers als Journey en Abraham (een nummer van Miles Mosley), die je benen geen moment rust gaven. Heel de set stonden we breed glimlachend, springend of wiegend te kijken hoe goed de bandleden op elkaar waren ingespeeld en hoe ze elkaar heerlijke solo's gunden. Op Desire gooiden Kamasi en zijn band zowaar een vijftal verschillende melodieën in de blender. Zo wisten ze iedereen, die nog niet overtuigd was, mee te krijgen. Het leidde tot een minutenlang applaus, nog voor de show afgelopen was, waar zelfs Kamasi Washington geen woord tussen kreeg. Bescheiden als hij is, prevelde hij wat bedankjes en beloonde het publiek met de tophits Street Fighter Mas en Fists Of Fury. God, wat een talent! Artiesten die voor vandaag nog ingepland staan, zullen serieus uit de pijp moeten komen om deze performance te overtreffen.