Down The Rabbit Hole 2019 - Dag 1: België - Nederland: 1 - 1

Down The Rabbit Hole, 5 juli 2019 - 7 juli 2019

Geen Nick Cave of andere echt onontkoombare namen dit jaar op Down The Rabbit Hole, maar toch verkocht het gezellige festival ook dit jaar vlotjes uit. De perfecte sfeer van dag één werd nog versterkt door perfect festivalweer: zonnig maar niet te heet en uiteraard viel er muzikaal genoeg te beleven.

Waren we toch maar afgezakt naar het Openluchttheater Rivierenhof voor Low. Files beslisten immers dat we Alan Sparhawk en Mimi Parker misten op Down The Rabbit Hole. Wie zetten hen ook zo laag op de affiche eigenlijk? Hoe dan ook, er zat niets anders op dan ons te troosten met de warme soulstem van Matt Corby.

De Australiër stond wel perfect geprogrammeerd met zijn zonovergoten mix van soul, pop, gospel en wie weet welke ingrediënten nog. De houten vloer voor het podium was nog groot genoeg om ongestoord te kunnen heupwiegen op songs als New Day Coming, All That I See  en Better. En veel mensen zongen mee op Brother, de handen in extase ten hemel geheven.

En wie daar te cool voor was, kon op Hotot Hill liggen soezen en wegdromen, zeker wanneer op Sooth Lady Wine en Elements de dwarsfluit werd boven gehaald. Aan de hemel verschenen spontaan massa’s schapenwolkjes, zacht als watten... of als de sound van Corby, zo u wil. En ze lieten zich niet meer verdrijven, ook al zetten Corby kracht bij aan het eind van de set met oudje Resolution en zeker met groovy bluesrocker Souls A’Fire. Miracle Love werd ook meegezongen en als een wonder was ook alle filestress verdwenen.

Na de set van Corby verdwenen de schapenwolkjes alsnog, als wilden ze vermijden dat de (vooral vrouwelijke) fans te warm liepen. Maar dat was dan weer buiten de Antwerpse god Tom Barman gerekend. Ook hier speelde hij met dEUS nog eens “The Ideal Crash’ en bewees hij hoe opwindend hij en zijn band nog altijd zijn, ook na twintig jaar.

Hoe Barman en de zijnen het klaarspelen om ook na acht uitverkochte AB’s en een triomf op Werchter zichzelf nog op te laden voor een zoveelste uitvoering van ‘The Ideal Crash’ blijft een raadsel, maar dat de band weer strak speelde, bleek al vanaf de eerste noot.

Echte fans ontdekten na een song of drie, vier dat het jarige album niet helemaal de revue zou passeren. Iets wat Barman even later bij de aankondiging van het titelnummer ook toegaf. “We hebben helaas niet de tijd om heel de plaat te spelen, maar dit is The Ideal Crash”, zo klonk het in verstaanbaar Antwerps. Onder andere Magdalena sneuvelde, maar de mooiste songs werden wel gespeeld zoals het breekbare The Magic Hour, Everybody’s Weird, met die fantastische vintage synths, Instant Street (uiteraard!) en Let’s See Who Goes Down First, dat nog steeds verraadt dat de plaat grotendeels in Spanje werd opgenomen.

Ook op het menu: het opwindende Quatre Mains en het uit duizenden kelen meegezongen Roses, beide niet van op ‘The Ideal Crash’, maar helemaal op hun plaats.

Hoe sterk de set van dEUS was, bleek achteraf bij Rolling Blackouts Coastal Fever. Hoewel die ontegensprekelijk een van Australië's meest belovende indiebands is met knappe songs als French Press en Talking Straight, toch kon het vijftal niet blijven boeien. De samenzang zoals in Sick Bug was aardig en de energie zat goed, maar toch konden de Aussies gewoon niet tippen aan wat we daarvoor hadden gezien en de kwaliteit van de klank hadden ze ook al niet mee. Morgen staat de band op Cactus Festival en daar spelen ze na Reena Riot. Wedden dat ze daar wel zullen overtuigen? Je moet er wel vroeg bij zijn.

De beste Belgische band ooit hadden we al gehad vandaag. De beste Nederlandse band van het moment was nu aan de beurt. De Staat is ondertussen headlinermateriaal en zeker op een boogscheut van thuisstad Nijmegen. Torre Florim en de zijnen speelden een thuismatch, maar dat nam niet weg dat ze zich even sterk smeten als pakweg op Werchter.

Niet dat De Staat dezelfde setlist afhaspelde. We kregen nu ook rustpunt Phoenix, door Florim gebracht vanop een hydraulisch podium dat hem ver boven alles en iedereen verhief. En zijn nieuwe vriendin Luwten was ook van de partij. Zij speelde en zong even mee aan het begin van de set, maar mocht schitteren tijdens nieuwe single Tie Me Down.

Maar het einde van de set was natuurlijk wel nagenoeg identiek. Vanop de catwalk – wat was Florim verheugd dat er één was ­– vuurde hij Make Way For The Passenger, Picachu, Get On Screen en natuurlijk ook het naadloos volgende Witch Doctor af op de festivalwei die massaal uit zijn dak ging en de ondertussen bekende circle pits vormde. Kitty Kitty sloot af alsof er nog iemand te lokken was naar het hoofdpodium. De strijd was al lang gewonnen.

Editors mocht dag één afsluiten. De band rond Tom Smith was altijd al populair in de Lage Landen; de eerste jaren van hun bestaan zelfs populairder dan in thuisland Engeland. Maar in 2009 waren ze de eerste band die in de nieuwe O2-Arena van Birmingham speelde en sindsdien zijn ze uitgegroeid tot een internationaal herkende headliner.

De band bestaat ondertussen bijna twintig jaar, heeft zes albums op de teller staan en heeft al serieus wat ervaring in grote shows. In 2008 mochten ze al een keer Lowlands afsluiten, En wie herinnert er zich niet de show op Rock Werchter 2010, die de geschiedenis inging met de clip voor No Sound But The Wind? Zowel in 2012 als 2013 mochten Tom Smith en de zijnen Rock Werchter afsluiten, maar na twee iets minder succesvolle albums verhuisde Editors naar TW Classic. Werd de band iets voor nostalgici?

Je zou het niet gezegd hebben op het moment dat de band aan de set begon. Smith leek zichzelf wel opgeladen te hebben aan de Duracell 20% Club. Hij schoot energiek heen en weer op de Hotot en maakte veel gebruik van de catwalk om de compleet volgelopen wei op te hitsen.

Na Violence volgde al Papillon, dat kracht bijgezet werd door metershoge vlammen, alsof dat nog nodig was. Oude kraker Munich had dat ook niet nodig. De (rijpere) meisjes op de eerste rijen, gilden alsof de Beatles in town waren. Het was wachten tot het akoestisch gebrachte Cold voor een eerste rustpunt. En dan waren we al tien songs ver in de set.

Maar eerlijk gezegd waren we tegen dan ook al een beetje murw geslagen door de pathetiek die Smith tentoonspreidde. Er zat weinig spanningsboog in de set en de band liet veel van zijn betere nummers gewoon in de coulissen. Het leek alsof het beste kruit al bij het begin verschoten was. We waren niet de enigen die er zo over dachten en het duurde dan ook een poosje na No Harm voor de band toch nog terugkeerde voor een bisronde van vier nummers.

Daarin keerde het vuur alsnog terug met A Ton Of Love en zeker bij Smokers Outside The Hospital Doors en The Racing Rats. Met deze sprint had de race gelopen moeten zijn, maar de band moest en zou afsluiten met meest recente single Frankenstein. Helaas, dat is een monster…

En zo blijven van deze festivaldag ons vooral dEUS en De Staat bij als hoogtepunten. Laten we de punten tussen hen verdelen.