Drake - Show met de nodige ballen

undefined, 1 maart 2017

De wereldwijd best verkopende artiest van het moment stond op het podium van het Sportpaleis voor zijn eerste van twee shows in België. Wij content. Want vanuit de aars van de Canadese rapper – je bent een fan of je bent het niet – is het onze plicht te melden dat het zicht ronduit overweldigend was; kleurrijke ballen incluis. Wanneer de opwinding groot is, steekt de verbeelding immers vaak een handje toe.

Drake - Show met de nodige ballen

Nooit makkelijk om alleen op een podium een Sportpaleis in te blikken. Het geluid in de muziektempel leent zich zelden tot genotvolle, muzikale erupties, maar dat maakte het publiek ruimschoots goed door uit volle borst alle nummers zo goed en zo kwaad mogelijk mee te zingen. Niets gaat tenslotte boven het zeemzoete geluid van vijftienduizend fans die de keel openzetten en zich passioneel smijten voor de voeten van de artiest in kwestie. In dit geval: de Onze-Lieve-Heer van de r&b.

Akkoord: de vuurwerkknallen waren er soms te veel aan; veelal hoorden we een knal zonder vuur en visa versa; de nummers van Drake hebben live soms weinig om het lijf (maar ook halfnaakt staan ze beeldig) en de goede man vergiste zich wel eens tussen links en rechts. Maar het is hem vergeven, want hij sprong zich gezwind richting een afspraak bij de osteopaat en liet geen kans onbenut om je met een goed gevoel naar huis te sturen, getuige de talloze speeches waarin hij uit de doeken deed hoe “trots” hij was op ons. We moesten ei zo na een traantje wegpinken.

Drake is en blijft dan ook een softie. Wie hem kent, kan er bezwaarlijk een slecht woord over kwijt. Geloof in jezelf; vuur liefde af; bemin je naaste; laat de moed niet zakken en heb potverdikke plezier in het leven. Het zijn bindteksten die menige puistenkop nodig heeft in de dagdagelijkse absurditeit van dit tranendal. Noem ons gerust een halfgekookt eitje, want bij ons gloeide plots een warm vuurtje in ons binnenste. We kunnen er weer voor een tijdje tegen. 

Een greep uit de setlist meegeven is als graaien in een doos vol piepschuimbollen. Drake heeft intussen een indrukwekkende repertoire bijeengesprokkeld en bezit dan ook de luxe om nummers in een razende vaart voorbij te knallen. Alle kanten opstuiterende hiphopklassiekers als 0 To 100, Started From The Bottom of Jumpman werden afgewisseld met dampende nummers als One Dance en Controlla. Ook songs als Headlines en HYFR kwamen aan bod; nummers die zo oudbakken zijn dat we ze naar hartenlust konden buigen zonder ze in stukken te breken. Maar geen enkel nummer werd volledig uitgemolken; daar had Drake immers de tijd niet voor. We konden moeilijk beweren dat het optreden de beat van de bondigheid miste.

Minstens even indrukwekkend was het decor dat Drake tijdens zijn Boy Meets World-tour meezeult. Wat aanvankelijk leek op veilig spel – een podium dat uit de grond ten hemel steeg, wat beelden van Toronto of een kabbelende zee op de achtergrond – kreeg plots een andere dimensie toen de kleurrijke bollen naar beneden zakten. Soms vielen ze als dikke regendruppels naar beneden, een andere keer leken ze door de wind meegenomen te worden. Knap en begeesterend tegelijk. Daar maken we graag een eresaluut voor.

Drake gaf een optreden zoals hij dat moest doen in dit stadium van zijn carrière: groots, veilig en met de nodige toeters en ballen. Een optreden waarin constant contrasten verscholen zaten, tastbaar en toch zo ver weg; harmonie en chaos, bondig en uitgerokken, fuck off en kom hier dat ik je een knuffel geef. Met afsluiter Legend sprak hij zonder gêne uit wat fans al lang wisten: “Oh my God, if I die I’m a legend”. Helemaal juist. En als hij ons daarna een veilige trip huiswaarts toewenst – “Please be safe!” – kunnen we niet anders dan de man voor eeuwig in het hart te sluiten.

1 maart 2017
Joris Roobroeck