dEUS - Vaarwel en tot weerziens

undefined, 11 februari 2017

We hebben ‘Pocket Revolution’ nog eens uit de kast gehaald. Het was in 2005 de eerste plaat van dEUS sinds ‘The Ideal Crash’ uit 1999. Tot op heden blijft Barman zeggen dat het belangrijkste aan die plaat is dat ze er überhaupt is. Er werd bijzonder lang gewerkt aan dat zesde studioalbum en in het proces stapten Danny Mommens, Craig Ward en ook stichtend lid Jules De Borgher uit dEUS om zich op andere projecten te gaan richten. 

Dat maakt van ‘Pocket Revolution’ een lappendeken, een plaat waaraan iedereen die ooit iets met dEUS te maken heeft of zich in diens omgeving heeft bevonden wel iets heeft gedaan, maar tegelijkertijd ook een opvallend coherente en straffe plaat. Het was ook de eerste plaat waarbij dEUS in het boekje omschreven wordt als Barman, Janzoons, Misseghers, Gevaert en Mauro Pawlowski. Het is die laatste die in oktober zijn afscheid bij dEUS aankondigde. En meteen was het een primeur: een lid dat niet met slaande deuren vertrok, maar wel in alle vriendschap afscheid kon nemen. Hij had het gewoon een beetje gezien, daar kwam het op neer.

Er zou afscheid genomen worden in stijl, zo werd beslist. Met een afscheidsoptreden in de Antwerpse Lotto Arena. Wie zich daar grootse taferelen bij voorstelt, mag die meteen weer opbergen. Welgeteld één ludiek filmpje was er voorzien (door Tim Van Aelst van Shelter) en eerlijk: meer hadden het er ook niet moeten zijn. Wie afscheid wil nemen van Mauro, moet dat vooral doen door middel van muziek.

Samenvattend was dit optreden van dEUS dus niet zo gek veel verschillend van een ander, al hielden we onszelf wel voortdurend voor dat de volgende keer dat we dEUS live zouden zien, dat het zonder Mauro zou zijn. Een tot op heden vreemd idee. Mauro, die in de moeilijkste periode van de groep vooral een baken van rust was. Iemand die de opdrachten en ideeën van Barman rustig uitvoerde en hem vaak meer schonk dan waar de opdrachtgever op gerekend had.

Ook op het podium heeft hij altijd die dienende rol vertolkt om zo af en toe eens onopvallend opvallend uit te blinken. Er werd geopend met het knappe Slow, uit ‘Vantage Point’, de eerste plaat die volledig bij elkaar werd geschreven door de reïncarnatie van dEUS, en meteen bleek dat Mauro even goed was dan een Karin Dreijer Anderson. En als hij vanuit de duisternis de trein die Sun Ra heette op gang galmde, konden wij alleen maar denken: straf.

Meestal is hij gewoon rustig, doet Mauro wat van hem verwacht wordt. Blaffen in Theme From Turnpike. Barman méér dan ondersteunen in The Architect of een extra solo voorzien in de outro van Constant Now als Barman daar plots om vraagt. Of het mooie Serpentine van een streepje gitaar voorzien. En in één nummer verandert Mauro in een dolleman: tijdens Instant Street. Dan molenwiekt hij zijn gitaar in het rond. We weten nog niet wie hem gaat vervangen, we weten al wel dat we dat moment gaan missen.

Toen het vertrek van Mauro bij dEUS werd aangekondigd, reageerde Barman met “Het is allemaal fijn verlopen, dus ik heb hier een overwegend positief gevoel bij. Ik denk dat het een goede beslissing is voor hem, en voor ons." We begrijpen het gevoel wel. Net als toen halverwege het opnameproces van ‘Pocket Revolution’ lijkt het geen kwaad te kunnen voor dEUS om eens uitgedaagd te worden, op zoek naar een nieuwe dynamiek.

Niet dat de mot in dEUS zat. Barman amuseerde zich ook nu weer hoor- en zichtbaar en dEUS is niet alleen uniek in België, maar zelfs in de wereld. Elke band die Instant Street, Little Arithmetics, Fell Off The Floor, Man, Serpentine, Nothing Really Ends, Roses, Suds & Soda en Hotellounge (Be The Death Of Me) in één set kan spelen, is een wereldband, zonder twijfel. Alleen: er waren geen verrassingen. De setlist was niet drastisch anders dan de laatste paar keer dat we dEUS bezig hadden gezien en er was nog geen spoor van nieuw materiaal. Eenzaam aan de top staan, is moeilijk, omdat het moeilijk is om telkens – ook al draai je al meer dan 20 jaar mee – die status weer te (moeten) bewijzen.

Dit afscheidsconcert – met Nothing Really Ends symbolisch aan het staartje – was ontzettend sterk en het einde van een hoofdstuk dat meer dan 500 concerten heeft geduurd. De gelegenheid voor dEUS om eens opnieuw hun eigen catalogus in te duiken, enkele nummers te laten rusten, anderen op te vissen en vooral eens goed na te denken over wat ze nog willen doen en met wie. Ondertussen worden we met de dag benieuwder naar een volgend album.

Dit verslag verscheen ook bij nieuwssite Newsmonkey.be.