DRAMA - Eenzame dramaqueen

Botanique, 2 februari 2020

Een kelder vol hippe indielovers onder de Botanique, één dj, één steengoede zangeres en donkere elektropop, meer heb je niet nodig om een feestje te bouwen op een plompverloren zondagavond begin februari. En dan was die kelder nog niet eens helemaal gevuld.

Nee, DRAMA heeft in België nog geen potten gebroken. Het elektropopduo uit Chicago verzamelde al tientallen miljoenen streams op Spotify, maar velen zullen het in Keulen horen donderen, als we de naam noemen. Een trosje elektrofiele muziekliefhebbers, dat wel op de hoogte was van de passage van DRAMA, tekende vanavond present, hoorde alle hits de revue passeren en was dan ook zichtbaar voldaan na het optreden.

Wij hadden ons verwacht aan het grote podium in de Botanique. Het zou niet de eerste vergissing van de avond blijken. Bij aankomst troffen we een dj-booth aan. En we zagen de bui al hangen: het instrumentale zal uit de knoppen getoverd worden. En dan verliest een concert nu eenmaal al snel een stuk van de magie.

De genaamde Via Rose – kloek, gedrongen, begin de dertig (denken we?), kortgeknipt met excentrieke kleur – kwam enkele jaren geleden in contact met haar partner in crime Na’el Shahade in de studio waar laatstgenoemde de productie van Chance The Rappers ‘Acid Rap’-mixtape aan het afronden was. De twee werden vrienden en vervaardigen sindsdien een soortement moody house-pop met een warme soulgloed rond – als het even kan.

Een eerste hoogtepunt was de stomende cover van Everything But The Girls evergreen Missing, die in een smachtend zwoel souljasje gestoken werd. Maar zoals "the deserts miss the rain", misten wij vooral een tokkelende pianoman aan de toetsen in plaats van een knoppentovenaar aan een computer. Maar dat moesten we maar voor lief nemen.

“Love is like magic”, leidde Rose Majid in, inclusief kamerbrede glimlach. Haar teksten blinken niet uit in creativiteit, maar de zangeres is al even ontwapenend als bedreven. Ze liet zich met haar jonge, lichthese stem op geen enkele valse noot betrappen. De thematiek in de songs van DRAMA is evenmin origineel: gebroken hartjes, stukgelopen relaties en onbereikbare liefde. Het is maar hoe je die traditionele thema’s in de popmuziek invult. En daarin wist DRAMA vanavond niet boven de middelmaat uit te stijgen. De rudimentaire lichtshow onder de krochten van de Botanique kon ons niet van gedachten doen veranderen.

Eentonigheid loerde net iets te vaak om de hoek, om niet te zeggen dat ze soms in volle glorie het podium inpalmde. De meest recente single Years was een uitschieter, maar zoals dat zo vaak gaat, werd het beste voor het laatst bewaard: Hope’s Up in de remix van BAILE flitste ons naar de dichtsbijzijnde club en activeerde onze dansbenen. Ook publieklieveling Forever’s Gone kwam nog even piepen als bisnummer. Tot onze grote spijt werd dat korte maar o zo belangrijke pianoriffje - echte fans zullen wel weten waarover we het hebben - versmacht door loodzware elektrobassen, waardoor de song alle subtiliteit en emotie verloor. Ja, het zit soms in de kleine dingen.

DRAMA komt perfect in aanmerking voor de grotere podia, maar geef die stem een live band for fuck’s sake.