De Beren Gieren - (H)eerlijke Berenmuziek

Rataplan, 16 november 2017

Steiger en De Beren Gieren, een intrigerende double bill in een goed gevulde Antwerpse Rataplan. Zoals steeds krijgen ze een warme ontvangst op deze fijne locatie. Het zijn dna ook twee jazzgroepen die mee de toon van de boomende jazzscene zetten. 

Het Gentse trio Steiger, bestaande uit pianist Gilles Vandecaveye-Pinoy, bassist Kobe Boon en drummer Simon Raman, bewees in het verleden al dat het best wat waard is. Zij laten horen dat jazz, rock en improvisatie probleemloos naast elkaar kunnen staan. De debuutep en het recent verschenen ‘And Above All’ is daarvan het beste bewijs.

De groep begon zonder al te veel poespas en met veel concentratie. Intro / Part One werd ingeleid met zacht aftastend drumwerk, dromerige pianolijnen en krassende uithalen op contrabas. Steiger verstaat de kunst om traag op te bouwen, plotse en onvoorziene wendingen te nemen en van hun optredens een echte gebeurtenis te maken.

Met traditionele jazz als bodem bedenkt dit drietal een nieuwe, tot de verbeelding sprekende sound. Geestige songtitels zoals Herfst Is Een Schijtseizoen zorgden al voor menig gniffellachje. Het unieke groepsgeluid teert op talloze invloeden (The Bad Plus, E.S.T.,..), maar is toch vooral iets bijzonder origineels en inventiefs. Met composities als het kwieke Saint Roch werd afgewisseld tussen vitale, avantgarde rockpassages,  meer intieme momenten en alles daartussen (random piano noise).

Ook De Beren Gieren rolt over de tongen als het over de boom van de Belgische jazz gaat. Volledig terecht, want de groep werkt zich elke keer in het zweet en solliciteert met ‘Dug Out Skyscrapers’ volop naar de eindejaarslijstjes. Ook live bleef het nieuwe materiaal moeiteloos overeind. En dat was zo vanaf de start van het concert met de onaards klinkende titeltrack.

Met Fulco Ottervanger (ook nog actief in Stadt en Beraadgeslagen) hebben ze een bijzonder veelzijdige frontman in de rangen, die open staat voor nieuwe impulsen en durft gaan voor gewaagde en gedurfde ideeën. En dat geldt ook voor De Beren Gieren. Ook daar regeert het speelse avontuur, het onbeschrijflijke genot en een alerte attitude voor al wat er op hen afkomt. Net als Steiger is humor ook voor dit trio een belangrijke factor. Maar daarnaast durven ze een idee helemaal door te drijven.

In de Rataplan kwam vooral nieuw werk aan bod - Weight Of An Image bijvoorbeeld of een treurig De Belofte Treurwals, dat uitgroeide tot één van de vele hoogtepunten - naast ouder materiaal als het spannende en dwarse Rebel Jazz To Rebel Against. Vooral de donkere kant werd opgezocht (Distrusters) en meer dan ooit werd er gebruik gemaakt van kille elektronica.

Het trio schiep een eigen geluidswereld waarin het heerlijk vertoeven was. Handig maakten ze gebruik van het podium. Je kreeg de indruk dat hun wereld beheerst werd door witte, zwarte en grijze tinten (een echo van de esthetiek van Wim Wenders’ ‘Wings Of Desire’).

Het hen kenmerkende spel met paradoxen en het zoeken naar structuur en vrijheid resulteerden in de druggy titeltrack van de laatste plaat, maar liet ook een creatief spel toe waarin verbeelding en humor aan bod kwamen. Oude Beren gaat bijvoorbeeld over verval en ouderdom, maar heeft het ook over hoe verleden en toekomst samenhangen. Voorlopige Dagen is dan weer de verklanking van een zachtjes neerdwarrelen op het groene gras. De bis Koekjes ’s Nachts rondde het geheel af.

De Beren Gieren bewezen met verve dat Belgische jazz best de concurrentie met het buitenland aankan.