Dour Festival - Dag 2 - Parijse Ondergrond
Dour, 16 juli 2025 - 20 juli 2025
Aaah, Dour... De Last Arena, Le Garage, La (plus vraiment) Petite Maison Dans La Prairie, Le Labo, de Dub Corner, Rockamadour! Rockamadour? Nee, geen Rockamadour dit jaar. Dát podium is in alle stilte geëlimineerd. Een eerste, serieuze domper op de feestvreugde, want dit was onze vrijhaven, de plaats waar we naar terugkeerden als we het even niet meer wisten. Het zal gemist worden. Dat het onofficiële podium Le Square wel mag blijven is wrang, want daar is het gewoon een lokale party-DJ die wat laagdrempelig amusement brengt.
Maar we gaan er het beste van maken. Om te beginnen met Nilüfer Yanya, die er ook het beste van moest maken, want ze had onderweg alle instrumenten verloren en zij en de band moesten het met geleend materiaal doen. Gelukkig heeft ze een reeks songs die zo'n klein gebrek met gemak camoufleren. Voor haar klonk het misschien anders dan anders, voor ons klonken songs als Method Actor of Like I Say (I Runaway) even goed als op plaat. Ze schudde ook nog een fantastische cover van PJ Harvey's Rid Of Me uit haar mouw, waarbij de hysterische stem die "Lick my legs I'm on fire" zingt, door een saxofoon werd overgenomen.
Spijtig van de lage opkomt, wel. Ook voor Blonde Redhead was er maar weinig volk in de tent, maar zij lieten zich dat minder aan hun hart komen. Dat is de jarenlange ervaring, allicht, ze waren hier in 2017 en zelfs al in 2014. We vragen ons zelfs af of frontvrouw Kazu Makino er iets van gemerkt heeft, zo ging ze op in haar songs. Vraag ons niet welke nummers ze speelden, want de wall of sound die ze vormden was niet van die aard dat we flarden tekst verstonden. Maar het werkte wel, het was de dansbare rock waar we van in vervoering geraakten, ook als de gitarist Amedeo Pace zong. Naar het einde toe trok Makino nog een T-shirt aan met "Palestine Will Live Forever", een ietwat magere eerste poging om wat geweten te schoppen op dit pretpark. Benieuwd of er nog zullen volgen.
Voor Dina Ayada draait alles om "the energy", zo zei ze met een sappig Amerikaans accent. Ze beheerst vlot vijf talen, is opgegroeid in België, maar gebaseerd in Los Angeles, en heeft de aandacht van al wat hip is in de muziekwereld. Getuige daarvan het leger fotografen en influencers dat in de frontlinie elke halve beweging zo goed mogelijk vastlegde, om achteraf (of wie weet, live) op de sociale media te delen. Hier stond een vrouw met supersterallures, en hoewel haar op r'n'b geënte hiphop niet bijster origineel was te noemen, vermaakte het ons toch en waagden we ons enthousiast aan enkele danspasjes. We zijn weer helemaal mee met de up en coming artists, of dat gevoel hadden we toch achteraf.
Maar hoe leuk dat ook was, geef ons toch maar de energie die Crystallmess ontketende, net daarna. Ze rapte in het Engels en het Frans over een backdrop van ruige drum-'n-bass-beats, en het voelde al snel aan alsof we ergens op een feestje in de Parijse ondergrond waren beland. Getuige ook de vele mensen in het publiek die uitgedost met waaiers waren afgekomen, blijkbaar een attribuut dat Crystallmess als een vast onderdeel van haar outfit beschouwt, en dat werd opgepikt door een schare enthousiaste fans. Tegen het einde van de set stuurde ze de DJ wandelen en nam ze zelf de knoppen over. Er zat onder andere een geflipte remix van Theme From Love Story tussen. Super!
Dat herinnerde ons waarom we nog graag naar Dour komen: het geeft ons een eerste inzicht in die Franse cultuur, die we zo slecht kennen. Getuige ook de vele rapconcerten in de Boombox, waarvan we slechts weinig namen kennen, maar die wél de tent vol krijgen. We pikten een stukje Lacrim mee, maar waren niet echt onder de indruk. Iemand uit het publiek mocht op het podium komen demonstreren dat hij de volledige tekst van buiten kende, wat leek te kloppen, maar veel meer dan een vermakelijk kunstje leek ons dat niet.
Ook uit Engeland komen de coryfeeën van de rap regelmatig afgezakt. Vorig jaar waren we nog heel erg onder de indruk van Skepta, dit jaar moest Stormzy de honneurs waarnemen. Maar met hem klikte het minder, zijn grime was te afgelikt met achtergrondzageresjes (sic) die de scherpe kantjes er steevast afveilden.
We hadden nog willen blijven voor Avalon Emerson, maar gezien onze ervaring twee jaar geleden en in 2022 hielden we het voor bekeken. Er zijn nog drie dagen te overleven.