Flat Earth Society - Wanneer geweldige muzikanten zich niet hoeven te verstoppen achter een tekenfilm

De Roma, 22 november 2017

Terwijl u in groten getale in de file stond om hitjes te beluisteren en naar tekenfilms te kijken, had de Antwerpse Roma één van de avontuurlijkste Belgische bands van de laatste decennia op het programma staan.

Flat Earth Society - Wanneer geweldige muzikanten zich niet hoeven te verstoppen achter een tekenfilm

Met Peter Vermeersch, Pierre Vervloesem en David Bovée stond het kruim van de Antwerpse muziek op de planken. In de jaren ‘90 waren ze alledrie al aan de slag bij Flat Earth Society (FES), maar na enkele jaren zocht Bovée zijn heil in zijn eigen project, Think Of One, waarmee hij prompt hoge ogen scoorden. Vermeersch en Vervloesem kunt u dan weer kennen als de producers van de debuutplaat van dEUS, nog zo’n Antwerps groepje.

Bovée woont sinds enkele jaren in Sao Paulo, waar hij zich verdiept in Braziliaanse muziekgenres, maar schreef eerder dit jaar samen met Vermeersch het album ‘Boggamasta’ bij elkaar voor Flat Earth Society.

Het podium van de Roma was meer dan aardig gevuld, met Bovée (gitaar), Vermeersch (klarinet en bandleider), Vervloesem (bas), een keyboardspeler, twee drummers, een contrabassist en een stuk of tien blazers. Die ganse bende perfect in de mix krijgen bleek een hele opgave in de galmende theaterzaal, waardoor sommige finesses in de geluidsbrij verdwaalden, maar dat kon de pret niet drukken.

FES zette de avond in met het aan Zappa herinnerende The Rule of the Mule, om met een welgemikte “One, Two, Three, Quattro” over te gaan naar een zuiderser getint Boggamasta.

Het anderhalf uur dat daarop volgde, werd een meeslepend spektakel op het snijvlak tussen big band, avant garde, en een mengelmoes van ieder mogelijk genre waarmee deze muzikale veelvraten tijdens hun carrière in contact zijn gekomen - u merkt, we doen er alles aan om niet de gruwelijke term wereldmuziek in de mond te nemen.

Op een bepaald moment passeerde Bovée - die als een slangenbezweerder over de bühne kronkelde - zijn gitaar aan Vervloesem, zodat die kon etaleren dat hij nog steeds een van ‘s lands meest innovatieve gitaristen is. Bovée gebaarde nog naar de tremeloarm die op de grond lag, maar Vervloesem trok zijn plan met vakkundig duw- en trekwerk aan de gitaarnek. Like a boss.

En zo kreeg haast iedere muzikant een moment voor het voetlicht, van de manisch-experimentele trompettist over een waanzinnige saxofonist tot een knappe solo van het drummersduo.

Het eerste bisnummer, Coisi Miniti, bracht een moment van verkoeling. Bovée zette in met een meanderende gitaarpartij, waarna Vermeersch een spelletje vraag en antwoord aanging met de band. Erg mooi. Dat er meteen daarna weer een paar versnellingen hoger geschakeld werd, was meteen de aanleiding voor nog een tweede bisronde.

Hopelijk waren de tekenfilms het aanschuiven waard, wij hadden op geen enkele andere plek willen zijn deze avond.

23 november 2017
Andreas Hooftman