Curtis Harding - Gevraagd: een extra dosis lef

De Roma, 11 november 2018

Buiten was de avond al lang gevallen, maar Curtis Harding kwam toch nog het podium op met zonnebril. Het was beter dan de bril van zijn gitarist die verdacht veel weg had van een viewmaster. Verder geen vestimentaire bijzonderheden, wel veel gezwinde soulbewegingen en veel prettige soulmuziek, maar het concert van Curtis Harding in De Roma zou wel gebaat zijn geweest bij wat meer durf. 

Als we setlist.fm mogen geloven – en dat doen we toch heel vaak – is Curtis Harding sinds 2015 al negen keer in België geweest, inclusief dit concert. Dat is best veel, maar de vorige twee keren dat we de man aan het werk zagen was in het voorprogramma van Lenny Kravitz in het Sportpaleis en op Rock Werchter 2018 en dus zakten we graag nog eens af naar De Roma in Borgerhout die de man hadden binnengehaald voor een volwaardige show.

In een uur en een kwartier joeg Harding er bijna heel ‘Face Your Fear’ (2017) door en toch ook nog eens drie vierde van ‘Soul Power’ (2014), waarbij songs uit de ene en de andere plaat vaak afgewisseld werden. ‘Soul Power’ werd een tikje meer aangestuurd door gitaar, waardoor Harding voor die nummers vaak zelf de gitaar omgordde, terwijl hij bij de meeste nummers uit ‘Face Your Fear’ op een tamboerijn stond te meppen. De nummers uit de eerste plaat waren meestal net dat beetje leuker om te horen, die uit de tweede plaat waren leuker om te zien, door de bewegingsvrijheid die Harding dan had, die hij aangreep om gezwind te dansen.

Wij zijn schuchtere Belgen en dus werd er niet heel veel gedanst in De Roma, al zagen we hier en daar wel iemand een voorzichtige poging doen. Toch is het vreemd dat Harding pas een eerste keer het publiek aanmaande tot applaus bij Need Your Love, de afsluiter van de reguliere set.

Wat we voordien gehoord hadden was zonder twijfel goed, maar liet zich iets te weinig onderscheiden van de soulmuziek die we al kenden. En vaak kwam het einde van een nummer naar ons gevoel toch een halve minuut of een minuut te vroeg. Als Curtis Harding echt wil uitgroeien tot een artiest voor in het boek der muzikale eeuwigheid, dan raden we hem aan om zijn uniciteit meer te onderstrepen en zijn durf meer aan te spreken.

Want dat zijn elementen, die wel degelijk aanwezig waren; en dan vooral tijdens de bisnummers. Beautiful People zou een signature-song kunnen worden zoals River dat is voor Leon Bridges. De saxofoon zou iets vaker mogen ontsporen zoals in Drive My Car en als een nummer dan toch eens verlengd werd zoals bij de afsluiter As I Am, dan was het resultaat meteen uitstekend.

Wat Curtis Harding doet, doet hij goed. Alleen zou het nog beter kunnen; meer bijzonder. De gitaar was aanwezig, maar zouden we vaker hebben willen horen gieren zoals Gary Clark Jr. dat doet. Nu kwam de gitaar af en toe eens voorzichtig piepen en was de tussenkomst van het instrument te kort en niet snedig genoeg.

Het bluesnummer Castaway was uitstekend, Dream Girl was hete, zweterige soul en Heaven’s On The Other Side beschikte over een riff waar Nile Rodgers jaloers op zou zijn. De paar keer dat Harding zijn kopstem aansprak werd het concert het meest mellow, zonder dat als een belediging te willen doen klinken. Ghost Of You werd net door die zachtheid een hoogtepunt en dat het koppel, dat voor ons stond, hevig begon te muilen tijdens Wednesday Morning Atonement konden we hen niet eens kwalijk nemen, ook al was het dan singles day.

Curtis Harding brengt degelijke soulmuziek zoals je die in het Detroit van de jaren zestig door de straten kon horen schallen. Maar Harding kan meer en we zouden hem in de toekomst graag die durf zien omarmen. Nu, het laatste nummer, dat Curtis Harding midden oktober uitbracht, was het magnifieke Where We Are en dat klokt af op bijna acht minuten. Misschien komt het dus wel allemaal vanzelf goed met die extra dosis lef voor Curtis Harding. Helaas stond dat nummer, dat het verschil had kunnen maken tussen een degelijk en een goed concert, niet op de setlist.