Drab Majesty, Dune Messiah - Make Cold Wave Great Again
JK2470, 16 februari 2018
Ja, het is leuk dat we anno 2018 nog altijd naar legendarische groepen als The Cure of The Sisters Of Mercy (to name but a few) kunnen gaan kijken. Maar hoopvoller stemt ons het feit dat er ook binnen de huidige generatie wavebands heel wat (al dan niet nog verborgen) pareltjes te ontdekken vallen. Het Amerikaanse Drab Majesty bijvoorbeeld, vrijdagavond dankzij Dark Balloon live te zien in de lokale jeugdhonk van Retie.
Omdat we er van houden om onze horizonten een beetje te verbreden en het daarbij niet altijd Kontich of Reet moet zijn, besloten we dan toch maar om een concertje te gaan meepikken in de (anders zo stille) Kempen. Retie is trouwens ook voor ons Oost-Vlamingen uitstekend bereikbaar, al hadden we achteraf bekeken toch maar beter die vervloekte file in aanloop naar én op de Antwerpse ring ingecalculeerd. Al was het maar om hier nog iets zinnigs te kunnen vertellen over het voorprogramma, het Deense Dune Messiah. Niet dus…
Wat ons meteen opviel bij het betreden van JeugdKlub 2470 was de eerder hoge gemiddelde leeftijd van (het merendeel van) het publiek. Het blijft kennelijk een hele opgave voor organisatoren in deze scene om jongeren warm te maken om eens een talentvolle nieuwe band te gaan uitchecken. Aan talent ontbreekt het Deb Demure, het alter-ego van de man achter Drab Majesty, allerminst. Niet voor niets werd zijn schitterende tweede album ‘The Demonstration’ in 2017 door tal van muziekcritici de hemel ingeprezen en in hun eindejaarslijstje opgenomen…
Op het podium laat Demure (zang en gitaar) zich bijstaan door Mona D. (synths en achtergrondzang). Allebei gehuld in dezelfde witte jekker en met geblondeerde haren en zwarte zonnebril, was vrijdag meteen duidelijk dat een uitgekiend imago voor dit duo uit Los Angeles tot het basispakket behoort. Maar er is gelukkig meer: het songmateriaal op ‘The Demonstration’ puilt uit van de intrinsieke kwaliteit, en we waren dan ook verheugd te constateren dat de setlist grotendeels aan dit album was opgehangen.
Net als de plaat ging het optreden van start met de zweverige synthtonen van Induction, dat als intro fungeerde voor het knap opgebouwde, dansbare Dot in the sky. Met zijn kringelende gitaarlijntjes, pulserende beats en drummachine waanden we ons meteen terug in de donkere jaren tachtig. Het waren de hoogdagen van de cold wave, een genre waar Drab Majesty zich graag door laat inspireren.
En met resultaat, want Dot in the sky mocht dan wel een vroeg hoogtepunt in de set vormen, het was lang niet het enige vrijdag. Ook het bijzonder opzwepende Kissing the ground (een dansvloerhit in wording?), het melancholische 39 by design en het ingetogen, verslavende Cold souls gooiden hoge ogen. De reverb en andere effecten waarmee de band zijn sound rijkelijk overgoot, stond in schril contrast tot de bijna volledige afwezigheid van bindteksten. Liever liet het duo de songs via lange in- en outro’s in elkaar overgaan.
De weinige oudere nummers die gespeeld werden (Unknown to the I, Y.K.E.D.A.) behoorden niet echt tot de hoogvliegers. Wij genoten meer van nog enkele tracks uit ‘The Demonstration’: het dromerige, melodieuze Too soon to tell en een sfeervol, lang uitgesponnen Not Just a Name (compleet met oogverblindend lichtschijnsel door Demure richting de zaal) om in schoonheid te eindigen. Dat het publiek extatisch reageerde, zou overdreven zijn, maar de twee extra songs die Drab Majesty hierna nog mocht brengen, waren zeker en vast verdiend. Een project waar we (hopelijk) nog veel van gaan horen!