Grant Lee Phillips - Eén man, één gitaar

undefined, 20 februari 2017

Wij hebben de succesjaren van Grant Lee Buffalo (1992-1994) nooit bewust meegemaakt. Degene, die we moeten bedanken om ons die band te leren kennen, is Daan. Het was hij die Fuzzy coverde in het kader van 'Rendez-Vous', de viering van vijfentwintig jaar Studio Brussel in 2008. Daardoor zijn we gaan opzoeken waar dat nummer eigenlijk vandaan kwam, stootten we dus vanzelf op Grant Lee Buffalo en in één beweging op Grant-Lee Phillips.

Grant-Lee Phillips kwam onlangs weer zachtjes in de aandacht als “die gast uit Gilmore Girls”, maar dat is niet de reden dat hij nu op tournee is. Die reden heet ‘The Narrows’ en is al de achtste en misschien wel beste plaat van Phillips als soloartiest.

Phillips heeft, ondanks het feit dat hij dus al heel wat jaren meedraait, nog altijd geen groot bereik. Dat zag je ook aan de opkomst in De Roma. Het was een zittend concert en om de grote gaten in het publiek niet al te zeer te doen opvallen waren de stoelen rondom tafeltjes geplaatst, met telkens een theelichtje in het midden. Hadden de mensen meteen ruimte om hun – Tournée Minerale ten spijt – Duvels, Bollekes en Tripels uit te stallen.

Net die opstelling droeg bij aan de gezelligheid van ‘An Evening with Grant-Lee Phillips’. Hij had immers zijn band thuis gelaten en stond in zijn eentje op het podium met welgeteld één gitaar. We hebben al artiesten gezien die schitteren in zo’n opzet – Damien Rice is er een meester in – maar de set van Phillips miste toch wat  dynamiek om van begin tot eind (nochtans maar anderhalf uur) te boeien. De meeste nummers begonnen en eindigden op dezelfde manier en sommige waren zelfs onderling inwisselbaar.

Dat gezegd zijnde: het viel wel op dat de prijsbeestjes uit dat laatste album kwamen. In openingsnummer Tennessee Rain liet Phillips horen dat zijn verhuis van Californië naar het veel minder zonnige Tennessee ook een weerslag had op zijn muziek en Cry Cry is niet alleen het hoogtepunt van dat nieuwe album, maar bleek ook het hoogtepunt van de hele avond.

Op zijn best was Phillips, als hij een nummer inleidde met een kort verhaaltje over hoe het nummer tot stand gekomen was, omdat hij je op die manier meteen in de juiste sfeer bracht. Zo vertelde hij voor Taking On Weight In Hot Springs, ook een nieuwe, dat hij graag met de trein reist omdat hij inspiratie krijgt als hij lang genoeg door het venster staart naar verlaten landschappen en dus ook graag schrijft op treinen en we begrepen zowaar meteen wat hij bedoelde. Mona Lisa ging over een meisje aan wie hij zijn hart ooit verloren had in Parijs en See America was het overblijfsel van een urenlange taxirit van New York City naar Manhattan, toen chauffeur noch passagier de weg wist. En, zei hij erbij, “Laat het een metafoor zijn voor het feit dat je soms eerst moet verdwalen voor je jezelf weer kan vinden.” Mooi.

Uiteraard werd er ook oud werk van Grant Lee Buffalo opgediept, iets wat in deze uitgeklede vorm soms werkte, maar soms ook gewoon niet. We waren blij met Mighty Joe Moon, Happiness en Fuzzy (in welke versie je dat nummer ook speelt, het is niet kapot te krijgen), maar het ontbreken van Jupiter And Teardrop – ook tijdens deze tournee een vaste waarde op de setlist – stemde ons droef.

Nog een laatste rariteit: het nummer, dat Phillips het best leek te zitten, was een cover. Op het einde van de reguliere set koos hij voor Hickory Wind van Gram Parsons/The Byrds. Op basis van deze cover zouden wij meteen tekenen voor een “Grant Lee Phillips does Gram Parsons”-show.

Nog een snelle conclusie: Grant Lee Phillips is een sympathieke pee, maar op ‘An evening with...’ was hij te vaak vrijblijvend en soms zelfs een tikje saai. Eerlijk? We hadden meer verwacht.