De Staat - Knipoog naar de gabbers

De Casino, Sint-Niklaas, 2 februari 2019

Onderweg van Sint-Niklaas naar huis kreeg onze trein te kampen met een stroompanne. Het duurde even voor we verder konden, maar hoewel we gestrand waren ergens tussen Beveren-Waas en Antwerpen-Zuid was de sfeer in onze wagon opperbest, want elke passagier was het erover eens: “We hebben net een ontzettend strak concert van De Staat gezien. Wat kan er nu nog mis gaan?”

De Staat, dat is een Nederlandse band. Dik tien jaar activiteit en vijf platen uit. De meest recente, ‘Bubble Gum’, is fonkelnieuw. De drie optredens die De Staat in België speelt – Muziekodroom en De Casino zitten erop, De Kreun in Kortrijk volgt vanavond – zijn dan ook de eerste van een Europese tournee die hen nog naar Frankrijk, Italië, Zwitserland, Oostenrijk en Duitsland zal brengen alvorens in Nederland af te sluiten met een grootse show in AFAS.

Om een idee te geven van het formaat van De Staat in eigen land: Massive Attack, Years & Years en Cypress Hill speelden de voorbije weken in AFAS, een zaal die te vergelijken is met een Lotto Arena of Vorst Nationaal. Die status heeft De Staat nog niet België en dus was – volgens de frontman van voorprogramma The Very Very Best – De Casino voor zeventig procent met Nederlanders gevuld die hun kans schoon zagen om hun favoriete band nog eens in een intiemer kader mee te maken.

We werden inderdaad langs alle kanten omgeven door Nederlanders, maar dat was meer een cadeau voor de show dan een belemmering. Teksten werden immers meegescandeerd (Input Source Select) of op herkenningsapplaus onthaald (Peptalk) en Witch Doctor (dat naadloos werd vastgehaakt aan Get On Screen) kreeg ook hier naar aloude gewoonte een stevige moshpit mee.

Op de nieuwe plaat ‘Bubble Gum’ klinkt De Staat weer net dat beetje anders dan op de vorige platen. Er wordt veel geklaagd over het gebrek aan gitaren op de plaat, maar vergis je niet: vijfennegentig procent van wat als een synth klinkt, komt van gitarist Vedran Mircetic, die schijnbaar onbewogen en moeiteloos de gekste riffs uit de gitaar tovert.

Wel is het zo dat De Staat op ‘Bubble Gum’ ongetwijfeld knipoogt naar de gabberscene van de jaren negentig. Opener Me Time doet ons vooral denken aan de sound van Marshall Masters, een project van een Duitse producer die eind jaren negentig twee hitjes scoorde. Check Don’t Touch That Stereo maar eens. De Staat doet hetzelfde, maar dan dat beetje anders; net met dat beetje meer rockfeel en veel meer organisch bandgevoel. De sound komt hier niet uit een bakje, maar uit gitaren.

De setlist was trouwens een perfect organisch geheel. De oudere nummers sloten naadloos aan bij de nieuwe. Of omgekeerd: de nieuwe pasten, ondanks een duidelijke evolutie in de sound, perfect bij de oudere. De drumintro van Mona Lisa is nu al legendarisch, Phoenix was een majestueus rustpunt, Fake It Till You Make It het weirde popmoment en Pikachu het uiterst genietbare streepje humor.

Tijdens Pikachu kwam er trouwens een beetje theater kijken: Torre en Rocco die recht tegenover elkaar staan, als in een kooigevecht (de nieuwe obsessie van Torre) om vervolgens elk een uiterste hoek van het podium op te zoeken als ware het hun hoek van de ring om elkaar tot slot aan het einde van het nummer de hand te schudden. Het viel trouwens in het algemeen op hoe graag en gewillig zowel Torre als Rocco tijdens de nummers even gewillig poseerden voor iemand uit het publiek die een video of een filmpje aan het maken was.

Tegenover de vorige show waren er kleine wijzigingen in de setlist waar te nemen. All Is Dull was erbij, Serial Killer niet meer en in De Casino kreeg I Wrote That Code (ook al met zo’n fantastische drumintro) zijn livedebuut tijdens die bisnummers.

Opvallend: de bisnummers waren vier nieuwe nummers en niemand die iets miste. Luther kwam misschien nog niet helemaal uit de verf, maar dat werd goedgemaakt door I’m Out Of Your Mind, dat nu al als een De Staat-klassieker klinkt, en door de zinderende finale met KITTY KITTY, die iedereen, murw geslagen door zoveel gitaargeweld, naar huis stuurde.

De Staat is hier nog lang niet zo’n grote band als in Nederland en op de radio gaan we ze niet meteen moeten verwachten (of het vernieuwde Studio Brussel zou echt moeten verrassen). Maar elke keer als De Staat hier komt optreden, komen er weer een paar mensen bij. Het gaat vooruit en zolang het vooruit gaat, is het goed.