Greta Van Fleet - De fans hebben altijd gelijk

Ancienne Belgique, 27 oktober 2018

Greta Van Fleet - De fans hebben altijd gelijk

Pitchfork sabelde de laatste plaat van Greta Van Fleet ongenadig neer. Maar de Ancienne Belgique zat wel afgeladen vol met een bijzonder divers publiek van oudere muziekliefhebbers, die de high die ze voelden bij Led Zeppelin wilden herbeleven, en jongere blagen, die nog nooit iets dergelijks hadden meegemaakt.

Meereizen met een sensatie als Greta Van Fleet is een voorrecht. Je staat elke avond voor volle zalen en daarvan blijft altijd wel iets hangen. Bij Goodbye June zijn dat vooral de twee laatste nummers van een set met songs die steevast bergop gingen, maar nooit de top leken te halen. Tot Secrets In The Sunset dus, waarmee het voor ons althans wel lukte. Afwisseling genoeg en alles paste als een puzzel in elkaar. Met de afsluiter Oh No Werd er dan toch nog op een high afgerond. Een zanger die bij het stevige werk deed denken aan het gekrijs van Axl Rose en in de zachtere regionen zowaar aan Devendra Banhart, het lijkt misschien vreemd, maar in die laatste nummers werkte het.

 

Het is eenvoudig om een band onderuit te halen. Je vindt altijd wel iets waarmee je kan prikken. Maar hier stonden ze toch maar, de vier jonkies van Greta Van Fleet, net de beugels ontgroeid en veelvuldig de hagelwitte tanden en de blote kiekenborst – hello #metoo – tonend aan dit uitermate gretige publiek, dat erom vroeg om betoverd te worden. En daar waren geen Oscar-&-The-Wolf-in-het-Sportpaleis-toestanden voor nodig. Een eenvoudige setup, wat lampen in halve maan-vorm op de achtergrond, niet eens een drumpodium voor de verbeten, tandenknarsende trommelaar Danny Wagner, die – zelden gezien – zowaar de show mocht afsluiten met een drumsolo.

 

Het was de muziek waarom het hier moest draaien. En de drie broertjes Kiszka hadden dat perfect begrepen. David Ruffins My Whole World Ended werd ingezet als inleiding vooraleer Josh met zijn klok van een stem Brave New World liet schallen door een gefascineerde AB, nadat hij nog even gecheckt had of de fans “Ready to groove?” waren.

 

Last van zenuwen bleken ze al lang niet meer te hebben. Te vaak hadden ze waarschijnlijk al gezien dat de opgedaagde toeschouwers hen alle vertrouwen schonken; het vertrouwen om meegenomen te worden naar een verleden, dat er (nog maar eens) om vroeg om opgerakeld te worden. Black Crowes deden het hen al voor, Rival Sons doen het nog steeds, maar Greta Van Fleet lijkt de bijna-hysterie te hebben heruitgevonden. Tenminste als we even rondom ons keken en de ogen van grijizende koppels zagen glanzen, zij aan zij met enthousiaste duivelshorens die vastberaden werden getoond door piepjonge Duitsers (!!), Hollanders en Belgen uit beide landsdelen.

 

Ok, de solo van gitarist Jake in Edge Of Darkness (inclusief gitaar in de nek) mag wel wat bijgeknipt worden. Wij vroegen ons trouwens af of hij aan één of andere elastiek was bevestigd zoals hij heen en weer wiebelde aan zijn pedalentrein. Maar van Flower Power, met bassist Sam aan het Hammond-orgel, waren wij wel onder de indruk en ook de covers van Evil (Howlin' Wolf) en van Mott The Hoople's Lay Down mochten er zijn. De platenkast van ma en pa Kiszka heeft duidelijk zijn sporen nagelaten. Alleen werd hiermee een beetje logisch het enthousiasme in de zaal een tikkeltje getemperd.

 

Maar geen nood, er was nog een pittig Lover Leaver (Taker Believer) om de set mee af te sluiten en – vooral – een bijzonder gretig onthaald Black Smoke Rising om de bisronde mee te beginnen. Afsluiten werd er dan gedaan met Safari Song en de eerder vermelde drumsolo.

 

Robert Plant is fan. En werd ook Led Zeppelin ooit niet afgedaan als een schaamteloze kopie van de oude bluesmeesters? Hoe dan ook hebben de fans altijd gelijk. Daar kan geen Pitchfork iets aan veranderen. En gelukkig maar.

 

Greta Van Fleet @ Ancienne Belgique  27/10/2018

28 oktober 2018
Patrick Van Gestel