Het Zesde Metaal - Op subtiele wijze aan de top

undefined, 26 februari 2017

p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px Calibri; -webkit-text-stroke: #000000} span.s1 {font-kerning: none}

Een gevestigde waarde in het Vlaamse muzieklandschap kan je Het Zesde Metaal ondertussen zeker noemen. Met vierde langspeler ‘Calais’ onder de arm trekken ze op dit moment door Vlaanderen voor een clubtournee die volledig uitverkocht is. Wij troffen Wannes Cappelle en zijn kornuiten precies halverwege die tour in Cactus Muziekcentrum in Brugge.

Door die vier albums, aangevuld met een ep, kan de band ondertussen reeds putten uit een serieuze backcatalogus en kon ze het zich zelfs permitteren om debuutalbum ‘Akattemets’ volledig links te laten liggen. Geen probleem; topsongs bij de vleet!

Er werd alvast ingetogen en dreigend geopend met Paradis dat zich geleidelijk aan ontplooide en met een minimaal arrangement toch een maximaal effect wist te bereiken. Onmiddellijk daarop kregen we een duo uit vorige plaat ‘Nie Voe Kinders’ voor de kiezen; De titeltrack klonk steviger en bitsiger dan ooit tevoren, terwijl Dag Zonder Schoenen weer heerlijk relaxed was.

De nummers uit ‘Calais’ zaten mooi verdeeld over de set en vielen op door de subtiele elektronische toets. We waren al benieuwd hoe de band dit live zou brengen en we kunnen stellen dat de nummers de lakmoesproef met verve doorstonden. De elektronica werd vernuftig toegevoegd door synths, elektronische drums of een bassynth. Zo genoten wij met volle teugen van Nie Gezond, De Vrede (Weet Je Nog?), Naar De Wuppe en Liefde.

Toch waren er een aantal songs die er echt bovenuit staken tijdens de anderhalf uur durende en achttien songs tellende set die Het Zesde Metaal met sprekend gemak uit de mouw leek te schudden. Onderbemand was bijzonder ingetogen met enkel gitaar en zang en kreeg in het refrein een bijzondere twist in de vorm van een met zin voor drama gebracht spaghetti-westerneffect door het gitaarspel van Filip Wauters en de falsetto backings van Tom Pintens.

Pas bij het inzetten van de zang kreeg Cappelle een herkennigsapplaus voor Ploegsteert. De band maakte zich er zich dus ook niet gemakkelijk vanaf en stak de bekendste song compleet, maar niet drastisch in een nieuw jasje geheel in de lijn van ‘Calais’.

De titelsong van de recentste plaat begon weemoedig, maar halverwege gingen de drums over in agressieve roffels die de sfeer deden keren om uit te monden in een outro waarbij de gitaren regelrecht met elkaar in confrontatie gingen.

Met Ier Bie Oes in de tweede bisronde sloot Het Zesde Metaal de avond af. Het Zesde Metaal is meer dan ooit een echte en hechte groep. Na vier platen hebben ze zich comfortabel aan de top van de Nederlandstalige muziekscene gevestigd en ze lijken niet van plan te zijn om daar snel te verdwijnen.