Gent Jazz 2018: Melanie De Biasio, Wim Mertens,... - Tussen eigenzinnig en bezwerend
Bijloke, 1 juli 2018
Dit was de dag bij uitstek om vers jazztalent te ontdekken op Gent Jazz. Maar er was nog meer op deze uiterst geslaagde festivaldag.
De homeboys van Steiger mochten het hoofdpodium openen, omdat zij de laureaten waren van Jong-Jazz Talent Gent (2017). Met het prijzengeld van vorig jaar hebben ze een plaat opgenomen, ‘Locations’, die in september moet uitkomen. Het trio trok de hort op en liet zich inspireren door diverse locaties en nam ook ter plekke de nummers op. Er werden ook geanimeerde visuals bij ieder nummer gemaakt, maar die kwamen niet volledig tot hun recht in de grote tent. Steiger mocht een lange set spelen, maar bleef boeien tot het eind. De stijl variereerde van hardcore jazz tot meer ingetogen stukken. Bij sommige tracks leek het erop of er ook omgevingsgeluiden van de oorspronkelijke locaties verwerkt waren; zo hoorden we vogelgeluiden terwijl er een bos op de projecties verscheen.
Verder waren er vandaag drie bands die zich dankzij het Kask en het Koninklijk Conservatorium van de HOGent op de Garden Stage aan het grote publiek mochten voorstellen. De act die eruit sprong was Gilman. Alweer een trio uit Gent, maar met jazz had dit niet veel te maken. De combinatie van soulvolle, dramatische vocalen, badend in reverb, elektronische klanken en een tegendraadse gitaar refereerden heel sterk aan How To Dress Well. De cover van Joni Mitchells A Case Of You was echt beklijvend. Nog niet echt een heel eigen gezicht deze Gilman, maar wel degelijk een ontdekking!
Met Joep Beving en Wim Mertens stonden er twee generaties neoklassieke pianisten na elkaar geprogrameerd op het hoofdpodium. De eerste kwam het hoofdpodium op als een echte Hagrid en nam plaats naast zijn buffetpiano, die wel een speelgoedmodel leek naast zijn rijzige verschijning. Met gekruiste benen en op blote voeten nam hij de tijd om uitleg te geven bij zijn muziek en maande hij het publiek aan om niet na ieder nummer te applaudiseren. Zo gezegd zo gedaan en het publiek gaf zich gewillig over aan de sobere composities, die nog het meest deden denken aan de solo piano works van Dustin O’Halloran. Het pubiek bleef heel stil, zodat we enkel gestoord werden door de andere festival- en stadsgeluiden; en dat waren er nogal wat. Ook het gefluit hoorden we weer, en dat deed ons twijfelen of het toch dezelfde vogeltjes zouden geweest zijn tijdens het nummer van Steiger. Het publiek was redelijk euforisch en Joep kreeg zowaar een staande ovatie op het einde van de set. Zelf waren we nog niet overtuigd of Joep Beving iets toe te voegen heeft aan het werk van Nils Frahm, Olafur Arnalds, Peter Broderick en consorten waarvan onze kast al vol staat.
Een groot deel van die kast is trouwens gevuld met het ouevre van de volgende man die op het hoofdpodium stond: Wim Mertens. Deze landgenoot is al actief sinds de jaren tachtig en kan beschouwd worden als één van de grondleggers van de minimalistiche stroming en dus ook van de nieuwe golf neoklassieke componisten. Vandaag trad hij op in trio-bezetting, met Lode Vercampt (cello) en Dirk Descheemaeker (klarinet en sopraansaxofoon). Er was ons een set beloofd met “zijn bekendste meesterwerken” en stukken uit de meest recente trilogie ‘Cran Aux Ouefs’. In de praktijk kwam dit neer op een set met recent werk, aangevuld met drie “oudjes” op het eind waarvan Watch! En Struggle For Pleasure het meest herkenbaar waren. Gelijk heeft hij natuurlijk. Bob Dylan speelt ook waar hij zin in heeft. En Wim Mertens is altijd goed.
Een heel ander geluid, maar van een gelijkaardige klasse was natuurlijk Melanie De Biasio, de headliner van de dag. Het was de eerste keer dat we haar live aan het werk zagen en ze stelde niet teleur. “Bezwerend”, is een woord dat kwistig gebruikt wordt in concertbesprekingen, maar nu was het echt op zijn plaats. Wie bereid was om de nodige concentratie op te brengen, kon zich laten meeslepen door de zanglijnen van Melanie De Biasio die afwisselend dwingend en sussend van toon zijn. In combinatie met de traag opgebouwde, repetitieve ritmes en de bodylanguage van deze dame hadden zij een bedwelmend effect. Bezwerend dus, en na een tijd hadden we door dat de toverspreuken eerder op de zangeres zelf gericht waren dan op het publiek. De set bestond vooral uit werk van de laatste twee langspelers en uit ‘Blackened Cities’. Een bis kon niet uitblijven en bestond ondermeer uit The Flow, No Deal en I’m Gonna Leave You als gepaste, ultieme uitsmijter. Een prachtig optreden.
Als toemaatje zagen we op de Garden Stage nog Tristan aan het werk; een frisse, koude douche na deze warme festivaldag. We hoorden flarden Liz Frazer en Bjork in haar vocalen en zagen een jonge, energieke bende muzikanten die duidelijk veel plezier hadden op het podium. Ook vogelgeluiden hier op het eind en deze keer waren we wel zeker dat ze uit een doosje kwamen. Check haar EP ‘Illusje’ nu, voor hij een collectors item wordt.