Future Of The Left - John Crombez had gelijk

undefined, 10 februari 2017

Het kon geen toeval zijn dat John Crombez net bij Future Of The Left naast ons stond te genieten, toch? En dat hij verdorie gelijk had om zijn politieke voorkeur te vertalen naar muzikale smaak.

Future Of The Left - John Crombez had gelijk

Het was misschien gewoon toevallig, maar het zou ons ook niks verwonderen moest de hoofdact specifiek naar It It Anita gevraagd hebben. Want net als bij de vorige doortocht van Future Of The Left in de Nijdrop fungeerden de Luikenaars ook in de Botanique als voorprogramma van de Welshmen. En opnieuw stelden ze niet teleur. Vanop een paar vierkante meters speelden ze Crazy Horse-gewijs de zo goed als volgelopen Rotonde op een hoopje met een spannende, steeds weer verrassende set vol drakenvuur en trollenkwijl. Zangers-gitaristen Mike Goffard en Damien Aresta gaven elkaar de sporen en braakten de songs uit over de compleet onvoorspelbare ritmesectie. Noiserock naar ons hart, waarin It It Anita al een tijdje verankerd zit.

“Are there any Metallica fans in the audience? This is a keyboard”. De inleiding tot Manchasm met dat ene, tot in de oneindigheid herhaalde biepje op dat keyboard, geeft perfect aan wat wij al verwacht hadden: frontman Andy Falkous van Future Of The Left mag dan een vat vol frustraties en woede zijn, hij weet het steeds met de nodige humor te relativeren. En dan laven wij ons met plezier aan het vitriool dat uit die tiet gekolfd wordt.

Naast dat ene nummer en, daarop aansluitend en al even populair, was ook You Need Satan More Than He Needs You nog gitaarloos, maar verder werden de snaren en (vooral) de fuzzpedalen niet gespaard. Of het moest dan voor Reference Point Zero zijn, dat ene nummer, dat niet op de – dixit Falkous – “steeds gerespecteerde” setlist stond, toen zowaar even een (min of meer) ruisloze gitaar te horen was. Maar verder werden die pedalen gewoon nooit uitgezet en scheurden, ruisten of bromden de gitaren en de vaak alles overheersende bas van de zwangere Julia Ruzicka als vanouds bij een FOTL-concert. Wie trouwens vermoedde dat die foetus Ruzicka ervan zou weerhouden om op haar hoge hakken te gaan headbangen, had het grondig mis.

Behoorlijk wat nieuw werk in die setlist, waarbij het opviel dat die songs live beter bij de rest van de backcatalogue pasten dan ze dat op plaat doen, waar ze minder afwisselend lijken te zijn dan dat op ‘How To Stop Your Brain In An Accident’ het geval is. Hier waren het schokkerige Miner’s Gruel en het even verderop geserveerde The Limits Of Battleships (met Falkous, die af en toe afstand nam van de microfoon) gewoon één van de vele songs, waarop lekker kon gepogood worden; hetgeen gezien de goed gevulde (uitverkochte) zaal geen sinecure was. Maar af en toe kon het bashende volkje voor het podium zich toch even laten gaan.

Tussendoor werd er de draak gestoken met – onvermijdelijk bijna – Nigel Farrage, Phil Collins (als inleiding tot You Need Satan…) en Clint Eastwood als steller van de hypothetische vraag waaruit het als rauw vlees aan het bot lillende Robocop 4 – Fuck Off Robocop ontsproot.

Ook zeker vermeldenswaard was de medley – jawel, u leest het goed – waarmee de show werd afgesloten en waarin (stukjes) French Lessons, Singing Of The Bonesaws, Lapsed Catholics Are The Worst en onvermijdelijk ook McClusky’s Lightsabre Cocksucking Blues min of meer naadloos aan elkaar werden gespiest vooraleer Falkous naar goede gewoonte het drumstel van Jack Egglestone deconstrueerde terwijl hij zijn gitaar uitdoofde op de rand van de kickdrum.

John Crombez had het bij het rechte eind om deze in se gelijkgerichte band aan het werk te willen zien. En wie weet is hij wel Metallica-fan en heeft hij meteen ook nog iets bijgeleerd.

10 februari 2017
Patrick Van Gestel