daFestival #2 - Deel 1: veelzijdige start

Ons eigen kot, 10 mei 2020

De exit uit de lockdown was begonnen, maar muzikaal zaten we nog allemaal in ons kot. Maar zelfs van daaruit bleek het mogelijk om de harten van muziekliefhebbers te bereiken.

Met zijn vieren waren ze, de heren van Attention Attention. En daarmee was onze middagbubbel ineens gevuld. Niet dat de songs zwaar op de maag lagen, want die toegankelijke pop was opmerkelijk vlot verteerbaar. Ook visueel hielden ze het luchtig, zonder al te veel toeters en bellen. Ze gingen telkens voor splitscreens, maar wisselden bij elk nummer van positie en zelfs ook van kledij. Misschien was de sessie wel iets té puur, zo zonder enige bindtekst of bedanking aan het virtuele publiek. Maar desalniettemin konden deze West-Vlamingen blijven boeien en waren ze de volle zeventien minuten onze aandacht waard. (wv)

Het opwindende metalgezelschap Tensor opende met Collector Of Souls en wist daarmee meteen effectief veel zieltjes te winnen. Wat een opstoot van adrenaline was dat! De vijf leden speelden elk vanuit hun kot een deel in, maar het resultaat klonk zo professioneel dat we echt het gevoel kregen vlak voor het podium te staan. De rest van de set verklaarde waarom Tensor hun stijl beschrijft als Modern Technical Metal. Metal wordt wel eens afgedaan als simpele stoerdoenerij, maar wat deze jongens (en een dame) brengen, is complex en toch melodisch. Op deze manier weten zij te blijven boeien, ook voor niet-metalheads. (ma)

Van intimistische pop, over metal naar folk is voor daMusic geen enkel probleem en zo kregen we als derde band The Barnill Brothers voorgeschoteld, die drie songs speelden uit het nieuwste album ‘A Better Place’. Van helse metal naar hemelse, melancholische harmoniezang begeleid door akoestische gitaren dus. Hoewel, het was niet allemaal melancholie wat de middagklok sloeg, want met afsluiter Reverie dansten we samen met Ted en Charlie blootsvoets op het gazon. (ma)

Slechts twee nummertjes uit de debuutep, waarover we eerder zo enthousiast schreven: het wave-elektroduo First hield het op haar virtuele festivaloptreden eerder bescheiden. Maar het resultaat was niet minder indrukwekkend. Harde, droge beats, breed uitwaaiende 3D-scapes en de hoog zwevende echozang van Jasmin Smolders leken zo uit de studio te komen. Man en vrouw, elk in de eigen bubbel van geluid en samen tien minuten mooi overdonderend. Met extra bonus voor de heerlijke downtempo single Too Long die semi-live nog wat extra punch krijgt en in een mooie climax de deur uit stapt. (jg)

Walter Ego en Chillow tekenden voor de langste intro van de indoor festivaldag, waarin ze meteen een voorsmaakje gaven van hun droge humor. En dat allemaal in het West-Vlaamse dialect. “Ontmaskerd, maar wel vanop een respectabele afstand”, zo vuurde het hiphopduo de nieuwe tracks uit het upcoming album op ons af. Naast het speelplezier vielen ook de hoogstaande producties ons daarbij meteen op. Chillow toverde niet gewoon vette beats uit de drumcomputer, maar vulde die aan met sax-, piano- en gitaarpartijen, terwijl hij zich ook aan tempowissels waagde. Rapper Walter Ego verraste dan weer met zijn geworstel in de rhymes. De ene keer heel heavy over zijn vaderwens, de andere keer wat luchtiger over zijn sigarettenverslaving. (wv)

Myrthe Luyten kennen we vooral van Astronaute, maar vorig jaar nam ze in de Robot Studio’s een aantal persoonlijke nummers op. Die komen de laatste weken mondjesmaat naar buiten via de Bandcamp van Aletta en vandaag kregen we een aantal van die pareltjes in een live versie te horen. In wat wel een kale kloostercel leek, bracht ze haar bitterzoete liedjes, enkel begeleid op akoestische gitaar en zonder enige interactie met het publiek. Maar toch kropen wij wat dichter bij elkaar op de sofa, terwijl Aletta ons hoofd zachtjes masseerde. De titels van de nummers zoekt u zelf maar op. (ma)

Het Eindhovense postmetaltrio An Evening With Knives deed het in een net iets ander decor en met de versterker op elf. Het moge duidelijk zijn dat Nederland anders omgaat met de ophokplicht dan België, maar toch: met zijn drieën naast elkaar en netjes anderhalve meter van elkaar. Twee nummers hadden de messen voor ons, de te verwachten single Sacrifice (beetje raar om het nummer zo te zien en horen zonder de clip) en de in onze ogen zeer toegankelijke verrassing van het album Every Ordinary Day. An Evening With Knives is en blijft een live band. Dat werd nog maar eens onderstreept, zelfs zonder publiek. Dus laat hen maar snel werk maken van die Belgische shows. (bg)

Danny Blue And The Old Socks serveerden vandaag drie songs uit de recente ep Boys. Wie bij het eerste beeld dacht dat Danny en zijn sokken een akoestische set zouden brengen, kwam toch bedrogen uit. Gezellig met zijn allen rond de vuurkorf op een kille avond in mei, maar het draaide net even anders uit. Deze vredige setting evolueerde in de loop van de set in een kleurrijke en groezelige collage van beeld en muziek. Beginnen deden ze met Don’t Cry Near The Pond gevolgd door een door strijkers gedragen Twins (met extra punten voor de pony). Boys (Reprise) mocht deze magische trip afsluiten. Of zoals ze het zelf zingen: “Setting fire to the night, while the angels scream” (tt)

Wouter Verheecke, Johan Giglot, Bert Gysemans, Patrick Van den Troost