Festival van de Vrijheid 17: Linton Kwesi Johnson - Pijnverzachtend

Théâtre National, 28 oktober 2017

In Brussel, hoofdstad van Europa, wordt al een paar jaar het Festival van de Vrijheid georganiseerd. En reggae is hier zwak vertegenwoordigd. Buiten enkele festivals en wat uitzonderingen, die de regel bevestigen, komt het genre zo goed als niet aan bod. Maar het is muziek die ontstaan is uit verzet en dus uitermate geschikt in deze context. Geen wonder dat het Théâtre National goed gevuld was.

Uiteraard zal de line-up ook wel hebben meegespeeld. Linton kwesi Johnson is het boegbeeld van de dub poetry en tegelijk, ook na zowat vijftig jaar, nog steeds even boos. Want zoveel is er in die tijd tenslotte niet veranderd.

En dan was er nog Inna De Yard, een uniek project waarmee terug naar de basis van de reggae wordt gekeerd en waarvoor de opnames buiten gebeuren met akoestische instrumenten. Het project werd eerder dit jaar nieuw leven ingeblazen en trekt nu terug rond met oude knarren, maar ook met jong reggaegeweld, dat hier bewees zijn plaats meer dan te verdienen tussen gevestigde namen als Winston McAnuff, Ken Boothe en Cedric Myton, die toevallig net zijn zeventigste verjaardag vierde.

Want het waren net jonge kerels als Var en Derajah, die het vuur in de zaal deden oplaaien. O jawel, er werd voortdurend gewiegd en gedanst, al dan niet in de maat van de volledig akoestische instrumenten, afhankelijk van het aantal trekjes aan de pretsigaret, maar echt oplaaien deed de gloed van de vrijheid met Derajah, die zijn song dubby en traag bracht en ook Crime van Var was zeker een hoogtepunt.
Echt ontsporen deed het pas met Be Careful dat de twee jongeheren samen brachten aan het einde van de show, waarna met Rivers Of Babylon nog een crowdpleaser werd ingezet en Winston McAnuff het publiek in dook.

Al bij al was dit onderhoudend, maar als geheel niet echt magistraal, ook al was het applaus na de show luid. Het dansen was trouwens, met uitzondering van de twee eerder genoemde afsluiters, naar het einde toe ook zo goed als uitgedoofd.

Vijfenzestig jaar oud is Linton Kwesi Johnson intussen, maar nog steeds even strijdvaardig. De wereld is er sinds de tijd dat hij (politiek) actief was dan ook niet zoveel op vooruitgegaan. Nog steeds is racisme schering en inslag. En reggae is dus ook nog altijd een middel dat daartegen wordt ingezet. Dat er überhaupt een Festival van de Vrijheid nodig is, zegt, wat trouwens al genoeg.

Met glanzende ogen vertelde de man in het pak met bijpassende das en hoed over de gebeurtenissen die aan de grondslag van zijn gedichten lagen. En bassist Dennis Bovell voorzag die gedichten van pakkende muziek, die tegelijk ook openstond voor allerlei invloeden. In What About The Working Class? kwam bijvoorbeeld een jazzy gitaar boven en zelfs een dwarsfluit was niet ondenkbaar in More Time, Johnsons intussen al twintig jaar oude aanklacht tegen de werkdruk.

Diezelfde Bovell had trouwens zelf al de aanloop naar de meester gegeven met enkele instrumentals en een paar nummers, die hij zelf zong. Maar pas vanaf Di Eagle An' Di Bear ging de vlam in de pan en werd het gejoel vanuit de zaal oorverdovend.

Hij treedt niet al te vaak meer op, Linton Kwesi Johnson, maar toen de organisatoren van dit festival hem vroegen, ging hij daar toch graag op in; ook al omdat dit de vierde keer is dat hij hiervoor gevraagd werd. En hij had dan wel een spiekbriefje nodig om de setlist te volgen en voor Inglan Is A Bitch greep hij terug naar zijn eigen bundel, maar voor het overige was hij messcherp, zowel in zijn dictie als in zijn verhalen, die glashelder werden verteld.

Vierentwintig nummers werden opgedist, waarvan twee bissen, die hij speelde na zich te verontschuldigen voor het niet voorstellen van de band. Die bleek bijzonder internationaal te zijn en speelde bovendien fantastisch.

Of de vrijheid hiermee gediend is, durven wij te betwijfelen, maar al de aanwezigen zijn zich nu wel bewust van het feit dat het nog steeds niet goed gaat met de wereld, net als zo lang geleden. De mens leert duidelijk niet bij, maar muziek verzacht ook nog steeds een klein beetje de pijn.