Jasper Steverlinck - Minder en kleiner wordt meer

De Roma, 26 april 2018

Jasper Steverlinck heeft een missie: ontroeren met songs die gestript zijn tot de essentie. In De Roma lukte dat op ideale wijze, met een muisstil en respectvol publiek, tot grote dank van de zanger zelf. “Nooit had ik gedacht dat ik met deze plaat voor zalen als deze zou kunnen spelen”, zei hij. Hij deed het. 

In zijn dooie eentje begon hij eraan. Jasper Steverlinck aan de piano, één spot op hem gericht en het prachtige Sad Reminders, onze favoriet van ‘Night Prayer.’ Nog even tot nadat de laatste piano-aanslag van Sad Reminders was weggestorven bleef het stil in de zaal, waarna je al wist: dit zit goed.

Valentijn Elsen kwam vervolgens het podium op, de beste vriend van Jasper en de pianist met wie hij al zijn concerten – ook voor de release van ‘Night Prayer’ al - speelt. So Far Away From Me ging de bluesy kant uit, maar bleef intiem, Here’s To Love werd op herkenningsapplaus onthaald en de kenmerkende drums in dat nummer werden niet gemist. En That’s Not How Dreams Are Made, dat is het niveau van Damien Rice.

Wij zijn het trouwens niet alleen die de grote referenties boven halen. Als laatste nummer speelde Jasper Steverlinck On This Day. Al grappend noemde hij het: “Het nummer dat Bob Dylan is vergeten te schrijven.” En zowaar: we hoorden het, toen we de ogen sloten. Het zou een nummer van ome Bob geweest kunnen zijn.

Jasper vertelde ook dat hij vele omzwervingen bij Britse producers had gekend voordat hij bij Jean Blaute terecht kwam. Daar aangekomen, wilde hij de opnames live doen, precies zoals hij ze op een podium zou brengen. Het was hem langs alle kanten afgeraden, maar in interviews zei hij al: “Ik verlies liever met keuzes van mezelf dan met keuzes van anderen.” Een nummer als Colour Me Blind – waar het strijkerskwartet, dat ook regelmatig zijn kunnen mocht laten horen, kon schitteren – bewees dat Jaspers keuze de juiste keuze is geweest. Het waren bijvoorbeeld precies ook die strijkers die het verschil maakten tussen de versie van Need Your Love op de ep ‘Uncut’ en de Need Your Love op plaat en podium. Opnieuw: het is de juiste keuze geweest.

De dankbaarheid was van Steverlinck af te lezen; hij sprak ze niet alleen uit (“Het is fijn om op te treden voor zo'n stil en respectvol publiek. Dankjewel!”), maar hij applaudisseerde ook regelmatig in de richting van het publiek en hij bedankte zelfs de vele vrijwilligers waar De Roma op draait. Je merkte aan alles dat er op het podium een zanger en muzikant stond die graag staat waar hij nu staat en graag doet wat hij nu doet. En dat hij dankbaar was dat hij het op zijn manier kon doen en toch nog bijval kende.

Eenzelfde benadering gebruikt Jasper dezer dagen in Liefde Voor Muziek. Ook de twee nummers, die hij daar al bracht, zaten in de setlist. Toen hij halverwege One Thing I Can’t Erase bracht, een bewerking van Speeltijd van Niels Destadsbader bracht hoorden we de mensen naast ons zeggen: “Ik herken dat er niet meer in.” En inderdaad: Jasper had het zich eigen gemaakt.

De reden waarom Jasper Steverlinck vandaag zo’n indruk maakt op een podium is simpel: hij doet iets anders dan alle anderen. Waar meer en groter de norm is, gaat Jasper voor minder en kleiner. Het geeft het geheel een puurheid en een authenticiteit die we niet meer vaak op een podium zien. Het gevoel was er ook naar toen we buiten kwamen. Zoveel schoonheid is stevig binnengekomen.