Elvis Costello’s Spectacular Spinning Songbook - Persoonlijke airconditioning

Ancienne Belgique, Brussel, 1 juni 2012

Grappig eigenlijk dat je in een bepaalde krant kunt lezen dat Elvis Costello al jaren niks relevants meer heeft uitgebracht. Want wat ons betreft heeft die krant zijn laatste studioplaat (‘National Ransom’) en zijn album met Allen Toussaint (‘The River In Reverse’) over het hoofd gezien. Maar eigenlijk liet dit iedereen tot de laatste man ijskoud daar in die bloedhete Ancienne Belgique. Want Elvis Costello’s spectacular spinning songbook was zo veel meer dan een opsomming van “hitjes”.

De Mens deed het hem ooit voor, maar Elvis Costello’s wiel zag er zo veel impressionanter uit. De hele zaal werd ingenomen door dat kleurrijke, met bonte lichtjes afgeboorde rad. En hij bekende nog meer kleur: de achtergrond werd namelijk ingenomen door een gigantisch testbeeld. Aan beide zijkanten van het podium stonden bovendien nog meer attributen, die tijdens de show hun nut zouden bewijzen.

Laat ons duidelijk zijn, voor u zich gaat afvragen of dit nu een concert dan wel een rariteitenkabinet werd: het was de muziek waarrond deze show draaide. En Declan Patrick Aloysius McManus illustreerde dat al meteen door een vijftal songs zonder verder commentaar op het publiek af te vuren. Een nummer als Uncomplicated is dan één grote uitnodiging om te gaan jammen, hetgeen Costello met zichtbaar plezier deed.

Het mooie aan het repertoire van de man is dat iedereen wel zijn eigen favoriet heeft. Je zag altijd wel ergens iemand in de zaal uit de bol gaan als de eerste tonen van een song werden ingezet of zich de haren uittrekken als het rad net zijn of haar favoriet oversloeg. Maar Costello zorgde er toch netjes voor dat, zelfs al viel je voorkeursong niet mooi in het selectiegaatje, ook dan de publieksfavorieten wel aan bod kwamen. En de covers - Purple Rain, Cry Cry Cry (Johnny Cash) en Out Of Time (Rolling Stones) – kreeg je er als toemaatje bij.

Trouwens, op dat rad, dat uiteraard door vrijwilligers – al dan niet door de frontman uit de zaal geplukt – werd aangezwengeld, stonden niet alleen songtitels. Er waren ook ruimere onderwerpen opgeprikt. Toen de ratel bijvoorbeeld stilviel op “Beauty or beast?” diste hij schitterende versies van achtereenvolgens All This Useless Beauty en Monkey To Man op. Zo bleef het steeds spannend en onvoorspelbaar.

O ja, die andere attributen nog. In de gogo cage mocht een danseres in glitterpakje uit de bol gaan op de eerste paar songs om dan plaats te maken voor de aanvankelijk verbouwereerde en uiteraard vrouwelijke zwengelaars, die onder zachte dwang de kooi werden ingeloodst. De heren gaven er duidelijk de voorkeur aan om zich met een drankje iets meer op de achtergrond te houden.

Wie met “The Hammer of Songs” – u kent vast wel het klassieke krachtspelletje van de lokale kermis – tot aan de bel raakte, mocht zijn lievelingsnummer van het rad kiezen, hetgeen in dit geval Allison opleverde.

Waar het eerste deel van het optreden met band werd gespeeld, kwam McManus na een korte pauze – zijn driedelige grijze pak had intussen al grote, donkergrijze zweetranden gekregen – alleen het podium op voor enkele minder voor de hand liggende songs als het recente Slow Drag To Josephine en zijn persoonlijke ode aan de net overleden Doc Watson Doctor Watson, I Presume.

Maar uiteindelijk viel de band terug in bij Indoor Fireworks om dan nog een divers einde aan het inmiddels al ruim twee uur durende optreden te breien met spannende en gespierde versies van onder meer Pump It Up.

Logisch dat het concert werd afgesloten met absolute favoriet I Want You, dat al de hele tijd vanuit het publiek werd geroepen en gevraagd. Door de stem in één van beide boxen iets te vertragen, kreeg het nummer nog meer diepgang.

Om af te sluiten met een torenhoog cliché kunnen we niet anders dan dit het concert van het jaar noemen. Even opteerden we zelfs om de man onder de arm te nemen en hem te gebruiken als onze persoonlijke airconditioning want voor dit soort kippenvel willen wij graag het nodige zweet laten.