Dunk! 2018 - Het hoofdpodium onder de loep

Letterkouter, 10 mei 2018 - 12 mei 2018

Helaas Dunk!festival zit er weer op. De drie dagen postrockhoogmis in de Velzeekse bossen zijn een elk jaar een eikpunt in onze agenda. Een moment waar we steeds opnieuw naar uitkijken. Hier het relaas. En dan nu het hoofdpodium! Zoals we al zeiden, een ware postrockhoogmis.

Van een postrock show verwacht je sferische opbouwende stukken, complexe melodieën en verschroeiende climaxen, en dat is exact wat we kregen van de meerderheid van de affiche. De manier waarop dat gebeurt is echter géén gegeven.

Op de eerste dag gaven Ranges en EF (foto) een lesje in het zorgvuldig en minutieus dooreen weven van melodieën tot een strak en hoopvol geheel. EF zette alles in op klankleur en het opbouwen van een atmosferisch klankenspel. De zang die mee werd ingeschakeld was slim en bracht wel degelijk een extra dimensie, maar miste precisie. Dat deed niet af aan de magie die de band wist op te bouwen. De drummer deed alle aanwezigen neerzijgen toen hij met een veredelde melodica het publiek instapte en er even de puntjes op de sfeer-i kwam zetten. Het nieuwe materiaal dat aan het eind van de show werd gespeeld was merkelijk beter dan het oudere werk.

Ranges slaagde er niet in op eenzelfde manier een show neer te zetten als EF. Wat ze misten in ziel maakten ze echter ruimschoots goed in intelligentie. 'The Ascensionist' zit ongelooflijk goed in elkaar en dat vertaalde zich ook live. Tides of Man mocht op dag drie dat kunstje herhalen. De Amerikanen waren bouwden de spanning gedurende elk nummer van de set gedurig op, en duwden het gaspedaal geleidelijk verder in. We Were Only Dreaming is ondertussen een postrockklassieker, en dat zal Dunk! Geweten hebben. De We Lost the Sea-esque mijmering was één van onze hoogtepunten van het festival. De moeiteloze wijze waarop de verstilling steeds luider werd tot een bijna verrassende climax deed niemand op het festival hen na. Besides, de opener van dag twee deed wel een verdienstelijke poging met een erg doorleefde en slimme set.

Een andere aanpak kregen we bij de bommengooiers van Caspian. Riff na riff werd het publiek ingeslingerd, de Amerikanen stonden geen moment stil. De kabbelende stukken waren schaars en kort. De set was gebald en strak. Afsluiter Castles High, Marbles Bright vatte de euforie die Caspian neerzet perfect. De cello van Jo Quail was een mooie touch bij een goed gebracht Rioseco.

Rosetta slingerde nog meer met gitaargeweld. De band speelde erg strak en energiek, maar had wat ons betreft iets te veel naar Enter Shikari geluisterd. Niets mis mee, maar niet ons ding. De rest van het publiek kon het duidelijk wel smaken.

Eén van de verrassingen van het festival was voor ons Cloakroom. De jongens brachten een soort van post-slacker. Lo-fi hangende gitaarlijnen werd opgestapeld en doorspekt met luie zang. Het was een genietbaar rustpunt, makkelijk om op mee te drijven. Net zo bij de stoner-geïnspireerde postrock van Grails. Trage ruisende proggy riffs, aangevuld met echoënde arrangementen.

De Chinezen van Zhaoze waren ons voor Dunk! Volledig onbekend. Nochtans placeerden ze een heel gedenkwaardig optreden. In dezelfde orchestrale trant van Mono bouwden ze heel geduldig en laag voor laag aan een lang aangehouden climactische spanning. De frontman bespeelde hierbij een Guqin, een traditioneel Chinees snaarinstrument. De melodieën die hij produceerde lagen vaak tussen het ritme en de toon, wat een bizar, maar interessant effect gaf. Het was echter ook het enige instrument dat rechtstreeks door de P.A. kwam, wat ervoor zorgde dat het boven de rest van het instrumentarium leek te zweven. De nochtans erg verdienstelijke leadgitarist werd zo bijna volledig weggevaagd. Desalniettemin een set die de moeite waard was.

In het zwaardere departement had Dunk! Met The Ocean en Russian Circles twee postmetal toppers op de affiche. Allebei deden ze wat van hen werd verwacht. De Russische cirkels bouwden een mastodont van een set. Lang aangehouden mokers van gitaarlijnen vormden een onbeweeglijke muur van geluid. Donkere epiek en goed getimede versnellingen, een spookachtige sfeer. De set De tent zat voor het eerst en het laatst op het festival afgeladen vol met fans. The Ocean sneed dan weer door de tent met blastbeats, grunts. Beide sets waren goed, afgewerkt en strak, maar ook niet meer dan dat. Waar EF, Tides of Man, Appalaches hun beste beentje voor zetten op Dunk!, hun enthousiasme niet onder stoelen of banken kunnen steken, leek het voor bovenstaande habitués een show als alle andere. Ach, misschien zijn we te veel gewend.

Op de onderkaart zetten Huracán en Cranial de zaterdag-programmatie krijsend en stampend in. Op plaat was ondergetekende niet bijster enthousiast over eerstgenoemde, maar de set op Dunk! Bewijst dat de Belgen een dijk van een liveset in hun mars hebben. Van de eerste tot de laatste noot barste hun stonermetal van de rauwe energie. Een ongelooflijk goed uitgewerkt optreden.

De Duitsers van Cranial schroeiden met hun doom onze slaapogen weg. De tempowisselingen waren foutloos, de melodieën goed, een monster van een show. Niet zo voor Hemelbestormer. De band was loodzwaar en donker, maar meer ook niet. De doomband bracht riffs zonder meer, weinig opbouw, weinig lagen, redelijk oppervlakkig. De sfeer stond er, maar zonder de intelligentie van pakweg Cranial brokkelde die al gauw af. De hongerige Australische postmetal van Ohgod kreeg ons dan wel weer aan het headbangen. Niets bijzonder, gewoon een snelle, ritmische, opbouwende show, meer heeft een mens soms niet nodig om wakker te worden.

De hoofdaffiche was een mooie evenwichtsoefening tussen postrock en -metal, tussen grote bands, subtoppers en nieuw geweld, tussen Chilenen, Chinesen, Polen, Belgen en een pak andere nationaliteiten. Kwaliteit was er te over. Tot volgend jaar.