Happy Mondays - Man van de match : Bez
De Vooruit, 21 september 2025
Of er nu echt nog veel mensen zaten te wachten op een reünie van Happy Mondays weten we niet. Toch moesten we eens glimlachen, toen het concert werd aangekondigd. Al is het maar omdat Happy Mondays je onvermijdelijk doen denken aan Bez en aan Bez denken je altijd doet glimlachen. Zondag was het zover, en landde de band na een drietal decennia nog eens in de Vooruit. Toen we samen met het voorprogramma de zaal betraden, was die nog redelijk leeg, maar uiteindelijk bleken toch wel velen de weg te hebben gevonden naar Shaun Ryder en co. En het mag gezegd: ongelijk hadden die niet. We hadden de verwachtingen veilig naar beneden afgesteld, maar het werd een compromisloze, gezapige avond met de pioniers van de Madchester-scene.
Voor we aan het nostalgische deel van die avond begonnen, mochten The Gulps de zich met mondjesmaat vullende zaal opwarmen. Het eclectische gezelschap was wellicht nog niet geboren in de hoogdagen van Happy Mondays, maar ademde desondanks de sfeer van de Britpop-dagen uit. Met Alan McGee, de legende achter Creation Records, als manager is dat ook niet verwonderlijk. Het vijftal mag alweer met Happy Mondays op tour (eerder tourden ze ook al met P.I.L.) en knokte in Gent hard om zieltje na zieltje te winnen. Met catchy rocksongs, van een glam randje voorzien door frontman/uitslover Javier, slaagde het zestal daar best wel in. “It’s a long way to the top if you want to rock’n’roll”. The Gulps timmeren er hard aan en we zien hen ongetwijfeld nog terug in de Belgische zalen of – nog beter – de festivals.
Na een wel heel lange intro, kwam niet Rowetta het podium opgestapt (zij verliet vorig jaar Happy Mondays), maar wel Firouzeh Razavi, de echtgenote van Bez. Ze mocht de zaal verder aanstoken totdat Shaun Ryder en Bez uit de coulissen kwamen om opener Kinky Afro te laten ontploffen. Als je van lang weggeweest terugkeert, kan het geen kwaad met een bommetje af te trappen. Firouzeh – Fru voor de vrienden – zong de ziel uit haar lijf en Bez sprong al meteen over de monitors om vooraan zijn iconisch weirde danspasjes te doen, zichzelf daarbij begeleidend met de al even iconische sambaballen.
Een concert lang was het Bez die alle aandacht naar zich toe zoog en de show draaiende hield. In de achtergrond deden de (grotendeels originele) bandleden hun muzikale ding en stond Ryder nogal statisch de autocue af te lezen. We konden ons niet van de indruk ontdoen dat hij zelfs bij de songs, die tot de collectief muziekgeschiedenis behoren, dat geheugensteuntje nodig had. Desalniettemin straalde de intussen kale zestiger een zekere cool uit. Hij vond het zelfs met een smalende knipoog nodig om Bez erop te wijzen dat hij toch wat voorzichtig moest zijn nu hij ook de kaap van de zestig gepasseerd was. Tussen de songs mompelde hij van alles waarvan we vooral niets begrepen. Vaak keek hij verwonderd naar de setlist aan zijn voeten om zich dan luidop af te vragen of het volgende nummer uit de eighties dan wel uit de nineties kwam. Die ene keer dat we de woorden wel konden ontwaren, gaf hij aan dat ze met de volgende song in 'Top Of The Tops' op de BBC waren geweest. Die Loose Fit hielp de twijfelaars de vooroordelen opzij schuiven en zich als was het een no-brainer over te geven aan dit retro-feestje op zondagavond. De funky cocktail van rave en indie, die de band destijds op de kaart zette, werd in de Vooruit tot leven gewekt met Rave On en Mad Cyril.
Vooraan zagen we fans Bez’ danspasjes imiteren terwijl de man zelf de sambaballen deelde met fans in het publiek die zo heel eventjes deel werden van Happy Mondays. Hoezeer de show in Gent samenhing met de kapriolen van deze mascotte, werd duidelijk toen Bez tijdens Bobs Yer Uncle even in de coulissen op adem kwam. Met enkel de uithalen van zijn vrouw en de eerder roerloze podiumpresence van Ryder viel op dat het optreden even als een pudding in elkaar zakte. Maar daar was hij algauw terug om de baslijn van Hallelujah van beeld te voorzien. Wie nog twijfelde of het een goede zaak was om op zondag buiten te komen, werd over de lijn getrokken door 24 Hour Party People, het anthem uit het debuutalbum uit 1987 dat later ook de titel werd van een film over die woeste jaren in Manchester. De set, die met een klepper begon, eindigde met die andere voorspelbare klepper Step On. Bij een vorige passage in dezelfde zaal had een onverlaat het zinnetje “Call the cops” nogal letterlijk genomen en werd de zaal nog voor het concert ontruimd voor een (vanzelfsprekend valse) bommelding. Anno 2025 mocht Shaun Ryder op het stipje voor de autocue blijven staan, terwijl Bez een laatste keer de zaal opjutte.
Terwijl Step On nog nasmeulde, hoorde je Ryder, met de microfoon nog vragen aan Fru of ze gewoon op het podium zouden blijven dan wel even weg moesten vooraleer de bis aan te vatten. Het werd dat laatste, waarna Bez als eerste terug het podium opstormde om “One more tune!”, te beginnen scanderen. Zo gezegd, zo gedaan, en Wrote For Luck mocht een acid house-punt achter de avond zetten.
Kreeg het publiek voor z'n 45 euro een memorabel briljant optreden? Nee, verre van. Was het een redelijk aangenaam weerzien met oude bekenden op het podium en in de zaal? Jawel! Happy Mondays speelden een soort greatest hits-set zonder ook maar enige aanstalten te maken om iets nieuwerwets hips te proberen. En dat was maar goed ook. In deze bizarre tijden zouden we bijna gaan denken dat Bez de enige is die de wereld nog kan redden.