G3 2018: Joe Satriani, John Petrucci, Uli Jon Roth - Positieve duels
Stadsschouwburg Antwerpen, 21 april 2018
“I thought, when I go to a concert, if all of a sudden I saw three of my favorite players get up on stage and start playing the greatest guitar hits from the last decades, I’d be in heaven”, is hoe Joe Satriani het ontstaan van G3 uitlegt in een interview. Inmiddels gaat het principe al sinds 1995 mee. En in Antwerpen waren er toch een aardig aantal fans opgedaagd, al was de Stadsschouwburg lang niet uitverkocht.
Ook nu weer had Satch (Satriani's koosnaampje bij de fans) twee collega's gevonden om mee het mooie weer te maken. Uli Jon Roth was er daar één van. Roth verdiende zijn sporen bij Scorpions en Electric Sun, maar maakte ook nogal wat soloplaten. Inmiddels bleek er helaas nogal wat sleet op zijn formule te zitten. Niet dat het hem aan vingervlugheid ontbrak. Spelen leek hem prima af te gaan. Alleen had hij het zingen beter aan zijn ritme-gitarist Niklas Turmann overgelaten. Dat bleek ook en vooral tijdens de cover van All Along The Watchtower, die de drie snarentovenaars aan het einde van de show gezamenlijk ten berde brachten.
Songs als Sun In My Hand en Fly To The Rainbow, ingeleid door een enkel door synths begeleide Roth, verwezen vooral naar de jaren zeventig, toen Scorpions effectief hoogtij vierden, maar leken hier eerder gedateerd over te komen. Bovendien leek de mix van de band ook niet helemaal juist te zitten. Dat nam nochtans niet weg dat het publiek dit absoluut kon smaken en bijzonder enthousiast reageerde na de zes songs tellende set.
Je kan het G3-gegeven eigenlijk zien als een mini-festivalletje waarbij de gitaar de gemene deler is. Elk van de drie helden had dan ook een eigen band bij zich, waarbij John Petrucci zich duidelijk het meest had ingehouden. Aan bas en drums had de leadgitarist van Dream Theater genoeg om zijn ding te doen. Daarbij schrok hij er, net als hij dat bij Dream Theater durft te doen, niet voor terug om uitstapjes richting thrash- en andere metals te doen. Het is trouwens een goed bewaard geheim dat hij er ook nog een solocarrière op na houdt, waaruit hij hier volop putte. Het was heerlijk om te horen hoe Petrucci de riffs van Jaws Of Life de stilte liet verscheuren of hoe hij je hart deed opspringen met het toepasselijke The Happy Song. Het moge duidelijk zijn dat Petrucci een stuk meer in het heden staat dan zijn voorganger.
Maar het was voor Joe Satriani dat de meeste fans waren afgezakt naar het centrum van de Koekenstad. Die had dan ook iets te vieren. Want met zijn nieuwe plaat 'What Happens Next', heeft Satriani weer een andere weg ingeslagen. En opener Energy was daarvan de perfecte illustratie. Het nummer deed zijn naam namelijk alle eer aan en zette meteen de vlam in de pan. Veel nood aan communicatie was er verder niet. Satch ging dus gewoon vrolijk verder met Catbot, waarbij hij het toch weer niet kon laten om zijn tanden als plectrum te gebruiken.
Nog een heuglijk feit in de carrière van Satriani was het dertigjarig jubileum van 'Surfing With The Alien', dat hem noopte om Satch Boogie en Always With Me, Always With You op te dissen, opgeluisterd met tot zwart-witte lijnen herleide versies van de oorspronkelijke videoclips. Noteer trouwens de uitstekende steun die Mike Keneally (gitaar en toetsen) bood bij dit alles. In Cataclysmic kreeg hij trouwens nog de kans om ook zelf even te schitteren.
Genieten was het misschien nog het meest van Circles, waarin de man met de onafscheidelijke zonnebril het niet schuwde om zijn gitaar de experimentele, bijna noisy kant uit te sturen. Voeg daar nog een klassieker als Summer Song aan toe en je kreeg een kort, maar uitmuntend staaltje van 's mans kunnen.
En G3 zou G3 niet zijn, mochten de drie heren hun kunnen niet combineren. Daarvoor hadden ze effectief drie gitaarklassiekers uitgekozen. Waar de middelste daarvan (zie ook eerder in dit verslag) een stuk korter en gebalder had gekund, waren de versies van Highway Star ( Deep Purple) en Immigrant Song (Led Zeppelin) wel de moeite, ook al omdat Roth-zanger Niklas Turmann daar de vocalen voor zijn rekening nam. Het was leuk om die drie topsongs nog eens een keer te horen, maar echt veel meerwaarde hadden ze verder niet.
Dit was één van de betere G3-uitgaves, die aantoonden dat Joe Satriani nog steeds de “sheriff in town” is. Maar John Petrucci laat zich niet onbetuigd en is een waardig opponent voor de kale meester. Wij waren in elk geval blij dat dit soort duels, in tegenstelling tot in de westerns, altijd positief uitdraaien.