Electric Guest - Een gooi naar promotie

Ancienne Belgique, 30 april 2017

Waar legio kleurloos popbandje met kapsones en twee superhits uit het niets op Pukkelpop belandt, trekken vier bescheiden, doorsnee dertigers met een karakteristieke sound en een resem steengoede, ja zelfs hitwaardige songs op zak een luttele tweehonderd man. Vanavond bevestigde onze conclusie dan ook des te meer: oneerlijk, ondankbaar en onderschat. Of toch een beetje.

Electric Guest - Een gooi naar promotie

Alles is relatief natuurlijk, en verklaarbaar bovendien. This Head I Hold en The Bait kregen beperkte airtime, maar al bij al heeft Electric Guest tot nog toe weinig furore gemaakt op de Belgische radionetten. De opkomst was dan ook navenant. Met de aanstekelijke funky hooks op debuutplaat ‘Mondo’ kregen ze voet aan grond in thuisland Amerika en ook de overzijde van de grote plas kreeg ze in het vizier. Catchy baslijnen, bovengemiddelde zang en swingende, energieke elektropopvibes, eigenlijk hebben ze alle potentieel in zich om ook in het Europese festivalcircuit een plaatsje te claimen. Helaas boeken huiverige programmatoren geen namen die met veel moeite de Club van de Ancienne Belgique kunnen doen vollopen, en dus is de boodschap: blijven proberen, boys. Op het laatste album solliciteerde het viertal her en der naar de hitlijsten, maar het totaalplaatje bleek vooral met gebakken lucht gevuld. Gemiste kans.

Onvervalste elektropop zonder pretenties was wat we verwachtten, vier podiumgasten die zo uit een oer-Amerikaanse bruine bar geplukt leken, was wat we zagen. De bassist kon met zijn ordinaire pet en loshangend bloemetjeshemd voor parttime strandjutter doorgaan. "Looks bedriegen", hoopten we met een bang hartje. Naarmate de set vorderde, gonsde de waarheid als muziek in de oren: het grote publiek heeft niet áltijd gelijk. De afwezigen hadden zelfs ongelijk. Dit is goedkope pop voor meerwaardezoekers – lees: prijs-kwaliteit een uitstekende deal – en wij waren verkocht.

Frontman Asa Taccone zag er ondanks de drieëndertig lentes eerder een frontknaap uit: klein, sober uitgedost, tikje verlegen, jongensachtig gezicht. Tot zijn loepzuivere falsetstem de Club vulde. Op slag was de bewondering daar. En ze is gebleven tot de laatste noot; doen weinig vakgenoten hem na. Bovendien hebben we Taccone de hele set lang op geen enkele valse noot kunnen betrappen; opnieuw, doen weinig vakgenoten hem na.

De opener, het nochtans bruisende Waves, klonk enkele tellen trager dan de albumversie waardoor de aanstekelijke vaart, die de song ruggensteunt, wegviel. Lauwe start. Bound To Lose en Amber waren in hetzelfde bedje ziek: te braaf, bijna ingehouden, weinig inspiratievol. This Head I Hold is dan weer vintage Electric Guest: een hoog meezingrefrein, ingekleurd met een staccato-riffje op de toetsen en elektrogimmicks, op een bedje van kronkelende baslijnen en lekkere, doch eenvoudige drumpatronen die tot meetikken en -klappen uitnodigen. Uptempo, energiek en enthousiast, al mochten ze wat ons betreft nog wat guller zijn met die twee laatste. De bindteksten waren op maat van de eerste sethelft: weinig verrassend, beetje duf. Die ene anekdote over die keer dat ze "Hallo Amsterdam", riepen terwijl ze in Hamburg optraden, die hadden we nog niet eerder gehoord. Je telt niet mee in de sector als je die blunder nog niet begaan hebt, lijkt het wel.

Gelukkig ging de set in stijgende lijn. Terwijl de nonchalante gitarist van tijd tot tijd bijna achteloos een smakelijke solo uit de vingers toverde, kronkelde Taccone met een aanstekelijke energie over het podium. Troubleman was een eerste hoogtepunt. Het werd aangekondigd als een publiekslieveling op de tournee en stelde niet teleur. Waar de magie hem op de albumversie in de zorgvuldige opbouw zit, en dan vooral de balans tussen rustpunten en invalmomenten, bezorgde de live-uitvoering ons kippenvel met een onverwachtse solo, die de song openbrak, waarna het geheel stukje bij beetje weer aan elkaar gelijmd werd. Even later waanden we ons met Oh Devil in The Barn van Rock Werchter – of alleszins, dat fantaseerden we. Wat een heerlijke festivaltune. Slome toegift Holes was dan weer een maat voor niets en had beter plaats geruimd voor die andere, vrolijke dansmagneet; Awake, die intens gemist werd.

Met het (te) wisselvallig repertoire zal Electric Guest wel nooit een headliner worden. Maar ondanks de eenvoudige, klassieke popstructuur, die het gros van hun nummers kenmerkt, springt de karakteristieke invulling wel in het oog. De uitschieters bewijzen zelfs dat de groep veel potentieel heeft; ook en vooral live, op voorwaarde dat er gesleuteld wordt aan de soms brave uitvoering. De promotie zit erin jongens, niet versagen.

1 mei 2017
Quentin Soenens