daFestival #2 - Deel 2: Allegaartje

Ons eigen kot, 10 mei 2020

De diversiteit van het aanbod kan moeilijk ontkend worden, ook al ruit dit misschien naar eigen lof. Hoe dan ook was het ook in het tweede deel een allegaartje van stijlen en aanpakken.

De introductie van Josh Van Diemen was effectief zonder woorden. Het was de muziek waarmee de jonge Canadees het moest zeggen. Alleen, zijn stem bleek een beetje verstopt in de mix, waardoor het effect van zijn popsongs een beetje wegdeemsterde. Ze hadden wel iets die songs, maar feit blijft dat zonder band er toch iets leek te ontbreken. En dat was een beetje jammer. Dat net de cover van Jethro Tulls Thick As A Brick de hoofdvogel afschoot, zegt op dat vlak misschien al genoeg. Desalniettemin blijven wij hem volgen. (pvg)

Naomi Sijmons en haar muzikale soulmate Jan Myny zaten, op veilige afstand weliswaar, gezellig in de living voor de set van Reena Riot. De wereldbol stond opvallend achter hen geposteerd en bleek een verwijzing naar het mijmeren over het gemis aan reizen en optreden. Ze trokken het concertje op gang met Mountain, de openingssong uit die fantastische debuutplaat ‘NIX’, waarmee de groep vorig jaar op de proppen kwam. Daar waar het nummer zich op plaat en live met full band ontwikkelt tot een fameuze uitbarsting, bleef het nu opvallend ingetogen en plaatste Myny de ene na de andere welgemikte gitaarfill. Knife voelde aan als een bedaarlijk kabbelend bergriviertje, maar onze persoonlijke favoriet was ontegensprekelijk slotnummer Somewhere Out There, waarin Sijmons en Myny ook dit keer weer de ontegensprekelijke chemie tussen hen in de verf wisten te zetten. (pb)

Wat mooi dat het sludgegezelschap Lethvm de set akoestisch inkleurtde Met warm, gelaagd en door elkaar kronkelend snaarwerk. En wat vreemd dat de zang versus getormenteerde screamo’s van frontman Vincent Dessard daar zo los door sneden. Maar met een mooie ontwikkeling van dromerig versus intens, instrumentaal versus keihard vocaal. Het Waalse neefje van Amenra dreigde en overdonderde, maar toonde zich tegelijkertijd van de zachte kant, wanneer bassist JP Mottin een prachtig klassiek intermezzo op piano ten beste bracht. Met extra bonuspunten voor het bijzondere kraanvogel-behangpapier op de kamer van de Lethvm-frontman. (jg)

Een beetje onwennig omdat er geen interactie met het publiek mogelijk was, zo startte Tom Kestens aan zijn Nederlandstalige set. Een man met gitaar, naakte en doorleefde versies van songs, klassiekers maar ook superrecente nummers. De aftrap werd gegeven met Altijd Overal over missen en afwezigheid. Vlak daarna werden we getrakteerd op een nieuw nummer Helaas De Waarheid, over het jachtige bestaan dat ons allemaal soms overvalt. Nieuw omdat het nog zo recent aanvoelde voor Tom. Ooit Was Ik Een Soldaat van Gorky katapulteerde Tom terug naar zijn verleden als twintiger, toen hij in een Gentse kroeg speelde en Luc De Vos daar ook aanwezig was. Een Vlaamse klassieker die je steeds bij de keel grijpt. Na de Gentse connectie volgde nog een Mechelse: afsluiter Hard is geïnspireerd door de Rustende Vrouw van de Mechelse beeldende kunstenaar Rik Wouters, over liefde; hard tegen onzacht. Tot binnenkort Tom, ergens op een podium met ons als ‘levend’ publiek! #2800love (tt)

We keken wel uit naar de sessie van de veelzijdige Brusselse kameleon Thot, die zijn sessie aanving met een aantal erg sfeervolle, stilistische zwart-witte sfeerbeelden om alvast in de mood te komen en met het aansteken van een stukje wierook. Zonde dat beelden geen geuren meekrijgen. Frontman Grégoire Fray deed zijn sessie alleen, broos, uitgekleed, afwisselend op gitaar en Korg. Maar wel met een dijk van een stem. “I do declare the war”, opende hij. Een wat zwaarmoedige songwriterset met neerdrukkende emoties en bevreemdende noise-elementen, maar waarbij de beelden een effectieve meerwaarde vormen – wat zeker niet bij alle artiesten het geval is. (jg)

Ongetwijfeld het meest bizarre optreden van de dag bereikte ons via de familie Eriksson-Delcroix. Niet alleen Bjorn en Nathalie, de voornamen bij de familienamen, werden ingeschakeld, maar ook de kinderen. Dochter Emma zette oude platen op zoals Derek Bells ‘Carolans Receipt’, de soundtrack van de Stanley Kubrick-film ‘Barry Lyndon’ en die van ‘Psycho’, terwijl zoonlief Silas de drumcomputer bediende. Ondertussen kregen we een inkijk op de tuin van de familie en zwierf mama Nathalie doorheen de kamer als een ongrijpbare nimf, nadat ze eerst languit op het tapijt aan het keyboard neergevleid lag. Geen alt-country, bluegrass of Americana dus, maar wel iets dat eerder herinnerde aan projecten als The Partchesz, Maxon Blewitt of Blitzegga, maar dan in een David Lynch-sfeertje. Bjorn Eriksson beloofde ons iets aparts. En dat kregen we. (ma)

Simone Holsbeek van het uit Deventer afkomstige Drive By Wire tekende present voor haar bijdrage in intieme setting. Gewapend met stem en akoestische gitaar bracht ze een fijne bloemlezing van Drive By Wire-nummers. De set verliep relax, normaal heeft Simone een jagende driemansband achter zich, maar de nummers waren perfect gekozen voor deze aparte setting. Eerder deze week vertelde Simone ons dat de creativiteit op een laag pitje stond. Toch sloop er een nieuw nummer in de set: de cover van UB40's One In Ten doet ons nu al uitkijken naar nieuw werk van de band. (bg)

Matt Watts dook voor de opener van zijn set in een ver verleden. Hij bezocht zijn eerste album ‘Joy And Longing’ met How It Yearns, een intiem nummer dat hij al lang niet meer speelde. Hij schreef het toen hij in Londen verbleef en zijn vrienden hier miste, maar in deze tijden is het weer helemaal actueel. Van de oudste sprong hij naar de nieuwste plaat ‘Queens’ met het uptempo Sha La La Jim, een song over een bar in Sint-Gillis (Queens), maar ook een hommage aan Jim White (zie verder)  en we kregen ook de bonustrack daaruit, I Don’t Know Where My Baby Is (een vertaling van Guido Belcanto’s Ik Weet Niet Waar Mijn Meisje Is). Afsluiten deed de timide Amerikaanse Brusselaar met het mooie Things Have Surely Changed dat hij schreef naar aanleiding van het overlijden van zijn held Lou Reed. En zo kwam er veel te snel een eind aan deze sterke set waarmee Watts één ding nog maar eens bevestigde: hij is een echte! (ma)

Patrick Van Gestel, Patrick Blomme, Johan Giglot, Bert Gysemans, Patrick Van den Troost