Gary Numan - Gestileerd ouder worden
Trix, 8 maart 2018
Wat te doen op een doordeweekse donderdagavond in maart? Voor sommigen een onmogelijk te beantwoorden vraag, voor ons een evidentie: naar een concert van Gary Numan in muziekcentrum Trix trekken natuurlijk! Het Engelse new wave-icoon trad daarmee al voor de tweede maal in een half jaar tijd op in ons land. Ditmaal beloofde het zelfs een extra feestelijke avond te worden, want uitgerekend vandaag bereikte hij de kaap van zestig jaren.
In tegenstelling tot zijn vorige Belgische passage had nonkel Gary voor de gelegenheid wél een aangenaam voorprogramma meegebracht. Wat zeggen we, aangenaam? Het uit Los Angeles afkomstige trio Nightmare Air had aan een handvol stevige, melodieuze nummertjes genoeg om ons te overtuigen van hun potentieel. Was het nu shoegaze of psychedelische indierock? Eerlijk gezegd zal het ons worst wezen. Het klonk en zag er in elk geval goed uit.
Wie er ook nog heel goed uitzag voor zijn gevorderde leeftijd, zij het dan onder de obligate laag make-up, was synthpoppionier Gary Numan. Zijn extravagante uitstraling en maniëristische dansbewegingen heeft hij tot op heden weten te bewaren. Zijn optredens zijn bijgevolg alleen al op visueel gebied een must see. Bovendien kreeg Numans vorig jaar verschenen album ‘Savage: Songs From A Broken World’ de beste recensies uit zijn carrière; en niet onterecht. Om maar te zeggen dat het niet zo onverwacht was dat ook deze zaal reeds maanden op voorhand uitverkocht was.
In Antwerpen zagen we vooral generatiegenoten van Gary in het publiek, mensen die met zijn muziek zijn opgegroeid, maar gelukkig ook een aantal jongeren (kinderen van Numanoïds?). En die genoten net als ons met volle teugen van ’s mans nieuwste werk: onder meer de sfeervolle, donkere opener Ghost Nation, het midtempo Mercy, een dansbaar en opzwepend Pray For The Pain You Serve en het mooie Bed Of Thorns kwamen aan bod.
Net als in Leuven (het eerste deel van de ‘Savage’-tournee) was er ook behoorlijk wat plaats voorzien op de setlist voor tracks uit voorlaatste album ‘Splinter: Songs From A Broken Mind’. Zo werden bijvoorbeeld het epische Everything Comes Down To This, het mooie Here In The Black (met zijn vele tempowisselingen) en het uptempo Love Hurt Bleed gespeeld. Maar natuurlijk werd er ook nog teruggegrepen naar de beginperiode met onder andere het melodieuze Metal en het prachtige Down In The Park.
De geluidsmuur van synths, gitaren en drums stond wederom als een huis, de lichtshow en stroboscopen deden hun werk, alleen… die lijzige, karakteristieke stem van Numan had best wel wat meer naar voren mogen gemixt worden, als je het ons vraagt! Ook de live backingvocals van Gary’s dochter Persia tijdens My Name Is Ruin ontbraken deze keer, maar dit verslavende nummer vormde toch andermaal een hoogtepunt in de set. Het was het begin van een geslaagde finale, waarin de nieuwe meezinger When The World Comes Apart geprangd zat tussen goud van oud; de onvermijdelijke hitsingles Cars en Are ‘Friends’ Electric? met name.
Alvorens ons tevreden huiswaarts te sturen met nog twee bisnummers (het heerlijke, poppy Me! I Disconnect From You en een slepend A Prayer For The Unborn) werd het feestvarken natuurlijk nog op passende wijze gevierd met een korte speech op het podium door één van zijn bandleden (waarna de nodige knuffels volgden), een videoboodschap van Persia en een paneel vol verjaardagswensen van aanwezige concertgangers. We zagen de anders zo afstandelijk ogende new wave-veteraan zowaar even een traantje wegpinken. Gelukkige zestigste verjaardag, ook vanwege ons, Gary, en nog veel uitverkochte shows gewenst!