Haley Heynderickx - Uit het doosje

Ancienne Belgique, 20 mei 2018

Sommige artiesten zou je het liefst in een doosje willen stoppen, verborgen voor de rest van de wereld zoals de kever die je ving als een kind en meenam naar school in een luciferdoosje. En dan, af en toe, het doosje een beetje openschuiven om stiekem de schoonheid van zijn glanzende schilden te bewonderen.

Zo’n artiest is Haley Heynderickx, de singer-songwriter uit Portland met de meest Vlaams klinkende naam. En ja, haar voorouders langs vaders kant, zijn van hier, maar haar Filipijnse moeder gaf haar meer exotische looks mee. Haar grote, donkere ogen, blonken vochtig bij het zien van het volgelopen Salon van de Ancienne Belgique.

Ze had maar vijf mensen verwacht en toen haar manager zei dat ze een probleem hadden, dacht ze even dat er maar drie opgedaagd waren. Maar neen, het zaaltje zat dus vol en het is dus al te laat om haar nog in een doosje weg te stoppen, verborgen voor de rest van de wereld.

Eigen schuld natuurlijk. Mensen lazen blijkbaar onze recensie en onze concertgids – al konden die van De Standaard – ook hun mond niet houden over ‘I Need To Start A Garden’, de fantastische debuutplaat van deze Amerikaanse, ruwe diamant. Trouwens, deze meid verdient het om niet langer in hotels te moeten slapen waar onder de omgedraaide koffiekop een spin zit en uitgedrukte peuken van de vorige gast op het nachtkastje liggen.

We hebben het al vaak geschreven: Untitled God Song is een van de beste songs die we ooit hoorden. En liet Heynderickx nu net met deze parel haar set starten. We hoorden achter ons monden openvallen van verbazing en zelf zaten we ook met de shakes: die stem, zo krachtig en toch gevoelig, die fijne vingers die zo delicaat aan de snaren plukten, die met opzet vals klinkende noten bij het bottlenek-gedeelte. We wisten het allemaal bij voorbaat, maar toch werden we weer midscheeps geraakt.

En zelfs de buzz in haar door Ryanair gesponsorde gitaar – lees: kapot geraakt tijdens het transport – kon de betovering niet verstoren in het lange Worth It en Ayon’s Kitchen, dat haar deed denken aan thuis waar ze een nieuwe kamergenoot had waarmee ze maar moeilijk contact mee kon krijgen, maar die wel positief reageerde op een riffje dat ze speelde. Ze bleef die riff steeds maar herhalen, telkens ze wou praten met haar kamergenoot en uiteindelijk bouwde ze een song rond. De kamergenoot vond het nog steeds fantastisch. Wij ook.

Zelf heeft ze ook best moeite met relaties, of toch zeker om liedjes over de liefde te schrijven. Zo vertelde ze als inleiding op Simple Song. Zij schrijft liever liedjes over tuinieren over boeken en films. Dat No Face  deels geïnspireerd was op de film ‘Spirited Away’ van Hayao Miyazaki wisten we trouwens al, maar niet dat het een metafoor was voor liefde waarbij een van de twee partners de ander verslindt met zijn/ haar problemen. "Eet geen mensen", was Heynderickxs' advies.

Omdat ze het leuk vindt om haar publiek te tonen welke artiesten haar inspireerden, speelt Heynderickx af en toe covers. Zo ook in de AB waar ze een integere versies bracht van Blues Run The Game van Jackson C. Frank en Rex’s Blues van Townes Van Zandt. Niet dat ze dat eigenlijk nodig had, want haar eigen materiaal is sterk genoeg om te blijven boeien, zelfs zonder haar hitje Oom Sha La La in de set.

Wel op de setlist: Drinking Song; al bekende ze dat ze voor vanavond niet begreep waarom sommige artiesten zoveel water drinken tijdens een show. Dat deed ze nu zelf wel om verschillende redenen: ten eerste bleek de Brusselse lucht haar allergie op te wekken en ten tweede liep de temperatuur in het Salon zo hoog op, dat Heynderickx opriep om gerust wat te strippen zolang iedereen zich daar goed bij bleef voelen en ze lanceerde ook een oproep om een naam te bedenken voor het gezamenlijk opgewekte parfum aan lichaamsgeuren. Niemand die het waagde, al hadden wij “Haleys’ Sneeze” willen roepen.

Toen ze zich even later beschaamd omdraaide omdat ze dringend haar neus  moest snuiten en ze geen zakdoekje bij zich had, staken verschillende mensen prompt tissues naar haar uit wat bij haar een verrukt “I feel like Bob Dylan asking for an harmonica” uitlokte. Wie bleef onberoerd bij zoveel charmant gestuntel?

Er volgden nog Slow Walking, dat niet op de plaat staat en gaat over het gevoel dat ze had toen ze op korte tijd vernam dat twee van haar exen een nieuw lief hadden gevonden, en een uitgeklede versie van The Bug Collector (zonder blazers). Toen was het concertje voorbij. Amper vijfenveertig minuten had het geduurd, maar dat was volgens Heynderickx het maximum voor akoestische muziek. Voor ons had het alvast nog veel langer mogen duren, maar ons kevertje ontsnapte en spreidde haar vleugels, de vrijheid en ongetwijfeld het grote succes tegemoet. Maar wij waren er wel bij, bij haar eerste passage in België.

Foto's? Hierzo!