Graspop Metal Meeting 2018 - Dag 3: Oldies but young 'uns

Graspop Metal Meeting, 22 juni 2018 - 24 juni 2018

Koning Eddie was vertrokken. Op zaterdag maakte Koning Voetbal zijn blijde intrede op de Graspopweide. Speciaal voor de wedstrijd tegen Tunesië was aan de ingang van de camping een heus fandorp opgericht, compleet met eet- en drinkstandjes. Met voetbal houden we ons hier niet bezig en dus focussen we liever op wat er nadien nog te beleven viel op de verschillende podia.

 

Zowat aansluitend op de wedstrijd kwam het Griekse Planet Of Zeus in actie in de Metal Dome. Ze kregen de tent direct enthousiast aan het springen; totdat, aan het einde van het openingsnummer, plots het geluid wegviel. Iets later zou de PA hen nog eens in de steek laten. Ze trokken zich daar evenwel niets van aan en speelden gewoon verder met de eigen versterkers als enige geluidsbron. De toeschouwers vonden het hoe dan ook allemaal geweldig.

 

Ook bij Accept ontbrak het niet aan enthousiasme. Verplichte, nieuwere nummers als Die By The Sword en Pandemic zaten al heel vroeg in de set waardoor het Duitse vijftal spoedig een blik Dirkschneider kon opentrekken. Die Mark Tornillo mocht dan een uitstekend zanger zijn, maar het publiek wilde klassiekers als Restless And Wild, Metal Heart en afsluiter Balls To The Wall. En dat beseffen gitarist Wolf Hoffman en co dan ook. De synchrone gitaarmoves maakten het plaatje helemaal compleet.

 

Bij Arch Enemy en Alissa White-Gluz bleek dat even helemaal anders te liggen. In tegenstelling tot de voorgangers putten de Zweden voornamelijk uit de twee albums waarop de blauwharige Canadese de boel bijeen schreeuwt. Voeg daar dan de opnieuw makke sound nog eens aan toe en je krijgt een toch tegenvallende show. Die vlammenwerpers en enkele sterke nummers uit het Angela Gossow-tijdperk - zijnde My Apocalypse, We Will Rise en afsluiter Nemesis - maakten veel, maar bijlange niet alles goed.

 

De bands volgden elkaar weer in sneltempo op, daar aan de Main stages. Op de 2 was het dan aan Kreator. Ook brulboei Mille Petrozza kreeg bij aanvang van de show af te rekenen met oorverdovende bassen. De moshpit vormde zich desondanks snel en vele duizenden kelen brulden enthousiast mee met het nieuwe Hail To The Horns. Ook andere nieuwe nummers als Satan Is Real en Fallen Brother (voor de gelegenheid opgedragen aan de pas overleden Vinnie Paul) gingen er vlotjes in. Enkele jaren geleden, op Alcatraz, bewezen Petrozza en co nog dat ze geen grote hits nodig hadden om een weide in brand te steken, maar op het grotere Graspop namen ze met nummers als Enemy Of God, Violent Revolution en afsluiter Pleasure To Kill toch het zekere voor het onzekere.

 

Dave Mustaine volgde met zijn Megadeth dan weer de tegenovergestelde redenering. Nummers als Hangar 18, Peace Sells... But Who's Buying, Symphony Of Destruction en Holy Wars... The Punishment Due zijn uiteraard no-brainers.

 

Om de rest van de zeventig minuten durende set te vullen, deden Mustaine en co voornamelijk een beroep op minder bekende nummers uit de 'Rust In Peace'- en 'Peace Sells... But Who's Buying?'-periode. Zo was The Conjuring terug nadat Mustaine als herboren christen jarenlang had geweigerd het nummer nog te spelen en schudde hij ook My Last Words uit de mouw ter ere van Vinnie Paul.

 

Met Mechanix maakte hij ook nog eens zijn aandeel in het vroege succes van Metallica duidelijk, al bleek het publiek de tekst van hun versie van The Four Horsemen nog steeds beter te beheersen. Eerder een set voor de echte fans dan voor een festivalpubliek, zou je dan denken.