OLT17: Franz Ferdinand - De regen doen vergeten

Openluchttheater, 30 augustus 2017

Onder het motto: “Je bent nooit te oud om eens zot te doen”, besloten wij te reageren op het volgende, van de nodige marketingskills getuigende Facebookberichtje: “Drie leuke dames hebben een ticket in de aanbieding. Je kan meerijden en we zorgen voor een toffe avond”. Niet onbelangrijk detail: het betrof hier een kaart voor het al een tijdje uitverkochte OLT-concert van Franz Ferdinand, die wij dus op deze manier last minute toch nog zouden kunnen zien.

OLT17: Franz Ferdinand - De regen doen vergeten

Nadat we hadden kennisgemaakt met de leuke dames in kwestie en ook voorprogramma The Homesick (drie jonkies uit het Nederlandse plaatsje Dokkum die eigenzinnige noisepop spelen) er wonderwel in geslaagd was mijn nieuwsgierigheid te prikkelen, vatten wij lekker dicht bij het podium plaats. Ook al om enigszins beschut te blijven voor de regen, die ons landje deze laatste augustuswoensdag stevig in de greep hield. De weergoden waren Deurne nochtans relatief gunstig gezind, want de motregen, die uit de hemel neerdaalde, was niet van aard om massaal paraplu’s open te maken; laat staan om ons uitstekende humeur te vergallen.

En dat was het optreden van Franz Ferdinand zelf ook niet. Wel integendeel, onze favoriete, Schotse rockband van deze eeuw heeft dan ook een uitstekende livereputatie, die ze voor de gelegenheid ook eens in het gezellige kader van het Openluchttheater kwam illustreren. Er werd overtuigend afgetrapt met Stand On The Horizon (uit het meest recente studioalbum ‘Right Thoughts, Right Words, Right Action’, ondertussen ook alweer vier jaar oud) en het nieuwe Lazy boy, waarna het tijd was voor de eerste reeks meezingers van deze gedenkwaardige avond met achtereenvolgens The Dark Of The Matinée (één van de hits uit het succesvolle debuut anno 2004), Love Illumination en Do You Want To.

Behoorlijk indrukwekkend toch wel, het aantal sterke songs dat frontman Alex Kapranos en de zijnen (waaronder zich tegenwoordig ook Dino Bardot en Julian Corrie bevinden, beiden ter vervanging van de onlangs opgestapte gitarist Nick McCarthy) in de loop der jaren bijeengepend hebben. Het midtempo Walk Away, het jachtige en onweerstaanbare Michael, de instant classic Take Me Out,…; het deed deugd ze allemaal nog eens op een rijtje te zien spelen door een van zelfvertrouwen blakende groep, die qua enthousiasme trouwens niet moest onderdoen voor het Antwerpse publiek. En ook het vooralsnog onuitgegeven songmateriaal, waarvan ze ons lieten voorproeven (Paper Cages, maar ook en vooral het erg aanstekelijke Huck & Jim), smaakte naar meer.

Meer als in encore? Juist, want ook het eerste bisnummer Always Ascending was gloednieuw. Met het toepasselijk getitelde Goodbye Lovers & Friends en het uitbundige This Fire kwam er een veel te vroeg einde aan dit swingend feestje. Blij dat Franz Ferdinand er nog altijd schijnbaar moeiteloos in slagen vriend en vijand te imponeren met energieke optredens, en nog blijer dat we er onverhoopt en in extremis bij konden zijn!

1 september 2017
Jan Vael