Emanuel And The Fear - Een epidemie iemand?

Arenbergschouwburg, Antwerpen, 6 oktober 2012

Het publiek stond op een veilige afstand van het podium. Alsof het angst had om besmet te worden door dat aanstekelijke virus dat muziek soms kan zijn. Nochtans zijn de ziektekiemen die Emanuel And The Fear verspreiden goedaardig. Complex en soms agressief, dat wel, maar toch vooral zalvend.

Sample-artiest Dennis Jones mocht als voorhoede aantreden voor de bende uit New York City. Daarbij gebruikte hij naast de standaard samplers ook een akoestische gitaar en vooral zijn stem, die dan uiteraard in allerlei bochten en hoeken gebogen werd. Zelfs uit zijn gitaarkabel wist hij geluid te wringen. Het was enkel nog wachten tot hij zijn vingers in het stopcontact zou pluggen om te zien welk geluid dat zou opleveren.

Hoewel het hem aanvankelijk niet lukte om ons bij de zaak te houden, wisten zijn vreemde gedrochten van songs uiteindelijk toch te overtuigen. Hij gaf zich dan ook helemaal, liep vaak rood aan en beleefde zijn nummers tot in zijn bekouste tenen. Vooral zijn eigen interpretatie van The Clapping Song zal ons nog wel even heugen.

“Forgot you were there”, liet Emanuel Ayvas zich halverwege de tien songs lange set ontvallen. Het tekende precies de inleving in zijn songs: met de blik op oneindig, helemaal opgaand in zijn muziek. Het is dan ook muziek die de nodige concentratie van de uitvoerders vergt. Want steeds weer is er een tempoversnelling of verandering van arrangement, die je als muzikant op de tippen van de tenen houdt.

Voor de luisteraar is een nummer als Samuel een feest. Voor je het weet is het originele thema omgebouwd tot iets heel anders. En als je dat dan weer hebt verteerd, brengt de muziek je plotseling weer terug naar waar de song begonnen was.

De band is geëvolueerd sinds we hen de vorige keer aan het werk zagen. Misschien zijn de liedjes van hun tweede plaat beter geschikt om te brengen op een podium, maar wij hebben eerder de indruk dat ze gegroeid zijn, dat ze de complexe arrangementen nu wél kunnen vertalen naar een live-uitvoering. Feit blijft dat de band bijzonder compact speelde. De strijkers werden perfect ingezet, zorgden zo ongetwijfeld voor meerwaarde en ook de dwarsfluit kreeg vaak een prominente plaats toebedeeld.

Dat geldt trouwens niet alleen voor de nieuwe nummers. Songs als Vampires of Ariel And The River waren spannend en werden bijzonder strak gehouden. Emanuel liet zijn handen en gezichtsuitdrukkingen het verhaal van de songs vertellen, puurde een flukse solo uit zijn gitaar en stuwde The Fear vooruit.

Jammer genoeg was het aanstekelijke virus al na een uurtje uitgewerkt en wij bleven smachtend naar meer achter. Hopen maar dan dat de één of andere festivalorganisator hier aanwezig was en hen in de zomer eindelijk de kans geeft een epidemie te doen uitbreken.