ESNS 2021 - Dag 3: Meeklappen voor je scherm

Diverse locaties, 13 januari 2021 - 16 januari 2021

ESNS 2021 - Dag 3: Meeklappen voor je scherm

Op dag drie van een festival treedt meestal wat publieksmoeheid op. We kunnen beamen dat dit ook het geval is bij online festivals, ook al kan je die volgen vanuit je luie zetel en moet je geen vier-maal-honderd-meter-loper zijn telkens je naar het toilet moet, te dure frieten of lauw bier wil halen. Hier kan je het doen met zelfgemaakte eierballen en pintjes uit de ijskast. En plassen? Dat doen we wel in de bloempot van de kamerplant, want veel tijd tussen de optredens zit er niet op ESNS en er viel natuurlijk wel weer heel wat te beleven.

Op deze vrijdagavond waren we benieuwd naar Lous and the Yakuza. Ze won al meerdere prijzen met haar muziek en wordt getipt als de meest veelbelovende Belgische artieste van het moment. Wij wilden weten wat hier van aan was. De Belgische werd mooi, maar iets te lang, ingeleid door Matthieu Fonsny van Dour, waarop ze de set aftrapte met Dilemme. Pastte perfect binnen het vakje van Franstalige Belpop en had zomaar een samenwerking kunnen zijn met Angèle of diens broer Roméo Elvis. Amigo, de nieuwste single, deed veel vrolijker aan. Op dit soort muziek willen we binnenkort wel eens een dansje gaan placeren. Lous and the Yakuza ging met deze twee nummers ruim over de voorziene vijf minuten heen, waardoor ESNS haar uiteindelijk genadeloos van het scherm moest smijten. Wel euhm, dag en bedankt he! 

Tuys werd aangekondigd als een vreemde boysband die zingt in driedelige harmonie. Die omschrijving had ons bijna doen zappen naar een ander kanaal, maar gelukkig herinnerden we ons de tip van onze buurgluurder en al gauw waren we onder de indruk van de energieke psychrock en interessante songstructuren van deze band. Ook het indrukwekkende coronakapsel van zanger-gitarist Tun Biever en het feit dat er zowaar publiek in de zaal zat, maakte de set van Tuys een kwartier om te onthouden. Wat was het heerlijk verdwalen in deze jungle van vervormde baslijnen, onverwachte hooks en ondoordringbare synths!

Oostenrijk, niet meteen een land waaraan je denkt bij het fenomeen popmuziek. Maar dat is België waarschijnlijk evenmin, gezien vanuit Oostenrijk, vermoeden wij. Dus zetten we de oogkleppen even af en keken we met de nodige nieuwsgierigheid uit naar My Ugly Clementine, een kwartet dames, dat,volgens de ESNS-bio althans, vooral lol wilde hebben. Twee gitaren, bas en drums. Klassieker kan haast niet. Maar het is de drumster die zingt, terwijl de andere drie (meestal) zorgden voor harmonieën en/of backings. Het resultaat is ontwapenend simpel. Opvallend was dat de set, hoewel slechts vier songs lang, wel degelijk werd opgebouwd naar een hoogtepunt. Maar of we hiervoor een concertzaal zouden opzoeken? Voorlopig nog niet. En hoe zat dat ook weer met die lol?

Met het zelfvertrouwen dat Engelse bands zo kan typeren (en dat ons meteen deed denken aan Razorlight) begon Buzzard Buzzard Buzzard aan haar kwartiertje. Opener 30,000 Megabucks gaf meteen aan wat je kon verwachten: gitaarpopsongs, die je deden smachten naar meer. Het gekende recept, maar toch weer geïnjecteerd met een stevige dosis jeugd. Je tweede nummer een “instant classic” noemen, zegt misschien veel over de houding van deze band, maar ze kwamen er wel mee weg. De nummers zijn perfect uitgedacht en frontman Tom Rees heeft het in zich om het volgende meisjesidool te worden. Wat kan er dan nog mislopen, Johnny Borrell?

De Italiaanse Julia Bardo (ex- Working Men’s Club) kreeg maar tien minuten toegewezen, maar viel onmiddellijk op door een stem die een beetje klinkt als die van Natalie Merchant. De muziek heeft dan weer meer weg van wat Angel Olsen en Weyes Blood brengen. Bardo had dan ook niet meer dan twee nummertjes nodig om ons te overtuigen van haar talent. Bij Wichita Recordings waren ze nog sneller overtuigd. Via hen verscheen Bardo’s eerste ep vorig jaar. Daar gaan we eens naar luisteren.

Ook erg leuk was de Amsterdamse band Personal Trainer (met in de rangen leden van Canshaker Pi en Pip Blom) die normaal acht koppen telt. Voor deze set moisten ze het met zijn zevenen doen, maar daar leed de manische energie niet onder. Frontman Willem Smit zocht al meteen het puntje van het podium op en klapte met de handen boven het hoofd op het ritme van The Lazer alsof hij op een groot festivalpodium stond. Helaas voor hem was de zaal leeg, maar dat liet hij niet aan zijn hart komen. Na twee minuten liep zijn gezicht al rood aan en verschenen de eerste zweetparels op zijn voorhoofd. Dat hebben wij nu graag zie: overgave. En dat kregen we zeker ook in Politics, het nummer met het leukste basloopje van de avond, en in Fiddlefunk waar zelfs een megafoon aan te pas kwam. Personal Trainer werd aangekondigd als één van de hoogtepunten van ESNS2021 en welja: een dikke acht en een negen voor sfeer en inzet!

Voor Decolonize Your Mind Society waren we al gevallen bij de bandnaam. De curieuze mix van stijlen die werd aangehaald in de bio deed de rest. Bizarre maskers gecombineerd met traditionele (?) instrumenten, waaronder stevige grooves werden gelegd, Opgebouwd vanuit een simpele bluesriff, maar uitgewerkt naar een allegaartje van jazz en experiment, leek de maffe boel van King Khan niet veraf, maar dan wel instrumentaal en zonder enig spoor van een frontman. Het was het geheel waar het om ging, hoewel elk van de bandleden wel eens de kans kreeg om te schitteren. Zeker niet slecht, maar dit een uur volhouden lijkt ons moeilijk.

Uit ons landje kwam Under The Reefs Orchestra, een trio dat met drums, gitaar en bassaxofoon goed was voor een heerlijke pot jazzrock met lekkere spiralen van gitaarsolo's over een dikke laag bassen (uit de sax dus), voortgedreven door eenvoudige drumlicks. Meer moest dat niet zijn om een kwartier lang de aandacht vast te houden. Soms ging het drietal furieus tekeer, dan weer werd er ontspannen blues bovengehaald. Het was de afwisseling die het hem deed. Zeker een keertje meepikken als één van de vernoemde genres je (zelfs maar van ver) iets zeggen.

Tussendoor zagen we nog Timid Kooky (uit Hongarije) de energie van een Wishbone Ash kanaliseren in een boksring tussen de touwen waarvan rake progrockklappen werden uitgedeeld. Ook Melenas hield ons ergens in een Spaanse houdgreep met postpunksongs, die ons meteen deden denken aan de Canadezen van Corridor, maar dan wel degelijk Spaans gezongen. Dum Dum Girls in het Spaans, zeg maar. Curieus en boeiend was ook Ma Rouf, die de blues een Finse werelddimensie gaven met traditionele instrumenten, maar ook met bas en synthesizer.

Aan het einde van de avond wordt het gaspedaal meestal wat steviger ingeduwd en dat merkten we ook bij Sassy 009. Na een esthetisch autoritje naar de opnamestudio zette deze Noorse Okay in, waarbij we meedeinden op vredige deep house en minimalistische invloeden uit het hoge noorden. Opvolger Pretty Baby was meteen heel wat steviger. Diepere bassen vlogen ons om de oren en Sassy 009 schreeuwde het uit. Na afsluiter Trasher konden we besluiten dat deze madam enorm veel in haar mars heeft. Van minimalisme tot eclectisme, van zwoele teksten tot quasi scheldpartijen, we hebben het laatste nog niet gezien van haar. 

Neem het eclectisme van Sassy 009, isoleer het en je krijgt Bratři. Twee mannen die à la Soulwax tegenover elkaar op het podium zaten en oerdegelijke elektronica uit de drums lieten klinken. We kregen onder meer Clocks en Morph voorgeschoteld, maar wanneer we deze songs aan onze playlist wilden toevoegen, konden we ze niet vinden. Unreleased material, anyone? Bratři stond op ESNS gelijk aan een kwartiertje raven in de huiskamer. Dankjewel mannen!

Van techno naar future bass met de Franse CloZee. Zij bracht voor ESNS een deeltje van één van de vorige livestreams mee. We hoorden tracks die niet zouden misstaan in sets van artiesten als ODESZA, Gryffin en SLANDER, om maar een paar reusachtige namen uit de scene te noemen. Geef die CloZee nog even en je ziet de naam tussen voorgenoemde acts pronken op een affiche. Let op onze woorden. 

De Franse producer, instrumentalist en dj Neue Grafik mocht ons de nacht insturen met zijn nieuwe project, het Neue Grafik Ensemble. Samen met Jack "Banjo" Courtney op trompet, Benjamin "Chief" Appiah aan de drums, Matt Gedrych op bas en saxofoniste Chelsea Carmicheal gooide hij jazz, hiphop en house in de blender waarbij hijzelf van in de keuken en van achter de toetsen de boel aanstuurde tijdens wat aanvoelde als een zondagmiddagse jam. De zon piepte ook door de ramen van de studio waar Neue Grafik en de zijnen hun set opnamen. Vreemde gewaarwording om elf uur ’s avonds, maar toch was dit de ideale set om rustig te worden en daarna in je bedje te kruipen.

(met Patrick Van Gestel en Marc Alenus)

16 januari 2021
Annelies Rom