The Jesus And Mary Chain - Een vleugje patchoeli
Ancienne Belgique, 18 april 2017
Je kan denken wat je wil van de huidige shoegazer-revivalgolf. Wij vinden het in elk geval prima dat een hele generatie wall of sound-gitaarnoisebands terug opstaat in tijden dat de schreeuw tegen politieke onkunde en maatschappelijk onrecht weer erg luid is. En als het dan nog blijkt te gaan om de pioniers, de tegenhangers van het eveneens opnieuw verrezen My Bloody Valentine uit het gezegende jaar 1985, rommelt het toch wat in het buikje.
Toegegeven, het is altijd risicovol om uit te kijken naar een concert; al zeker naar een reünieshow van dit kaliber. Het Schotse The Jesus And Mary Chain gooide bij het afsluiten van vorig millennium de handdoek in de ring en de broertjes Reid lieten de gitzwarte mantel op de grond vallen, net voordat de scherpe kantjes uit het gierend debuut ‘Psychocandy’ helemaal in een psychedelische mist opgingen. Drank en drugs zijn nu eenmaal een goede katalysator voor een kletterende broederruzie (die zelfs op podium werd uitgevochten).
Maar dat is duidelijk verleden tijd, getuige een zesde studioplaat en de gelijknamige ‘Damage And Joy’-tour, wederom met dat rebelse trekje. Mede dankzij de hulp van producer Youth (check Killing Joke) is dat een pittige, zwaar geladen muzikale brok geworden met bezwerende melodieën en een fantastisch gelaagde diepgang. Alweer een voorbode voor een positieve avond?
Laten we beginnen met een paar twijfelpuntjes. Dat er geen interactie met het publiek was, tot daar aan toe. Maar ook geen onderlinge interactie tussen de vijf groepsleden; dat frontman Jim maar wat aan een fles water ging slurpen terwijl broertje William zijn vette gitaarsolo’s uitsmeerde, dat lijkt toch wat op een verplicht nummertje. Aanvankelijk leek het concert, waarbij je je horloge op zestig minuten kon gelijk zetten, dan ook op het afspelen van een cd, die bovendien met wat lemige songs als April Skies langzaam op gang kwam.
Maar dan mochten toch meer en meer de oranje Marshall-versterkers met het grote, witte opschrift “jesus” opengedraaid worden. En dan viel ook duidelijk weer de nikkel dat The Jesus And Mary Chain natuurlijk altijd de band zal blijven van monsterlijke rock-’n-rollriffs, een stevige geluidsmuur en een typische holle, hese zang. De band van de scherende meezinger Blues From A Gun, van het aan Lou Reeds Heroin schatplichtige Some Candy Talking -chaotische bluespsychedelica inbegrepen- of die met een nieuwe song als All Things Pass zo de sfeer van jeugdhuizen, new wave-fuiven en tienerdronkenschap weet op te roepen.
En de enkeling, die dan nog durfde te twijfelen, kreeg via lange, zowel loodzware als scherp snijdende intro het apocalyptische hoogtepunt Reverence gepresenteerd, uit het fenomenale ‘Honey’s Dead’. “I want to die just like Jesus Christ / I want to die on a bed of spikes”. Gecontroleerde noise met stroboflashes en een snedig stukje I Wanna Be Your Dog-riffs als eindknaller. Eat that, midlifecrisisveertigers! En nee, het was niet meer zo onbezonnen als het ooit mocht zijn, maar we bespeurden toch stiekem een klein vleugje patchoeli in de zaal.