Dour 2019 - Dag 3: dansbenen!
Dour, 10 juli 2019 - 14 juli 2019
Een eerste regenbui kondigde dag drie op Dour aan, maar daar trokken artiesten noch bezoekers zich iets van aan. We zagen kleine acts openbloeien tot veelbelovende talenten. Anciens verdedigden de eigen reputatie al dan niet met succes.
Onze ontdekking van de dag was misschien wel Sonnfjord (foto), de jonge popband van Maria-Laetitia Mattern. Via lichtelektonische melodieën brengt ze catchy, loepzuivere pop à la La Roux. De jongedame beschikt over een glasheldere stem - hoe ze uitpakte in Fresh Heart! Wauw! - en grijpt je zo van het eerste tot het laatste moment bij de strot. Dat we aan haar lippen hingen, lag trouwens niet enkel aan die fantastische, breekbare stem. Maria-Laetitia heeft ook een bijzonder jeugdige en speelse uitstraling: voortdurend huppelt ze over het podium, oprecht blij om de show te mogen geven. Dat leidde tot fantastische nummers, met het dansbare Lights en het zielenrakende Desert Town als paradepaardjes.
Ook de heren van Phony Ppl wisten ons helemaal in te pakken. De band uit Brooklyn werd al opgemerkt door onder meer Rolling Stone en NPR (ze mochten al een Tiny Desk concert geven) en met reden. Schipperend tussen r&b, rock, hiphop en jazz brengen ze een interessante waaier aan nummers. Dat ze een kwartier te laat aan de show begonnen door een uitgelopen soundcheck, vergaven we hen dan ook snel, toen ze het aanstekelijke Something About Your Love inzetten. Ook het daaropvolgende One Man Band was subliem. En heus niet alleen omdat het nummer heel goed en strak in elkaar zat. Frontzanger Elbee Thrie gaf er de bandleden ruimte om te schitteren: elk kregen ze een half minuutje om in een solo te tonen wat ze in de vingers hadden. De sfeer zat er behoorlijk in (zeker als je weet dat ze vroeg ingepland stonden), en na een laatste oproep tot dansen ("Wees zeker niet bang om te bewegen") zette de band het grote geschut in. De hits Why I Love The Moon en Before You Get A Boyfriend vormden de perfecte afsluiter van een uiterst geslaagde show.
Nog zo'n goede show (we zeiden het al: het regende goede concerten) vonden we niet veel later bij Koffee. De jongedame is langzaam maar zeker de reggaewereld aan het veroveren. En dat kwam ze even tonen. Ze liet de band alvast wat commerciële hits (zoals The Next Episode) spelen om het publiek op te warmen en stormde daarna als een echte diva het podium op. Terwijl ze fantastische nummers als Throne en Raggamuffin uit de mouw toverde, liep ze letterlijk elke hoek van het podium af en danste de benen van onder het lijf. Met haar deed het publiek mee en de toeschouwers werden beloond met sfeermakers als Rapture, Toast en Burning. Verdorie, wat een talent! Wij begrepen alvast waarom artiesten als Protoje en Major Lazer vol lof over haar spraken.
De show van Apparat was dan weer een heel andere beleving. Je zou het kunnen categoriseren als een betoverende luistersessie. Samen met vier multi-instrumenten kwam Sacha Ring de ziel blootleggen door middel van donkere synthesizers, buitenaardse bliepjes en ijle drums. Hoewel hij uit heel zijn arsenaal muziek graaide, moeten we zeggen dat de nummers van zijn recentste plaat 'LP5' het best tot hun recht kwamen; misschien omdat ze een meer verfijnde sound hebben dan de vorige releases; of misschien zit het gewoon tussen onze oren. Desalniettemin waren Eq_break en Voi_do absolute voltreffers. Het was beangstigend hoe die nummers, ijl en duister, ons diep wisten te raken.
Heel even gingen we vervolgens kijken bij Rae Sremmurd, maar daar gingen we al snel lopen, toen duidelijk werd hoe weinig de rappers ervan bakten. Met twee stonden ze op het podium en toch slaagde geen van beide erin om goede rap voort te brengen. Zo gefixeerd als ze waren op het creëeren van een hype en een feest, vergaten ze die micro's te gebruiken waarvoor ze effectief dienen: om rhymes te spuwen. Het enige wat eruit kwam, was: "Let's go!", "3,2,1, jump" en "I wanna see you all jumping". We begrijpen dat sfeer belangrijk is voor zulke shows, maar laat dat sfeerscheppen over aan één persoon, terwijl de andere zijn bars effectief brengt. Na Throw Sum Mo en Swang hadden we het dus wel gezien. Gelukkig was er nog Disclosure.
De Britse broers kozen voor sober: enkel zij, de dj-set en het publiek, niets meer en niets minder. Een succesformule, want de set was van begin tot einde een groot feest. De heren hadden de hits en bekende nummers dan ook goed gepositioneerd: When A Fire Starts To Burn en Ultimatum zaten helemaal vooraan, terwijl ze White Noise en Holding On mooi in het midden hadden gezet om de "sleur" te doorbreken. Toen het einde in zicht kwam, volgden nog de hits Latch, Help Me Lose My Mind en - ietwat verrassend - de Flume-remix van single You & Me. Extase alom. Zo sloten de heren een meer dan geslaagde festivaldag af ("Thank you all so much. You were so awesome. We missed you, Belgium") en luidden het begin van een interessant avondprogramma in.
Benieuwd of morgen nog beter wordt.
