Eurosonic 2019 - Dag 1 - Oekraïense cowboys en Poolse psychedelica
Diverse locaties, 17 januari 2019 - 18 januari 2019
Vier dagen Eurosonic, maar wij pikten er de twee interessantste uit. Op donderdag surften wij tussen sneeuwbuien en windvlagen van zaal naar zaal in Groningen om er kennis te maken met een fractie van wat er aangeboden wordt. Hier vindt u ons relaas.
Buiten lijkt de winter echt begonnen, maar het is binnen in de Machinefabriek dat de storm woedt. Déluge heeft de songs voorzien van Franse teksten, maar bij black metal is dat niet echt een probleem. Staar je trouwens niet blind op dat zwarte metaal. Dit vijftal weet de nodige injecties van post- of deathmetal en een stevige snuif sludge door de zondvloed aan gitaren te verweven. De meerstemmige zang/krijs doet de rest. Dit was in elk geval een gloedvolle start van het festival ergens tussen stroboscoop en sfeervolle gloeilamp.
Estonia, ligt dat tussen Estland en California? Daar leek het geluid van Holy Motors zich in ieder geval te situeren. Het leek of op elk moment of Chris Isaak zou komen meezingen met frontvrouw Eliann Tulve en als er talentscouts van David Lynch in de zaal waren, krijgen ze vast een rolletje in diens nieuwe film. De zangeres had wat meer présence mogen hebben, wat meer enthousiasme aan de dag kunnen leggen, maar dat lag vast aan de zenuwen om hier te openen voor een groot internationaal publiek van professionals. Naar het einde toe leek het los te komen en werd de gitaarmuziek, die tussen dromerig en potig laveerde, beter en beter.
Van funky naar soulvol, van uptempo naar sexy slow, het kon allemaal bij Ruth Koleva & The Fingertones. En er was ook nog gedacht aan iets voor het oog. De matching fluorescerende brillen en het blauwe latex kleedje waren aandachtstrekkers, maar niet meer dan dat. Het was duidelijk de muziek waarom het draaide. En die was ouderwets goed gemaakt. Zie het een beetje als Lady Linn die helemaal voor de moderne Motown-soul kiest inclusief saxofoon. Misschien niet vernieuwend, maar daarom niet minder leuk om gade te slaan.
Echte cowboys bestaan nog, en ze wonen in Oekraïne. Met de leren puntlaarzen met tamboerijntjes als sporen, de cowboyhoed, de zwarte jeans en aan zijn riem een serie mondharmonica's en een enkele kazoo, zag hij er helemaal uit als een figuur uit een moderne vodka-western. In ieder geval won Sasha Boole gemakkelijk de prijs meest sympathieke artiest van deze editie, en zijn folkgitaarmuziek mocht er ook zijn. De prettig gestoorde nummertjes hadden van een jonge Dylan
kunnen zijn, had die in 2019 in Oekraïne geleefd. We hadden wel vragen bij bindteksten als "Sometimes a little bloodspilling is necessary to create good things", maar we steken het het feit dat we weinig bekend zijn met de oekraïense cultuur.
Postpunk, maar dan toch lichtjes anders, is wat de Spanjaarden van Perro brengen. Met twee drumkits is de percussie fris en sprankelend en vraag je je voortdurend af welke combinatie ze in de volgende song gaan stoppen. Maar er is nog meer: de gitaar van (mede)frontman en gitarist geeft vaak meteen ook het ritme van de Spaanse teksten aan en de bas legt daar een zoemend laagje onder. Het resultaat is bijzonder dansbaar en straalt vooral veel plezier en zelfs vrolijkheid uit. Trouwens, het hoeft niet altijd gitaar-bas-drums te zijn. De Moog of toetsen kunnen evengoed het voortouw nemen. Ze spelen heel binnenkort in De Zwerver in Leffinge. Zorg dat je vooraan staat!
Na een mislukte poging om bij Fontaines D.C. binnen te geraken, repten we ons naar het optreden van een iets minder ruchtmakende naam op de affiche: het Weense 5KHD. Dit is de naam waaronder jazzformatie Kompost 3 samenwerkt met zangeres Mira Lu Kovacs. Het was zij die dan ook het meest in de kijker stond op het podium. Ze zong: "I will always fight you", maar het klonk lief uit haar mond. Het best was ze echter als ze niet probeerde de barokke, hoge noten te halen maar bijna rapte over de improvisatiejazz van de vierkoppige band. Uiteindelijk kregen ze toch het publiek aan het dansen, wat een prestatie mag genoemd worden bij het Eurosonic-publiek.
“We're a feminist band”, legt de frontvrouw van Petrol Girls uit en dat onderstreept ze met lange discours over seksueel misbruik, (anti-)fascisme en alles wat daarbij komt kijken. Posthardcore wordt het genoemd, maar eigenlijk is het eerder rock die aansluit bij Rage Against The Machine (maar dan met zang) of de Rollins Band met een vrouwelijke schreeuwlelijk. Ook zij lijkt de microfoon de nek te willen omwringen als ze haar teksten in het ding gilt. Het publiek een geweten schoppen lijkt meer dan ooit nodig te zijn. Of de boodschap aankomt, is dan weer heel andere koek.
Het heeft iets kinderlijk onschuldigs, wat Eerie Wanda brengt. Het lijkt ook zo eenvoudig, zoals ze het brengen. Zang en achtergrondzang, een eenzame gitaar en handclaps volstaan soms al en toch betrap je er jezelf op dat je aandachtig staat te luisteren. De overdosis reverb op de stem doet dan de rest. De liedjes zijn in elk geval pakkend genoeg om het veertig minuten boeiend te houden. Blijft nog het technische geknoei bij het laatste nummer, maar dat willen wij graag met de mantel der liefde bedekken. Zeker de moeite waard om eens te checken als je van indiechicks als Anna Burch houdt.
Met Thisnis waren we vastbesloten om ver buiten onze comfortzone met bakken geduld te proberen wat de lol is van improvisatiejazz die zo far out is dat het bijna onbeluisterbaar wordt. Met een bende flauwe plezante Hollanders naast je vereist een gewoon concert al een extra dosis concentratie, als er drie los van elkaar spelende lawaaimakers op het podium staan, die elk onafhankelijk hun instrumenten gebruiken op manieren die in geen enkele muziekschool aangemoedigd worden, is de beproeving extra zwaar. Overtuigd waren we dus niet van Thisnis, en het terrein van de improvisatiejazz markeren we op onze mentale muziekkaart onveranderd met
het bordje: "There be dragons".
Middernacht is al gepasseerd als we Lonker See te zien krijgen en dat meteen een opstoot van jewelste geeft. Of daar exotische middelen bij komen kijken, is hier althans niet duidelijk, maar de visuals op het scherm zijn alvast goed voor een roes. De muziek van deze Polen is vooral instrumentaal hoewel de bassiste hier en daar een nummer van tekst voorziet. Wat vooral een extra is bij deze band is de massieve saxofonist, die zijn sax puur, maar evengoed door de mangel gehaald in het totaal verwerkt. Daarnaast schrikt hij er niet voor terug om de dwarsfluit (!?!) boven te halen. Ellenlange, maar zelden vervelende solo's, voortdurende tempowissels en meer doen vergelijkingen met het vroege Roxy Music (maar dan zonder Bryan Ferry uiteraard) opdoemen. Een hoogtepunt van deze Eurosonic-dag.
Kristof Van Landschoot