Down the Rabbit Hole 2018 - Dag 1: Soul en Stampers
Groene Heuvels, 29 juni 2018 - 1 juli 2018
Als je de affiche van Down The Rabbit Hole bekijkt, zou je kunnen besluiten dat het om een soort Werchter Light gaat; tot je de sprookjesachtige omgeving betreedt. Zeker bij deze zomerse temperaturen is het genieten als je een duik in het meer kan wagen of door de feërieke installaties kan wandelen met wat zachte soulmuziek op de achtergrond. Voor Black Rebel Motorcycle Club, MGMT en Queens of the Stone Age droogden we ons af.
Eerst luisterden we naar Leon Bridges op het Hotot-podium en Tom Misch in de Teddy Widder. Honingzachte soul, waarbij Tom Misch af en toe aan Bill Withers deed denken die een scheutje jazz bij de koffie had gedaan. Het ontbrak ook bij geen van beiden aan leuk opgebouwde songs. Beiden bezongen een rivier - bij Leon Bridges was bij River een glansrol weggelegd voor de achtergrondzangeres - maar geen van beiden kon ons bij de broeksband nemen. Bij Misch was Movie de beste en bekendste song van de set. Te oordelen aan het geroezemoes in de Teddy Widder was dit optreden verder ook voor een deel van het publiek gewoon een leuke achtergrond om een beetje in de sfeer te rollen.
Black Rebel Motorcycle Club gooide het op de Hotot over een hardere boeg; eerder dikke pinten en vettige hamburgers dan een cidertje en wereldkeuken. Ideaal voer voor Werchter dus. Hier jasten ze er stampende riffs door met gezichten als oorwurmen. Ninth Configuration, van op de recentste plaat 'Wrong Creatures', kon van ons wel op twee duimen omhoog rekenen. De hogere gitaarsnaren werden eindelijk eens gebruikt om een melodietje op te plukken en de vocalen van Robert Levon Been deden bij momenten aan Bono in de betere jaren (1991-1997) denken. Daarna werd er weer duchtig gestampt op het podium, terwijl wij ons bedachten dat deze garagerock misschien toch beter in een bedompte tent had weerklonken.
Wat MGMT tussen BRMC en QOTSA stond te doen, kunnen wij niet bevroeden, maar feit is wel dat ze ons met hun brede glimlach en poppy deuntjes helemaal inpakten. We noteerden slechts negen songs, waarvan er toch al een paar in het collectief geheugen zitten. Dan hebben we het uiteraard over Electric Feel - met schlager-meewuifmomentje - en afsluiter Kids, die beide massaal meegezongen werden. Ook de nieuwe single Me And Michael kon op heel wat bijval rekenen. En wij dachten even dat we naar OMD in de hoogdagen stonden te luisteren. De pauzes tussen de nummers waren soms wat te lang om ons bij de les te houden, maar de aankleding van het podium (palmplantjes, een gele opblaaskop, een leuk gebruikte discobal) en het speelplezier van de zeskoppige band zorgden naast de gevarieerde set voor een optreden dat af was.
Tien minuten "fashionably late" begonnen Jozzom en zijn Queens Of The Stone Age aan de set en na A Song For The Deaf knalden ze direct Go With The Flow het veld in. De bedenking, die we ons al eerder op de dag maakten, bleef ook hier hangen: dit moet luider. Een paar meter links of rechts van het podium en het klinkt al alsof er gewoon ergens een werfradio staat te rammelen, terwijl het massaal opgekomen publiek echt niet allemaal recht voor het podium paste.
The Evil Has Landed combineerde een snoeiharde geluidsmuur met onnavolgbaar gitaarwerk van Homme, die tussendoor moeiteloos nog eens falset bleef zingen. Waarom is dit één van de grootste bands ter wereld? Daarom dus. Aan een verschroeiend tempo werden stampers als My God Is The Sun en Burn The Witch erdoor gejaagd. Jongens, meisjes, wat een retestrakke band.
Toch houden we meer van het melodieuzere werk. En we werden op de wenken bediend met No One Knows. Jon Theodore mocht Animal-gewijs loos gaan op zijn drumvellen voor - dat was lang geleden - een drumsolo. If I Had A Tail kreeg een discobeat mee en op het einde gaf Homme nog eens gitaarles. Make It Wit Chu werd lang uitgesponnen zodat het publiek ook zijn meezingmoment kreeg. De "geniet-van-het-leven"-speech van Homme hoefde nu ook weer niet, maar het leek er op dat het publiek dat vanzelf al deed. Er werd snoeihard afgesloten met Little Sister en een lang A Song For The Dead, zodat de springers in de moshpit konden blijven gaan tot ze erbij neervielen. Bisnummers kwamen er niet en hoefden ook niet. QOTSA had ons bij het nekvel van begin tot eind.
