Elton John - Farewell Yellow Brick Road-tour - Glimlachtovenaar

Sportpaleis, 23 mei 2019

Elton John - Farewell Yellow Brick Road-tour - Glimlachtovenaar

De laatste kans om Elton John aan het werk te zien, heette het. En dan wilden wij niet verzaken. Want dat Sir Elton meer dan een paar fantastische nummers op de teller heeft staan, zal je niemand horen ontkennen. Maar op zeker spelen deed hij desondanks niet. In de 'Farewell Yellow Brick Road'-tour was er, naast de toppers uit de (bijna) gelijknamige plaat, ook ruimte voor minder voor de hand liggend werk.

Wie Elton John zegt, hoort ergens "piano" fluisteren. Het instrument is zijn uithangbord geworden, een verlengstuk van zijn lichaam. En de dikke vingertjes leken dan misschien iets strammer vanop afstand, ze huppelden wel vrolijk over het zwart-wit van zijn vleugel. Dat de stem de hoge noten nog zou halen, had niemand verwacht, maar desondanks wist hij zich vocaal meer dan zomaar uit de brand te slepen. Die hoge noten, dat werd vakkundig gepareerd door percussionist John Jorgenson, die samen met de rest van de (soms ook al hoogbejaarde) bandleden de koortjes uitstekend invulde.

In die band ging de meeste aandacht naast Sir Elton ongetwijfeld naar die andere percussionist Ray Cooper, die met de nodige zin voor drama zijn arsenaal aan instrumenten aansprak. Wij herinneren ons een concert van Eric Clapton, zo'n dertig jaar geleden – ja, zo oud zijn wij – waar hij ook al de show stal. Je zou er haast bij vergeten dat hij met dat instrumentarium wel degelijk zorgt voor een meerwaarde, zoals perfect werd aangetoond in Indian Sunset, dat hij samen met de frontman dat extra zetje gaf, waardoor het voor ons meteen een hoogtepunt werd. En als er in Levon beweging kwam in het (logischerwijze) toch vrij statische publiek, was dat ook voornamelijk aan hem te danken. Het applaus dat hij kreeg bij de voorstelling van de band was navenant.

Het was grappig hoe je, telkens er een hit passeerde, de gsm's zag oplichten in het publiek. Nochtans waren niet al die versies even pakkend, maar het feit dat je kan meezingen (en de opnames op je gsm later aan je vrienden en familie kan tonen) lijkt nu eenmaal zwaarder door te wegen. Begrijp ons niet verkeerd: wij waren enthousiast over Don't Let The Sun Go Down On Me en de ultieme afsluiter (uiteraard) Goodbye Yellow Brick Road, maar in I'm Still Standing en de andere meer uptempo nummers leek de leeftijd toch iets te zwaar door te wegen.

Visueel werd er uitgepakt met een gigantisch centraal scherm, waarin de band in een soort uitsnede haar ding mocht doen. Met de nodige visuele effecten en filmpjes – het ene al wat meer geslaagd dan het andere – werd daardoor de aandacht soms net te veel afgeleid van de muziek en de muzikanten, die je dan wel op de zijschermen aan het werk zag. De heerlijke snapshots van de meest doordeweekse koppels bij I Guess That's Why They Call It The Blues waren onovertroffen en helemaal raak, maar haaks daarop stonden de wat overbodige dansjes, die bij Philadelphia Freedom werden geprojecteerd.

Maar het moge duidelijk zijn dat de kwaliteit van de songs van Elton John bijzonder hoog ligt. Hij maakte zich de één-tegel-dans (Your Song of wat dacht u?), soul, gospel (Burn Down The Mission) en de pure rock-n-roll (Saturday Night's Alright (For Fighting) – Jerry Lee Lewis werd niet toevallig opgevoerd in het filmpje bij Border Song – helemaal eigen. Maar vooral: die liedjes zijn vaak zo aanstekelijk dat ze nog dagen in je hoofd blijven rondtollen.

Ok, de bindteksten waren er soms een beetje over, hoewel (een deel van) het publiek maar al te graag meeging in de sneer aan de Brexiteers, de ode aan de liefde en de opschepperij met het Aids-fonds, dat hij op poten had gezet, maar dat gunnen we de man graag. Muzikaal blijft hij uniek en telt hij in onder meer Ben Folds, die steevast Tiny Dancer in zijn optredens verweeft, ook meer dan een paar fans onder andere rockers. En het epos, dat Funeral For A Friend / Love Lies Bleeding is, deed alle andere bijzaken gewoon wegsmelten.

Elton John heeft op waardige wijze afscheid genomen van de Belgische fans, bij wie hij graag nog wat extra stroop aan de baard smeerde. Hij mag nu die yellow brick road helemaal aflopen. Daar wacht hem ongetwijfeld één of andere tovenaar. In het Sportpaleis toverde hij vooral zelf een glimlach op menig gezicht.

24 mei 2019
Patrick Van Gestel