CrammerocK - Neusje van de Belgische muziekzalm

CrammerocK-plein, Stekene, 8 november 2008

CrammerocK kon trots zijn op een affiche met enkele hoogvliegers uit de Belgische rockscene en het Amerikaanse The Fun Lovin’ Criminals is ook geen groep om verlegen om te zijn. Toch gaven de Stekense organisatoren ook graag een kans aan minder bekend, aanstormend talent. Zo mocht het trio van Radio Infinity het festivalletje openen voor een schamele honderd man. Toch konden de hardrockers met de loeiharde muziek van heinde en verre festivalgangers lokken. Alleen jammer dat die festivalgangers te lang op de camping zaten en bijgevolg wat loom waren. Gelukkig stond Foxylane de futloze toeschouwers op te wachten aan de andere kant van de tent, die twee podia rijk was. En foxy waren de vijf Gentenaars wel, getooid in hun witte overalls. Waarschijnlijk waren deze kledingstukken nodig om hun kleren te beschermen voor de vette geluiden die uit de boxen klonken. Zo kregen de electrolovers op speed de tent al wat losser met songs als What’s wrong today en Shut Up Bitch. Het feestje bij valavond beloofde al veel goeds voor de rest van het festival. Met Milow ging dat feestje gewoon verder, al zijn we meer gewend van de Leuvense poprocker. Af en toe durfde hij een toontje te missen, maar dat leek de toehoorders niet te deren. Ondanks zijn minder bekende repertoire kon Milow op het enthousiasme van de massa rekenen. En in afwachting van You Don’t Know schudde hij eerst nog de steengoede cover Mia uit zijn gitaar. Toen ’s mans grootste hit uiteindelijk toch gespeeld werd, keek het publiek de ogen uit het hoofd wanneer Sarah Bettens, later die avond geprogrammeerd, doodleuk het podium opwandelde en Milow een handje toestak bij het zingen. Na Canada, het openingsnummer van Milows nieuwe plaat, waarbij onverwijld een heleboel aanstekers de lucht ingingen, mochten de hoofdjes alweer 180 graden gedraaid worden om A Brand te aanschouwen. Hoewel. Door een overijverige rookmachine kregen we de band amper te zien, maar horen deden we ze des te meer, met het risico op gesprongen trommelvliezen. Nadat de groep inzette met Come On, vreesden we op een collectief uit de keel springende adamsappel wegens de té luide muziek. Toch kon A Brand ons wel bekoren met hitjes als Beauty Booty Killerqueen en Hammerhead op hun laatste optreden van het jaar. De vijf rockers waagden zich zelfs aan een stukje Chemical Brothers met Block Rockin’ Beats. De Rockin’ Beats mochten terug weggestopt worden wanneer blonde schone Sarah Bettens –voor de tweede maal die avond- ten tonele verscheen. Met een halve meter brede glimlach en songs uit de oude én nieuwe doos goot ze nog wat olie op het vurige feestje dat al aan de gang was. Uit die nieuwe doos kwamen vooral songs uit haar nieuwe album ‘Shine’, dat binnen twee weken bij de platenboer te vinden zal zijn, en dik in orde schijnt, met songs als Daddy’s Gun en Soldier Song. Oudere songs als Not an addict werden dan weer helemaal meegebruld op wat eveneens Bettens’ laatste festival van de zomer betekende. Wie daarna plaats mocht nemen achter de micro (én achter de drums, in een zetel en enkele malen voor het podium), was Mister Daan Stuyven himself, ditmaal gekleed in een roze maatpak met de gebruikelijke zonnebril op het hoofd. De handjes van het Stekense publiek gingen spontaan de lucht in, wanneer de exentriekeling vergezeld door vier man en een knappe drumster oude hitjes als Victory en Swedish Designer Drugs evenals nieuwe songs zoals Promis Q of Adrenaline op de tent losliet. Na een goeie opwarming door Daan genoten Les Truttes van het enthousiaste publiek, en vice versa. De ‘trutjes’, naar gewoonte in witte apenpakjes gekleed, brachten weer een spetterende show. Leuk om voor de eerste maal te zien, maar wie deze band al eens bezig zag eerder dit jaar, had het wat lastig met één grote déjà-vu. Toch kon dit de pret niet drukken, en zeker niet wanneer de Backstreet Boys moeiteloos gemixt worden met Daan, Coldplay of Blur. Met standaard-partysongs van Liquido en The Chemical Brothers leek het een wonder dat de tent nog overeind bleef staan. Met gekruiste vingers hoopten de mannen van de organisatie dat die tent eveneens overeind bleef met De Grote Peter Van de Veire Love Show. Terwijl Tomas De Soete de ene mash-up na de andere uit de boxen jaagde, liep het bekendste presentatorkind der Belgen de longen uit zijn lijf op en voor het podium. De mannen van Studio Brussel kennen toch wel degelijk wat van feestjes bouwen, en dat bewezen ze tot 4 uur in de ochtend. Wie daarna nog geen zin had om zijn sponde op te zoeken, moest het doen met een pintje op de camping. Wat talrijke feestvierders ook deden, elkeen met een blij gemoed door de geziene bands. Helaas zou het opgewekte gemoed de volgende dag plaats moeten maken voor barstende hoofdpijn. [pagebreak] Na een nachtje feestvieren zoals dat wel vaker gebeurt op festivals, stonden de vroege vogels al om 15 uur klaar voor The Hong Kong Dong, de winnaar van Rock O’rama 2006. En die gouden medaille verdienden ze dubbel en dik, dat staat vast. De kinderen van Kamagurka (talent zit blijkbaar in de genen van de Zeebroeks) werden vergezeld door Geoffrey Burton, gitarist van dienst bij enfant terrible Arno, en Dave Willockx, die als Stekenaar in zijn achtertuin concerteerde. Deze band kan de revelatie van CrammerocK 2007 genoemd worden, met songs als We Say We Don’t Understand en zachtere songs als On a Sunny Day. Dit was niet de laatste keer dat we de beginnende band gezien zullen hebben op een festival, maar de tweede dag van dit festival opende de groep zoals het hoorde. Na de poprockers van The Hong Kong Dong ging het er wat harder aan toe met El Guapo Stuntteam. Met een simpel “Yo” betrad de band het podium, en zoals het hoort bij een hardrockband, probeerden ze de tent om te vormen in een mosh pit. Met de nadruk op probéérden, want de opkomst had blijkbaar nog te kampen met de hoofdpijn van gisteravond. Dit tot grote ergernis van de ruige leadsinger, die tevergeefs probeerde wat schwung in de keet te brengen. Daarbij vroeg hij zich af hoe het publiek, dat al bij al vrij talrijk was opgekomen, zo lam kon zijn met de ijzersterke muziek die in de tent te horen was. Misschien kwam het vele volk dat de weide al was opgelopen wel voor Tom Helsen, de eenvoudige Leuvense popsinger. Helsen wist van zichzelf te zeggen dat hij een soort van rock-’n-roll-achtig ding bracht, maar eigenlijk toch ook weer niet. Wat het ook was, de festivalgangers leken het wel te smaken. Met nummers als Out of Something, When Marvin Calls, nieuwe single Easy en nog wat liefdesverklaringen voor Mintzkov ertussen gegooid werd, kon Helsen het publiek wel charmeren. Met Sun In Her Eyes was –logischerwijs- het hek helemaal van de dam. Mintzkov leek de juiste band om dat hek van die dam te houden. Uiteindelijk leken de festivalgangers al helemaal uitgeslapen, gezien de ambiance bij Mintzkov. Hoewel het oeuvre van de revelatie van dit jaar niet erg bekend was, werd er serieus meegebruld met het jonge vijftal. Catchy songs en Afrekeningtoppers Ruby Red en One Equals A Lot konden bij het jonge publiek een glimlach op het gezicht toveren, maar toch leek het alsof het verjaardagslied voor Filip, zanger van dienst, de enige song was die volledig kon meegezongen worden. Meegezongen werd er anders wel probleemloos bij kleine Gentenaar Frederik Sioen. En zoals het betaamde bij een vijfhonderdste optreden, werden twee verjaardagstaartjes doorgegeven onder het publiek. Na die hele resem optredens kende men Sioen al goed genoeg om te weten dat zijn vertoningen meestal de moeite waard zijn. Net als dit keer dus. Het leek alsof iedereen nieuwe plaat ‘A Potion’ thuis in zijn platenkast liggen had, zo intens werden de songs meegedanst en –gezongen. Ook ‘golden oldies’ Ease Your Mind en Who Stole My Band deden de vloer daveren van het springen. Goudhaantje Sioen slaagt er toch telkens weer in de tent te imponeren. [pagebreak] Imponeren, het is een kunst die ook de Dolfijntjes, dit maal in XXL-versie, in de vingers hebben. Vuilgebekte covers, gezonde mixen van o zoveel klassiekers of feestmuziek à volonté, voor niets deinzen de West-Vlamingen terug. Wim Opbrouck, Franky, Gerrit Callewaert (of hoe je hem ook wil noemen) en co toverden met hun songs een glimlach op eenieders snoet. Toch werd de feestvreugde even onderbroken toen er een probleem bleek te zijn met het drumstel, maar dat werd al snel opgelost, met nog meer ambiance als gevolg. Ambiance troef trouwens op Crammerock, zeker ook bij Vive La Fête. Waarvan Fête met een hoofdletter geschreven mag worden. Aangekondigd als de meest sexy groep van België konden Els Pynoo en haar eega weinig verkeerd doen op de Stekense weide. Vooral niet als ze inzetten met Ne Touche Pas, gevolgd door Nuit Blanche. Toch vreemd dat het koppel het zolang uithoudt, aangezien Mommens, in een leren pakje, het niet kon laten overal rond te spuwen, terwijl Pynoo, uitgedost in een betoverend zwart jurkje, op blote voeten rondflaneerde op de planken. Hoedanook, dat vergalde geenszins de partysfeer. Blijkbaar houdt men in Oost-Vlaanderen van West-Vlaamse artiesten, want met Flip Kowlier stond de derde opeenvolgende Westvlamink op het programma. En toegegeven, die Westerbelgen kennen wat van een act neerzetten. De immer sympathieke pseudo-hiphopper bracht net een nieuwe plaat uit, ‘De Man Van 31’, en zoals verwacht bestond nagenoeg de hele set uit nummers van dit album. Onder nen buom en Niemand zijn alvast tracks om te onthouden uit het repertoire van de ’t Hof Van Commerce-rapper. Verder zouden hier zoveel nieuwe en oude nummers opgesomd kunnen worden. Neem maar van ons aan: die werden allemaal prachtig gespeeld en aan elkaar gezeverd door de bekendste bard der Belgen. Aan de kreetjes van talrijke meisjes te horen mag Gabriel Rios zich trouwens gewaarschuwd weten voor enige concurrentie als meest sexy liedjesboer! Daarna was het tijdstip aangebroken waarop de enige buitenlandse band van het festival hun ‘criminele’ songs ten berde zou mogen brengen. The Fun Lovin’ Criminals lieten een kwartiertje op zich wachten, mede wegens problemen en een onbekwame (dronken?) PA-verantwoordelijke. Toen ze uiteindelijk toch het podium betraden, heften ze tegen alle verwachtingen in met een verbazend zachte song. Ondanks hun naam bleven de 3 Amerikanen het hele concert teleurstellend braaf. Pas toen ze hun grootste hit Scooby Snacks speelden, kwamen de lachende gezichten weer volop tevoorschijn in de tent. Die lachende gezichtjes bléven in de tent, en de hoofdreden daarvoor was de band rond Koen Buyse, beter gekend als Zornik. De hoofdact van het festival laat –net als de band ervoor- een eindje op zich wachten, maar het wachten bleek de moeite waard te zijn. Buyse trapte loeihard af tot groot genoegen van de tent en de vele mensen erbuiten. Met een lichtgevende wand op de achtergrond en speciale lichteffecten vooraan op het podium zou het een show zijn die nog een eindje op het netvlies gebrand zou blijven, en Zornik deed er alles aan om de zaal op te ruien als nooit tevoren. Met Believe in Me werd er collectief meegesprongen en gebruld, terwijl bij pakweg America blutsen en builen vergaard werden door een stel crowdsurfers. Matthew Bellamy-look-a-like Koen Buyse gaf het beste van zichzelf bij Scared of Yourself en Black Hope Shot Down, zoals de Muse-frontman het zou gewild hebben. Voor het publiek er erg in had, was Zornik al toe aan het afscheidslied Goodbye, dat ter gelegenheid van het laatste zomerconcert gepaard ging met vuurwerk bij de climax. Er hoeft niemand nog uit te leggen aan Zornik hoe je een geweldige act in elkaar steekt, dat staat vast. Als voorlaatste mocht Shameboy hun vinyl boven halen, wat ze met volle overgave deden. Iedereen zou gedwee van ja geknikt hebben als hij had gevraagd om nog een uurtje langer te spelen. Maar dat kon helaas niet, want groene huisarts van dienst Dr. Lektroluv stond de party-animals aan de andere kant van de tent op te wachten, met gebruikelijke telefoonhoorn annex stethoscoop in de hand en prachtige platen op de mengtafel. Wie genoeg had van deze groene dj, stapte gewoon naar de clubstage, waar het trio van Freejays de dansvloer warm hield. Officieel hield het feestje in Stekene op om vier uur, officieus zal dat wel enkele uurtjes later geweest zijn.